Grudna Dolna

Grudna Dolna – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Brzostek.

Grudna Dolna

wieś
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	dębicki
Gmina	Brzostek
Liczba ludności (2020)	423
Strefa numeracyjna	14
Kod pocztowy	39-232
Tablice rejestracyjne	RDE
SIMC	0814613
Położenie na mapie gminy Brzostek Grudna Dolna
Położenie na mapie Polski Grudna Dolna
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Grudna Dolna
Położenie na mapie powiatu dębickiego Grudna Dolna
49°55′37″N 21°27′45″E

Integralne części wsi Grudna Dolna

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0814620	Kopalnia	część wsi

W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Grudna Dolna, po jej zniesieniu w gromadzie Siedliska Bogusz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.

W Grudnej Dolnej w XIX i XX w. istniała kopalnia węgla brunatnego.

Eustachy Sanguszko urodził się w 1842 roku w Gumniskach pod Tarnowem. Jego matką była Izabella z książąt Lubomirskich. Rodzina Sanguszków Lubartowiczów pochodziła z Litwy. Eustachy Sanguszko, właściciel kopalni w Grudnej, wywodził się od Eustachego Sanguszki-seniora, który był wojownikiem napoleońskim. Eustachy Sanguszko-senior miał dwóch synów: Romana i Władysława. Obaj byli powstańcami z 1831 roku i otrzymali order Virtuti Militari. Władysław miał trzech synów: Romana, Pawła i Eustachego. Roman został zamordowany w 1917 roku w rodzinnym majątku w Sławucie, Paweł zmarł w Nicei w 1868 roku. Eustachy Sanguszko-junior budował kopalnię węgla w Grudnej. W dalszym ciągu tego tekstu pisząc o Eustachym Sanguszko będziemy mieli na myśli tego z Grudnej. Obok rodziców, duży wpływ na wychowanie młodego Eustachego miała pamięć imiennika – dziadka, żołnierza Kościuszki i przyjaciela księcia Józefa Poniatowskiego. Przyszły właściciel kopalni w Grudnej szkołę średnią skończył w Krakowie i tam rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1863 roku młody książę wyjechał do Sławuty, aby zastąpić chorego brata w zarządzaniu majątkiem rodzinnym. Według woli ojca, Eustachy miał objąć majątki Osiek i Podhorce. Dobra Tarnowskie (Gumniska) nie były planowane dla najmłodszego z synów Władysława. Dopiero po śmierci brata i ojca, książę Eustachy objął majątek w Gumniskach.

W 1873 roku książę został wybrany posłem do Sejmu i Rady Państwa. Posłem był do końca życia. Stanowisko Marszałka Sejmu objął w 1890 roku i dzierżył je przez pięć kolejnych lat. W 1895 roku przyjął urząd namiestnika Galicji i sprawował go do kwietnia 1898 roku. Od Cesarza otrzymał order Złotego Runa, a wcześniej wielką wstęgę orderu Leopolda. Jako poseł do Sejmu był orędownikiem budowy nowych szkół rolniczych. Domagał się poprawy bytu nauczycieli szkół ludowych, budowy ośrodków służby zdrowia i szpitali prowincjonalnych.

E. Sanguszko ożenił się bardzo późno z Konstancją Zamojską, córką Stanisława Zamojskiego i Róży Potockich z Podzamcza. Ich syn Roman urodził się latem 1901 roku. Książę Eustachy zmarł 4 kwietnia 1903 roku w Gries w Tyrolu. Został pochowany w Gumniskach pod Tarnowem. Był potomkiem sławnego rodu, skromnym i odpowiedzialnym człowiekiem, przykładnym katolikiem. Był właścicielem kopalni w Grudnej Dolnej i jej największym inwestorem. Prawdziwy rozwój kopalnia odnotowała za jego czasów. Miejscowa ludność przez długie lata wspominała dobre czasy Sanguszki. W dniu 20 listopada 1874 r. E. Sanguszko uzyskał zezwolenie na eksploatację węgla na obszarze około 108 hektarów, 24 miar górniczych. W obszarze tym wyodrębniono trzy pola górnicze: Eustachy I, Karolina oraz Eustachy II. Widać, że zamiary E. Sanguszki dotyczące rozbudowy kopalni były ogromne. Otrzymał zezwolenie eksploatacji węgla na obszarach, gdzie nigdy później węgla nie stwierdzono. Pole Eustachy I sięga na południu aż do granicy wsi Smarżowa, a na zachodzie po Głobikówkę, daleko poza Czarny Potok. Pole Eustachy II wkracza na teren Grudnej Górnej. Nowy właściciel – znana osobistość, świeże środki finansowe i nowe nadzieje. Inwestor liczył na rozwój przedsiębiorstwa i szybkie zyski. Miejscowa ludność potrzebowała pracy, uniezależnienia się od dworu i poprawy warunków bytu. Pańszczyzna już nie istniała, ale zarobek na „pańskim” był opłakany. Chłopi wiedzieli, że dwór będzie sprzedawał pola i lasy. Jednak ewentualny zakup był uzależniony od pracy w kopalni.

Książę E. Sanguszko wydawał znaczne kwoty na rozwój swojej działalności przemysłowej. Angażował ludzi do pracy. Kierownikiem kopalni został Jaworski. Chętnych do pracy było wielu, nie tylko z Grudnej, ale również ze Srnarżowej, Głobikówki, Głobikowej, a nawet z odległej Braciejowej. Niektórzy mieli już pewne doświadczenie w urobku węgla, obudowie i transporcie. Ci, całkiem nowi swobodnie władali sierpem i cepami, ale kilof dziwnie im się „odbijał” od ściany węgla. Praca w kopalni była ciężka, a chłopo-górnik niedożywiony i przemęczony. Część rezygnowała więc z pracy, innym Jaworski podziękował za wysiłek. Zostawali najsilniejsi, najzdrowsi i uparci. Z czasem przyzwyczaili się, polubili kopalnię węgla. Ich synowie też będą górnikami w Grudnej. W wyniku tych niesprzyjających okoliczności w 1901 roku kopalnia przestała istnieć, przerwano eksploatację węgla. Pozostał surowiec, szyby, chodniki, sztolnie i budynki na powierzchni. W dwa lata później umarł Eustachy Sanguszko, który przez 30 lat był właścicielem kopalni w Grudnej Dolnej. Początek XX wieku oznaczał koniec najlepszej ery grudzkiego górnictwa. Wyjechali fachowcy, miejscowi górnicy wrócili do swojej pracy w gospodarstwach rolnych, w dworach lub przy wyrębie lasu. Rodzina Sanguszków z Tarnowa zostawiła jedynie stróża swoich dóbr w Grudnej.

Zobacz też

• Grudna Górna, Grudna Kępska

Linki zewnętrzne

• Grudna (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 860 .