Gotyk brabancki – rodzaj stylu gotyckiego w architekturze, który rozwinął się przede wszystkim w Niderlandach. Jego kolebką jest Brabancja, powstał około XIII wieku, pierwszym przykładem tego stylu jest katedra Sint-Romboutskathedraal w Mechelen (dzisiejsza Belgia).

Katedra św. Rumolda w Mechelen

Cechy charakterystyczne stylu

edytuj
 
Głowica kolumny ozdobiona wyrzeźbionymi liśćmi kapusty

Gotyk brabancki nawiązywał do klasycznego gotyku francuskiego: kościoły budowane były na planie krzyża z nawami bocznymi, ambitem i wieńcem kaplic, zachowany był wyraźny podział wertykalny nawy głównej – filary, triforium i latarnia.

Często triforium i okna latarni zachodziły na siebie. W zasadzie budowana była tylko jedna wieża zachodnia (wyjątki stanowią budowle w Antwerpii i Brukseli). W gotyku brabanckim stosowało się bogate zdobienia (rzeźby, posągi, wieżyczki, balkony), charakterystyczne było wykończenie okrągłych kolumn głowicą z wyrzeźbionymi liśćmi kapusty. Inną cechą tego stylu były masywne wieże przy wejściu głównym i po dwie przypory na rogach wież. Do budowy używano kamienia naturalnego.

W architekturze świeckiej najczęściej stosowano gotyk brabancki przy budowie ratuszy – często mają one kształt zbliżony do wielkiego relikwiarza z wieżyczkami bocznymi i bardzo bogato zdobioną fasadą.

 
Ratusz w Oudenaarde

Przykłady budowli w stylu gotyku brabanckiego

edytuj

Budowle sakralne

edytuj

Budowle świeckie

edytuj

Ratusze w:

Bibliografia

edytuj