Glory (satelita)

Glory – nieudana misja satelitarna NASA do badań stałej słonecznej i aerozoli atmosferycznych. 4 marca 2011 satelita miał zostać umieszczony na orbicie kołowej o wysokości 705±2 km, jednak w trakcie wynoszenia na orbitę z bazy wojskowej Vandenberg nie odłączyła się osłona aerodynamiczna ładunku, powodując utratę urządzenia.

Glory

Indeks COSPAR	2011-F01
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	NASA
Rakieta nośna	Taurus XL 3110
Miejsce startu	Vandenberg Air Force Base
Orbita (docelowa, początkowa)
Czas trwania
Początek misji	4 marca 2011 10:09:43 UTC
Wymiary
Masa całkowita	545 kg

Wyposażenie sondy

• Aerosol Polarimetry Sensor, APS – polarymetr aerozoli

Przyrząd do zbierania informacji o polaryzacji i intensywności światła widzialnego, bliskiej podczerwieni i podczerwieni krótkofalowej, rozproszonego na aerozolach atmosferycznych i chmurach.

• Total Irradiance Monitor (TIM) – monitor irradiancji całkowitej

Radiometr do rejestrowania całkowitego strumienia świetlnego padającego na Ziemię. Składał się z czterech bliźniaczych radiometrów, co miało zapewniać redundancję i poprawiać dokładność pomiaru. TIM znajdował się na platformie umożliwiającej skierowanie go w kierunku Słońca niezależnie od położenia samego satelity.

• Cloud Camera – kamera monitoringu pokrywy chmur

Dwupasmowa kamera rejestrująca światło w paśmie niebieskim i bliskiej podczerwieni. Składała się z nieskanujących detektorów podobnych do stosowanych w szukaczach gwiazd, ale skierowanych w kierunku Ziemi. Pole widzenia kamery miało być wycentrowane na śladzie naziemnym satelity i pokrywać się z polem widzenia APS.

Budowa i działanie

Satelita Glory został zbudowany przez firmę Orbital Sciences Corporation, w oparciu o platformę LEOStar.

Aluminiowy korpus statku miał kształt graniastosłupa o podstawie ośmiokąta foremnego. Na jednym jego końcu znajdował się moduł napędowy z silniczkami hydrazynowymi (4×4N), z zapasem paliwa (45 kg) na co najmniej 36 miesięcy. Satelita posiadał dwa rozkładane panele ogniw słonecznych, sterowalne w dwóch osiach. Zapewniały one ok. 400 W energii elektrycznej, przy średnim zużyciu 150 W. Był stabilizowany trójosiowo, z dokładnością dziesiątek sekund łuku.

Statek miał pracować z orbity tworzącej A-Train, konstelację współobserwujących satelitów środowiskowych i teledetekcyjnych.

Niektóre podzespoły satelity cechowały się nadmiarowością.

Zobacz też

• SORCE

Bibliografia

M. I. Mishchenko, B. Cairns, G. Kopp i inni. Precise and accurate monitoring of terrestrial aerosols and total solar irradiance: Introducing the Glory mission. „Bulletin of the American Meteorological Society”. 88, s. 677-691, 2007. DOI: 10.1175/BAMS-88-5-677.  pdf

Linki zewnętrzne

• GSFC BASA. glory.gsfc.nasa.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-13)]. – strona NASA projektu Glory (ang.)
• Orbital Sciences – dokumentacja platformy LEOStar (ang.)