Graniastosłup

typ bryły, konkretniej wielościanu, definiowany różnie

Graniastosłupwielościan spełniający dwa warunki[1][2]:

Dwa graniastosłupy: sześciokątny (A) i pięciokątny (B).
Równoległościan jest przykładem graniastosłupa czworokątnego, którego każda ściana może być jego podstawą

Równoważnie – wielościan, w którym:

Dwie równoległe ściany są znane jako podstawy, a pozostałe jako ściany boczne[a]. Wśród podstaw czasem umownie wyróżnia się górną i dolną[potrzebny przypis].

Jeśli podstawa ma boków, to graniastosłup nazwa się -kątnym[2] i ma on:

  • wierzchołków,
  • krawędzi,
  • ścian.

Pojęcia związane

edytuj
  • Krawędź boczna – każda krawędź, która nie jest krawędzią podstawy.
  • Wysokość graniastosłupaodległość między płaszczyznami podstaw. Niekiedy krótko, ale niezbyt ściśle określa się ją jako odległość między podstawami[b].
  • Przekątna graniastosłupa – odcinek łączący pewien wierzchołek górnej podstawy z wierzchołkiem dolnej podstawy i nie leżący w żadnej ścianie bocznej ani niebędący krawędzią boczną.

Graniastosłupy trójkątne nie mają żadnych przekątnych.

Podział i uogólnienia

edytuj

Przyjęte oznaczenia

  – pole powierzchni podstawy
  – wysokość graniastosłupa.
  – pole powierzchni ścian bocznych.
 
 
  1. W przypadku równoległościanu podział na podstawy i ściany boczne jest umowny
  2. Takie ujęcie jest poprawne, jeśli rzut prostopadły górnej podstawy na płaszczyznę dolnej podstawy ma z tą mdolną podstawą punkty wspólne.

Przypisy

edytuj
  1. Encyklopedia Szkolna. Matematyka. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1988. ISBN 83-02-02551-8. str 75
  2. a b c graniastosłup, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-10].
  3. Encyklopedia dla wszystkich. Matematyka. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2000. ISBN 83-204-2334-1. str 108
  4. graniastosłup ścięty, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-14].
  5. Deventhal Katja Maria: Matematyka: kompendium: wzory i reguły, liczne przykłady z rozwiązaniami, od elementarnych działań do matematyki wyższej. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 411. ISBN 83-7311-521-8.

Linki zewnętrzne

edytuj