Gerard Kusz
Gerard Alfons Kusz[1] (ur. 23 października 1939 w Dziergowicach, zm. 15 marca 2021 w Gliwicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy opolski w latach 1985–1992, biskup pomocniczy gliwicki w latach 1992–2014, od 2014 biskup pomocniczy senior diecezji gliwickiej.
| Biskup tytularny Tagarbali | ||
 Gerard Kusz (2020) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 października 1939 | |
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 2021 | |
| Biskup pomocniczy gliwicki | ||
| Okres sprawowania |
1992–2014 | |
| Biskup pomocniczy opolski | ||
| Okres sprawowania |
1985–1992 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
24 czerwca 1962 | |
| Nominacja biskupia |
8 lipca 1985 | |
| Sakra biskupia |
15 sierpnia 1985 | |
| Data konsekracji |
15 sierpnia 1985 |
|---|---|
| Miejscowość |
Opole |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Życiorys
edytujUrodził się 23 października 1939 w Dziergowicach. W latach 1953–1957 kształcił się w Męskiej Szkole Ogólnokształcącej im. Jana Kasprowicza w Raciborzu, uzyskując świadectwo dojrzałości[1]. W latach 1957–1962 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 czerwca 1962 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu biskup Franciszek Jop, delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu. W 1974 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie katechetyki i pedagogiki w Instytucie Pastoralnym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[2]. W 1976 uzyskał magisterium-licencjat, a w 1978 doktorat z teologii na podstawie dysertacji Koncepcja katechezy biblijnej według Bruno Drehera[2][3]. Specjalizację pogłębiał w 1978 w Instytucie Katechetycznym w Monachium[2].
W latach 1962–1964 pracował jako wikariusz w parafii Chrystusa Króla w Gliwicach, następnie w latach 1964–1973 w parafii katedralnej Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu[4]. W latach 1973–1974 był notariuszem kurii diecezjalnej[2]. W latach 1980–1985 pełnił funkcję diecezjalnego wizytatora nauki religii, a w latach 1980–1990 kościelnego cenzora książek religijnych. Od 1982 do 1985 był sekretarzem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4].
W latach 1973–1974 był prefektem i prokuratorem w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Opolu (kształcącym kleryków ostatniego roku)[2][5]. W 1978 rozpoczął w nim prowadzenie wykładów z katechetyki, pedagogiki i teologii pastoralnej. W latach 1983–1985 sprawował urząd jego wicerektora[6]. W latach 1978–1987 prowadził wykłady zlecone z katechetyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2]. Pełnił też funkcje członka Rady Naukowej Diecezjalnego Instytutu Pastoralnego w Opolu (filia KUL) i prezesa wojewódzkiego oddziału Towarzystwa Przyjaciół KUL w Opolu[6].
8 lipca 1985 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji opolskiej ze stolicą tytularną Tagarbala. Święcenia biskupie otrzymał 15 sierpnia 1985 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem kardynała Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Alfonsa Nossola, biskupa diecezjalnego opolskiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Oboedientia et pax” (Posłuszeństwo i pokój)[7]. W diecezji został ustanowiony wikariuszem generalnym[2]. Zajmował się sprawami: katechetycznymi, rekolekcyjno-formacyjnymi laikatu, wizytacji diecezjalnych, kultury chrześcijańskiej, Klubów Inteligencji Katolickiej i Towarzystwa Przyjaciół KUL na terenie diecezji. Pełnił opiekę nad raciborskim rejonem duszpasterskim[2][6]. W latach 1987–1992 był członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4].
25 marca 1992 został mianowany biskupem pomocniczym nowo ustanowionej diecezji gliwickiej. W diecezji objął funkcje wikariusza generalnego i przewodniczącego Wydziału Nauki i Kultury Chrześcijańskiej[6]. Został też członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[4]. 15 listopada 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego gliwickiego[8][9].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Wychowania Katolickiego[6]. Wszedł w skład Komisji ds. Katechetycznych i Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników[2].
Zmarł 15 marca 2021 w Gliwicach[10]. 20 marca 2021 po mszach pogrzebowych w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach[11] i kościele św. Anny w Dziergowicach został pochowany w grobowcu przy dziergowickim kościele[12].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Biogram Biskupa Gerarda Kusza. kuria.gliwice.pl (arch.). [dostęp 2016-11-04].
- ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 79–80. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ 25-lecie sakry bp. Gerarda Kusza. ekai.pl (arch.), 2010-06-30. [dostęp 2021-05-09].
- ↑ a b c d Nota biograficzna Gerarda Kusza na stronie Katedry Katechetyki i Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego. katechetyka.diecezja.opole.pl (arch.). [dostęp 2013-08-20].
- ↑ G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 203–204. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ a b c d e Nota biograficzna Gerarda Kusza na stronie diecezji gliwickiej. kuria.gliwice.pl. [dostęp 2021-05-09].
- ↑ Gerard Kusz na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-04].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Gliwice (Polonia). press.vatican.va, 2014-11-15. [dostęp 2014-11-15]. (wł.).
- ↑ Gliwice: Rezygnacja bp. Gerarda Kusza. episkopat.pl (arch.), 2014-11-15. [dostęp 2016-11-04].
- ↑ Diecezja gliwicka: zmarł biskup pomocniczy senior Gerard Kusz. niedziela.pl, 2021-03-15. [dostęp 2021-03-15].
- ↑ P. Żulewski: Kardynał Nycz: Biskup Gerard był katechetą z Ducha. ekai.pl, 2021-03-21. [dostęp 2021-03-21].
- ↑ Bp Gerard Kusz spoczął w rodzinnych Dziergowicach. ekai.pl, 2021-03-21. [dostęp 2021-03-21].
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Gerarda Kusza na stronie diecezji gliwickiej. [dostęp 2023-09-15].
- Gerard Kusz na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-04].
- Gerard Kusz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-23] (ang.).