George Kenney

George Churchill Kenney (ur. 6 sierpnia 1889 w Yarmouth, zm. 9 sierpnia 1977 w Bay Harbor Islands) – amerykański lotnik wojskowy, generał United States Army Air Forces w czasie II wojny światowej. Dowodził siłami powietrznymi aliantów na południowo-zachodnim teatrze działań na Pacyfiku od sierpnia 1942 roku do zakończenia wojny w roku 1945.

George C. Kenney

Generał George Kenney
generał
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1889 Yarmouth, Kanada
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1977 Bay Harbor Islands, Floryda, USA
Przebieg służby
Lata służby	1917–1951
Siły zbrojne	United States Army Air Service United States Army Air Corps United States Army Air Forces US Air Force
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa
Odznaczenia

Młodość

George Kenney urodził się w Yarmouth, w prowincji Nowa Szkocja, a dorastał w Brookline w stanie Massachusetts, gdzie w roku 1907 ukończył szkołę średnią. Po trzech latach studiów porzucił MIT i rozpoczął pracę jako technik dla linii kolejowych Quebec Saguenay. W czerwcu 1917 roku wstąpił ochotniczo do sekcji lotniczej US Signal Corps, gdzie pobierał naukę pilotażu u znanego pilota Berta Acosty. Jako porucznik, w czasie I wojny światowej, Kenney odbył 75 lotów bojowych i zestrzelił dwa niemieckie samoloty (przypuszcza się, że jednym z zestrzelonych przezeń lotników niemieckich był Hermann Göring, późniejszy dowódca Luftwaffe w czasie II wojny światowej). Po zakończeniu działań zbrojnych Kenney pozostał przez jakiś czas w alianckich siłach okupacyjnych w Niemczech. w 1919 roku otrzymał awans na kapitana i stanowisko dowódcy 91 Dywizjonu Lotniczego.

W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku Kenney poszerzał swoje kwalifikacje i awansował do stopnia majora. Był również zaangażowany w wyznaczanie lokalizacji przyszłych lotnisk na Portoryko i Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Udzielał się również aktywnie w pracach badawczych i rozwojowych; był m.in. prekursorem umieszczania karabinów maszynowych w skrzydłach samolotów pościgowych Amerykańskiego Korpusu Sił Powietrznych.

W roku 1939 Kenney, wówczas podpułkownik, dowodził Dywizją Eksperymentalną Korpusu i szkołą mechaników na lotnisku Wrighta w Ohio. W 1940 został wysłany jako attaché wojskowy do Francji, by obserwować działania lotnictwa alianckiego w początkowym okresie II wojny światowej. W rezultacie poczynionych przezeń obserwacji dokonano wiele zmian w przygotowaniach lotnictwa amerykańskiego do nowoczesnej wojny. W roku 1941 Kenney został mianowany generałem-brygadierem i objął dowództwo nad IV Flotą Powietrzną i obroną przeciwlotniczą Kalifornii, gdzie pozostawał do wybuchu wojny w dniu 7 grudnia 1941 roku, w chwili ataku na Pearl Harbor. Później został (jako jeden z najlepszych dowódców) skierowany w region Południowego Pacyfiku, gdzie – na terenie Australii – zaczął organizować swe siły.

II wojna światowa

George Kenney (P) podczas spotkania z wicemarszałkiem George’em Jonesem z RAAF (1944)

W sierpniu 1942, już jako generał-major, Kenney objął dowodzenie nad wszystkimi siłami lotniczymi Aliantów na obszarze południowo-zachodniego Pacyfiku, w tym nad nowo utworzoną V Flotą Powietrzną USAAF, przy czym podlegał bezpośrednio naczelnemu dowódcy wszystkich sił zbrojnych w regionie, generałowi Douglasowi MacArthurowi. Początkowo w oparciu o swoją kwaterę główną w Brisbane, Australia, później zaś z kwater polowych na Nowej Gwinei i Filipinach, Kenney dowodził połączonymi siłami USAAF, RAAF, RAF, jak również dywizjonami holenderskimi. Przez trzy lata prowadził działania powietrzne przeciwko Japończykom na i wokół Nowej Gwinei, Borneo i Filipin. W październiku 1942 roku został awansowany na stopień generała broni.

Jedną z najowocniejszych operacji Kenneya była bitwa na Morzu Bismarcka w marcu 1943 roku, kiedy to zagładzie uległa japońska flotylla zaopatrzeniowa. Strata większości tej armady, wiozącej sprzęt, amunicję i posiłki do Lae, rozwiała nadzieje Japończyków na odzyskanie kontroli nad Nową Gwineą.

W roku 1944 Kenney został mianowany dowódcą Amerykańskich Sił Powietrznych Dalekiego Wschodu, w skład których weszły V, XIII i VII Floty USAAF. Po wyzwoleniu Filipin podległe Kenneyowi lotnictwo brało udział w bojach o Iwo Jimę i Okinawę. Samoloty transportowe C-46 i C-47 podległej mu VII Floty były pierwszymi samolotami alianckimi, jakie lądowały w Japonii po podpisaniu przez nią aktu bezwarunkowej kapitulacji w dniu 2 września 1945 roku.

Po wojnie

Kenney otrzymał stopień czterogwiazdkowego generała 9 marca 1945 roku, a po zakończeniu działań służył w Europie jako wyższy oficer sztabowy. W kwietniu 1946 został pierwszym dowódcą nowo sformowanego Strategic Air Command (SAC), ale wolał zajmować się politycznymi bojami o uznanie niezależnej United States Air Force. W rezultacie ucierpiała wydajność działań SAC, a w 1948 roku w miejsce Kenneya na dowódcę SAC powołano generała-porucznika Curtisa LeMaya.

Kenney do roku 1951 pracował jako komendant Air University. W czasie swej ponad 30-letniej kariery otrzymał wiele odznaczeń krajowych i zagranicznych. Po przejściu na emeryturę osiadł w miejscowości Bay Harbor Islands na Florydzie, gdzie zmarł w roku 1977. Jego spadkobiercy to pięciu synów i jedna córka.

Bibliografia

• Thomas E. Griffith Jr.: MacArthur's Airman: General George C. Kenney and the War in the Southwest Pacific, University Press of Kansas 1998, ISBN 0-7006-0909-1
• George C. Kenney: General Kenney Reports: A Personal History of the Pacific War, Duell, Sloan and Pearce, New York 1949
• Mike Worden: Rise of the Fighter Generals: The Problem of Air Force Leadership 1945-1982, Air University Press 1998