Gazela berberyjska[3] (Gazella cuvieri) – ssak kopytny z rodziny wołowatych (Bovidae).

Gazela berberyjska
Gazella cuvieri[1]
(Ogilby, 1841)
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Rodzina

wołowate

Podrodzina

antylopy

Rodzaj

gazela

Gatunek

gazela berberyjska

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Gazela berberyjska jest gatunkiem antylopy właściwej zamieszkującej północną Afrykę. Nazwa gatunkowa (cuvieri) została nadana na cześć słynnego paleontologa i anatoma Georges'a Cuviera.

Wygląd

edytuj

Barwa sierści od ciemnobrązowej z tyłu ciała do blado żółtej na głowie, podbrzuszu i nogach. Ogon krótki i czarny, wzdłuż tułowia przebiega czarna pręga, a wzdłuż pyska od dużych uszu aż do nosa biegną cztery czarne linie. Gazela ta posiada proste, spiralnie skręcone rogi długości ok. 35 cm.

Środowisko występowania

edytuj

Gazela berberyjska zamieszkuje różne typy siedlisk, od lasów dębowych, sawann, pól uprawnych i otwartych przestrzeni typu stepowego. Unika natomiast kamienistych terenów pustynnych. Występuje również na dużych wysokościach w górach Atlas.

Zachowanie

edytuj

Preferują półotwarte obszary i żyją w grupach nie większych niż osiem osobników. W skład stada wchodzi jeden samiec i kilka samic z młodymi.

Pożywienie

edytuj

Jak wszystkie krętorogie żywią się trawą i twardolistną roślinnością, którą żują w czasie odpoczynku.

Rozmnażanie

edytuj

Rzadko zdarzają się narodziny bliźniąt. Najczęściej samica rodzi jedno młode a okres ciąży trwa około 170 dni. Młode samice mogą odchować dwa mioty w ciągu roku.

Antagonizm

edytuj

Do zmniejszania się populacji tych gazel najbardziej przyczyniają się owce domowe, kozy oraz ludzie. Owce i kozy zabierają gazelom miejsca bytowe, a ludzie zabijają gazele dla skór oraz mięsa.

Przypisy

edytuj
  1. Gazella cuvieri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Gazella cuvieri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.