Fritz Klein (esesman)

Fritz Klein
	SS-Hauptsturmführer
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1888 ; Codlea
Data śmierci	13 grudnia 1945
	Przebieg służby
Lata służby	1910–1915; 1940–1945
Formacja	Armia Austro-Węgier; Schutzstaffel
Stanowiska	lekarz w Auschwitz-Birkenau, Neuengamme, Bergen-Belsen
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fritz Klein (ur. 24 listopada 1888, zm. 13 grudnia 1945 w Hameln) – jeden z lekarzy SS pełniących służbę w niemieckich nazistowskich obozach koncentracyjnych.

Był Niemcem pochodzącym z Rumunii, urodził się w Codlea (niem. Zeiden), wówczas w Austro-Węgrzech. W okresie od 1 kwietnia 1910 do 30 września 1910 służył w armii Austro-Węgier: I Tyrolskim Pułku Piechoty (I Tirolischen Jägerregiment). W sierpniu 1914 został powołany ponownie do czynnej służby w wojsku i brał udział w I wojnie światowej na froncie wschodnim, gdzie 15 marca 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej. W okresie międzywojennym po zmianie granic przez 3 lata służył w armii rumuńskiej. 16 maja 1943 został wcielony do czynnej służby w Waffen-SS i przydzielony do obozowej służby zdrowia SS w Auschwitz-Birkenau, gdzie – do 15 grudnia 1944 – pełnił funkcję lekarza obozowego SS (SS-Lagerarzt) i lekarza oddziałów SS (SS-Truppenarzt) w KL Auschwitz I – Stammlager i KL Auschwitz II – Birkenau, a następnie w Neuengamme, gdzie przebywał do 15 marca 1945. Został stąd przeniesiony do Aufenhaltslager (AL) Bergen-Belsen na stanowisko lekarza obozowego SS, które piastował do jego likwidacji w 1945 r.

Według relacji więźniów, którzy mieli z Kleinem do czynienia, sprawiał wrażenie, że ma sumienie i był mniej sadystyczny od swoich kolegów, też lekarzy SS, Josefa Mengele czy Friedricha Entressa. Jednocześnie był zatwardziałym antysemitą i aprobował Holocaust z moralnego punktu widzenia. Uważał, że „Żydzi są zropiałym wyrostkiem robaczkowym Europy, który należy usunąć skalpelem”. Gorliwie brał więc w Auschwitz udział w selekcjach Żydów przywożonych do Birkenau celem zagazowania, posyłając ogromną większość z nich na śmierć. Dokonywał też, także w obozach Neuengamme i Bergen-Belsen, selekcji chorych więźniów, co równało się ich zagazowaniu, i nie miał w tym zakresie żadnych zahamowań.

Po wojnie został schwytany przez aliantów i oskarżony w procesie załogi Bergen-Belsen o zbrodnie popełnione w tym obozie. Trybunał brytyjski uznał Kleina za winnego i skazał 17 listopada 1945 na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 13 grudnia 1945 w Hameln.

Bibliografia

W. Benz, Der Holocaust, München 1995, s. 99, 101.
I. Białówna, Z historii rewiru w Brzezince, [w:] Okupacja i medycyna. Piąty wybór artykułów z Lekarskiego-Oświęcim” z lat 1965–1981, Warszawa 198, s. 102, 110, 111.
E. Kolb, Bergen-Belsen. Vom „Aufenhaltslager” Konzentrationslager 1943–1945, Hannover 1996, s. 56, 60.
A. Lasik, Die Personalbesatzung des Gesundheitsdienstes der im Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau in den Jahren 1940–1945, [w:] „Hefte von Auschwitz”, Nr 20 (1997), s. 311.
A. Lettich, Trente-quatre mois dans les concentration, Tours 1946, s. 57.
F. L. MacLean, The Camp Men. The SS-Officers Who Ran the Concentration Camp System, F. Atglen PA 1999, s. 127.
G. L. Posner, J. Ware, Mengele. Polowanie na anioła śmierci, Kraków 2000, s. 48, 103.
A. E. Wenck, Zwischen Menschenhandel und „Endlösung”. Das Konzentrationslager Bergen-Belsen, Paderborn 2000, s. 132, 351, 373, 380.
J. Zasępa, Obozowe wspomnienia matki, [w:] Numery mówią. Wspomnienia więźniów KL Auschwitz, Katowice 1980, s. 156