Wikipedia

Fredrik Villumstad

norweski skoczek narciarski

Fredrik Eirinssønn Villumstad[3] (ur. 21 marca 1999 w Oslo[2]) – norweski skoczek narciarski. Czterokrotny drużynowy medalista mistrzostw świata juniorów, w tym złoty w konkursie drużyn mieszanych z 2018. Medalista mistrzostw kraju.

Fredrik Villumstad
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1999
Oslo

Klub

Skimt / Kollenhopp

Debiut w PŚ

12 marca 2019 w Lillehammer (46. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

21 listopada 2021 w Niżnym Tagile (21. miejsce)

Rekord życiowy

208,0 m na Letalnicy w Planicy[1] (24 marca 2022[2])

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Kandersteg 2018 druż. miesz.
srebro Lahti 2019 drużynowo
srebro Lahti 2019 druż. miesz.
brąz Kandersteg 2018 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Kontynentalny
srebro 2. miejsce
2022/2023
Letni Puchar Kontynentalny
brąz 3. miejsce
2021
brąz 3. miejsce
2024

Przebieg kariery

edytuj

W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych przez FIS zadebiutował w grudniu 2014 w Notodden, dwukrotnie zajmując miejsca w połowie piątej dziesiątki w rozegranych tam konkursach FIS Cupu. Rok później w tym samym miejscu wywalczył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji generalnej tego cyklu, dwukrotnie zajmując lokaty w trzeciej dziesiątce[4].

W styczniu 2017 w Garmisch-Partenkirchen zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, plasując się w piątej dziesiątce obu konkursów. W lutym tego samego roku wystąpił w Mistrzostwach Świata Juniorów 2017 w Park City – indywidualnie był 11., w drużynie męskiej zajął 12. miejsce, a w rywalizacji zespołów mieszanych 4. lokatę[5].

W lutym 2018 w Kanderstegu wziął udział w Mistrzostwach Świata Juniorów 2018. W konkursie indywidualnym ponownie był 11., a w zmaganiach drużynowych stanął na podium – w zawodach męskich zdobywając brąz, a w rywalizacji mikstów złoto. 4 marca 2018 w Renie zajął 25. pozycję w zawodach Pucharu Kontynentalnego, zdobywając pierwsze w karierze punkty tego cyklu[6]. W marcu 2018 na Vikersundbakken zadebiutował na skoczni mamuciej jako przedskoczek – wynikiem 204 metrów, uzyskanym podczas testów obiektu 15 marca, ustanowił swój nowy rekord życiowy[7].

Na przełomie czerwca i lipca 2018 doznał kontuzji pleców, która wykluczyła go z całego sezonu letniego 2018, a do treningów powrócił w grudniu 2018[8]. Po przerwie w zawodach międzynarodowych rangi FIS po raz pierwszy wystąpił pod koniec stycznia 2019 w Lahti, gdzie wystartował w Mistrzostwach Świata Juniorów 2019 – indywidualnie był 15., a w obu konkursach drużynowych (zarówno mężczyzn, jak i zespołów mieszanych) sięgnął po srebrne krążki. Pod koniec lutego 2019 w Brotterode po raz pierwszy zajął lokatę w czołowej dziesiątce Pucharu Kontynentalnego (był 9.), a tydzień później, 3 marca 2019, w Renie pierwszy raz stanął na podium zawodów tego cyklu, plasując się na 2. lokacie. W tym samym miesiącu, w ramach Raw Air 2019, zadebiutował w Pucharze Świata – w Oslo został zdyskwalifikowany w kwalifikacjach, a 12 marca 2019 w Lillehammer po raz pierwszy wystąpił w konkursie głównym, zajmując 46. miejsce. Na zakończenie sezonu raz jeszcze stanął na podium Pucharu Kontynentalnego, zajmując 3. miejsce w Czajkowskim[9].

W lipcu 2019 zadebiutował w Letnim Grand Prix – w zawodach w Hinterzarten był 40. w konkursie indywidualnym i 5. w rywalizacji drużyn mieszanych. W sezonie 2019/2020 najwyżej klasyfikowany w Letnim Pucharze Kontynentalnym był na 10. miejscu, a w zimowej edycji cyklu – na 14. pozycji. W Pucharze Świata 2019/2020 bez powodzenia startował w kwalifikacjach do konkursów Raw Air 2020 w Oslo i Lillehammer. W sezonie 2020/2021 nie występował w cyklach międzynarodowych organizowanych przez FIS[10][11].

W ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2021 dwukrotnie stawał na podium: był 2. w Bischofshofen i zwyciężył w Oslo[12]. Cały cykl ukończył na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej[13]. 21 listopada 2021 zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata, zajmując 21. pozycję w zawodach rozgrywanych w Niżnym Tagile. W dalszej części sezonu zimowego 2021/2022 dwukrotnie stawał na podium Pucharu Kontynentalnego (był 1. i 2. w lutym 2022 w Renie), a w Pucharze Świata jeszcze sześciokrotnie zdobył punkty. Najwyżej klasyfikowany w tym cyklu był w marcu 2022 w Oslo, na 9. miejscu, a w pozostałych punktowanych występach zajmował lokaty w trzeciej dziesiątce[12].

17 września 2022 zdobył pierwsze punkty Letniego Grand Prix, zajmując 10. miejsce w Râșnovie, a dzień później na tej samej skoczni był 3. w konkursie drużyn mieszanych. W sezonie zimowym 2022/2023 raz zdobył punkty Pucharu Świata – w otwierającym cykl konkursie w Wiśle zajął 21. miejsce. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, gdzie pięciokrotnie stawał na podium, w tym raz – w styczniu 2023 w Planicy – na najwyższym stopniu[14]. Cały sezon 2022/2023 Pucharu Kontynentalnego ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej z 881 punktami[13].

Trzykrotnie kończył konkursy Letniego Grand Prix 2023 w pierwszej dziesiątce. Najwyżej w cyklu sklasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął 6 sierpnia w Szczyrku. W październiku 2023 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Lake Placid. Sezon zimowy 2023/2024 rozpoczął w Pucharze Świata, ale w pierwszych ośmiu konkursach cyklu nie zdobył punktów. W styczniu i lutym 2024 występował w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie zajmując drugie miejsce. W marcu ponownie startował w Pucharze Świata, w siedmiu występach dwukrotnie punktując: w ramach Raw Air 2024 zajął 23. lokatę w Oslo i 29. w Trondheim[15].

Jest medalistą mistrzostw Norwegii w skokach narciarskich. Indywidualnie zdobył srebrny medal na skoczni dużej we wrześniu 2021[16], zaś w drużynie męskiej, reprezentując okręg Akershus zdobył złoto latem 2016[17], 2020[18], 2022[19], 2023[20] i 2024[21] oraz srebro zimą 2019[22] i latem 2021[23].

Mistrzostwa świata juniorów

edytuj

Indywidualnie

edytuj
2017   Park City – 11. miejsce
2018   Kandersteg – 11. miejsce
2019   Lahti – 15. miejsce

Drużynowo

edytuj
2017   Park City – 12. miejsce[a], 4. miejsce (drużyna mieszana)[b]
2018   Kandersteg – brązowy medal[c], złoty medal (drużyna mieszana)[d]
2019   Lahti – srebrny medal[e], srebrny medal (drużyna mieszana)[f]

Starty F. Villumstada na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
11. 1 lutego 2017   Park City Utah Olympic Park K-90 HS-100 indywid. 90,5 m 89,5 m 242,3 pkt 20,9 pkt Viktor Polášek
12. 3 lutego 2017   Park City Utah Olympic Park K-90 HS-100 druż.[a] 87,0 m – 336,0 pkt (114,0 pkt) 596,3 pkt Słowenia
4. 5 lutego 2017   Park City Utah Olympic Park K-90 HS-100 druż. miesz.[b] 90,0 m 91,5 m 837,2 pkt (234,1 pkt) 88,1 pkt Słowenia
11. 1 lutego 2018   Kandersteg Lötschberg-Schanze K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 95,0 m 249,3 pkt 42,1 pkt Marius Lindvik
3.  3 lutego 2018   Kandersteg Lötschberg-Schanze K-95 HS-106 druż.[c] 101,0 m 102,0 m 1037,0 pkt (258,4 pkt) 31,5 pkt Niemcy
1.  4 lutego 2018   Kandersteg Lötschberg-Schanze K-95 HS-106 druż. miesz.[d] 95,0 m 98,0 m 869,3 pkt (215,6 pkt) –
15. 24 stycznia 2019   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 88,5 m 91,0 m 222,6 pkt 29,5 pkt Thomas Aasen Markeng
2.  26 stycznia 2019   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż.[e] 91,0 m 95,5 m 976,8 pkt (253,3 pkt) 2,9 pkt Niemcy
2.  28 stycznia 2019   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż. miesz.[f] 90,5 m 98,0 m 979,6 pkt (258,1 pkt) 4,8 pkt Rosja

Puchar Świata

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[24]
2021/2022 42.
2022/2023 70.
2023/2024 58.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

edytuj

stan na 17 stycznia 2025

Źródło[25][11]
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - q 46 - - - - 0
Sezon 2019/2020
                                                      punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - q q 0
Sezon 2021/2022
                                                        punkty
43 21 43 30 27 28 44 dq 32 37 26 q 36 21 39 - - - - - - 35 9 41 q 38 q - 62
Sezon 2022/2023
                                                                punkty
21 43 - - - - - - - - - - - - - - - - 40 q - - - - - - - 32 31 - - - 10
Sezon 2023/2024
                                                                punkty
38 44 32 47 48 48 31 35 - - - - - - - - - - - - - - 43 44 23 44 29 32 34 - - - 10
Sezon 2024/2025
                                                          punkty
19 20 25 dq 9 22 42 24 26 29 24 22 18 32 - 110
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[24]
2021/2022 41.

Raw Air

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[24]
2019 78.
2020 67.
2022 31.
2023 56.
2024 32.

Planica 7

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[11]
2022 53.

Letnie Grand Prix

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[26]
2022 49.
2023 13.
2024 25.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 14 sierpnia 2024   Courchevel Tremplin du Praz K-125 HS-132 121,5 m 125,5 m 239,8 pkt 2. 21,7 pkt Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

edytuj

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[25][11]
2019
                punkty
- 40 - - - - - - 0
2022
            punkty
- - - 10 - - 26
2023
                  punkty
- - 7 4 - - 9 16 - 130
2024
                  punkty
11 2 - - - - - - 27 108
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skład Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 18 września 2022   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-97 druż. miesz.[g] 96,0 m –[h] 407,0 pkt (120,0 pkt) 3. 9,9 pkt Austria

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

edytuj

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[25][11]
2019      
- 5 -
2022      
4 3 -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[13]
2017/2018 106.
2018/2019 27.
2019/2020 73.
2021/2022 38.
2022/2023 2.
2023/2024 13.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 19 lutego 2022   Rena Renabakkene K-124 HS-139 133,5 m 133,5 m 270,8 pkt
2. 8 stycznia 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 136,0 m 141,0 m 285,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 3 marca 2019   Rena Renabakkene K-124 HS-139 129,5 m 122,5 m 220,7 pkt 2. 2,1 pkt Marius Lindvik
2. 24 marca 2019   Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 139,5 m 128,5 m 263,6 pkt 3. 11,0 pkt Aleksander Zniszczoł
3. 19 lutego 2022   Rena Renabakkene K-124 HS-139 133,5 m 133,5 m 270,8 pkt 1. –
4. 20 lutego 2022   Rena Renabakkene K-124 HS-139 137,0 m 140,5 m 289,2 pkt 2. 7,9 pkt Žiga Jelar
5. 27 grudnia 2022   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 135,5 m 136,0 m 289,5 pkt 3. 4,8 pkt Benjamin Østvold
6. 8 stycznia 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 136,0 m 141,0 m 285,0 pkt 1. –
7. 15 stycznia 2023   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 131,0 m 125,0 m 238,8 pkt 3. 6,7 pkt Philipp Aschenwald
8. 18 lutego 2023   Rena Renabakkene K-124 HS-139 148,5 m 137,5 m 226,3 pkt 2.[i] 5,8 pkt Benjamin Østvold
9. 3 marca 2023   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-119 HS-133 133,5 m 122,5 m 256,5 pkt 3. 7,3 pkt Felix Hoffmann
10. 4 lutego 2024   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 132,0 m 125,0 m 310,5 pkt 2. 2,9 pkt Maciej Kot
11. 17 lutego 2024   Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 105,5 m 114,5 m 245,6 pkt 2. 1,3 pkt Pål-Håkon Bjørtomt

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[25][11]
Sezon 2016/2017
                                                            punkty
- - - - - - - - - 44 46 - - - - - - - - - - - - - - - 52 36 - - 0
Sezon 2017/2018
                                                        punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 34 25 29 49 - 8
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - 37 34 13 9 5 2 12 23 dq 3 264
Sezon 2019/2020
                                          punkty
19 14 36 40 - - - - - - - - - - - - - - - - - 30
Sezon 2021/2022
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 1 2 - - - - - - - 180
Sezon 2022/2023
                                                  punkty
5 7 17 15 3 8 4 1 31 39 3 dq 5 6 15 2 5 3 7 4 4 11 12 - - 881
Sezon 2023/2024
                                                      punkty
- - - - - - 30 33 5 4 11 16 8 14 14 2 5 2 4 5 9 - - - - - - 532
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[13]
2019 34.
2021 3.
2022 23.
2023 4.
2024 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 19 września 2021   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 102,0 m 104,5 m 237,2 pkt
2. 7 października 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 125,5 m – 134,4 pkt
3. 28 września 2024   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 130,5 m 133,0 m 239,1 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 11 września 2021   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 132,5 m 126,0 m 254,9 pkt 2.[j] 4,6 pkt Manuel Fettner
2. 19 września 2021   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 102,0 m 104,5 m 237,2 pkt 1. –
3. 7 października 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 125,5 m – 134,4 pkt 1. –
4. 10 sierpnia 2024   Hinterzarten Rothaus-Schanze K-99 HS-109 102,0 m 100,0 m 247,3 pkt 3. 16,6 pkt Clemens Aigner
5. 28 września 2024   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 130,5 m 133,0 m 239,1 pkt 1. –
6. 29 września 2024   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 134,0 m 139,0 m 250,6 pkt 3. 16,3 pkt Manuel Fettner

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

edytuj

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło[25][11]
2019
                                punkty
45 23 - - 38 24 - - 40 12 22 24 25 10 36 16 100
2021
                        punkty
- - - - 4 4 2 7 4 1 11 22 399
2022
                  punkty
4 5 - - - - - - - 95
2023
                  punkty
4 8 14 6 12 7 4 1 6 388
2024
                punkty
3 8 20 6 4 11 1 3 377
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[27]
2015/2016 179.
2016/2017 139.
2017/2018 84.

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[25][11]
Sezon 2014/2015
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - - 46 45 - - - - - - - - - - 0
Sezon 2015/2016
                                                punkty
- - - - - - - - - - 25 29 - - - - - - - - - - - - 8
Sezon 2016/2017
                                        punkty
- - - - - - - - - - - - 32 16 - - - - - - 15
Sezon 2017/2018
                                          punkty
- - - - - - - - - - 17 11 - - - - - - - - - 38
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi

edytuj
  1. ↑ a b Skład zespołu: Fredrik Villumstad, Erik Johannessen, Jesper Ødegaard i Marius Lindvik
  2. ↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth, Marius Lindvik, Anna Odine Strøm i Fredrik Villumstad
  3. ↑ a b Skład zespołu: Fredrik Villumstad, Jesper Ødegaard, Thomas Aasen Markeng i Marius Lindvik
  4. ↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth, Fredrik Villumstad, Anna Odine Strøm i Marius Lindvik
  5. ↑ a b Skład zespołu: Fredrik Villumstad, Anders Ladehaug, Sander Vossan Eriksen i Thomas Aasen Markeng
  6. ↑ a b Skład zespołu: Ingebjørg Saglien Bråten, Fredrik Villumstad, Silje Opseth i Thomas Aasen Markeng
  7. ↑ Skład zespołu: Thea Minyan Bjørseth, Bendik Jakobsen Heggli, Silje Opseth i Fredrik Villumstad
  8. ↑ Seria konkursowa została odwołana.
  9. ↑ Ex aequo z Luca Rothem
  10. ↑ Ex aequo z Danielem Tschofenigiem

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2024-07-21].
  2. ↑ a b Fredrik VILLUMSTAD - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-07-21].
  3. ↑ Nordisk juniorlandskamp. skiforbundet.no, 2018-01-31. [dostęp 2018-03-17]. (norw.).
  4. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; FIS Cup. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  5. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  6. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  7. ↑ Andrzej Mysiak: Czwartek w Vikersund: Skocznia przetestowana, dziesięć lotów za dwusetny metr. skokinarciarskie.pl, 2018-03-15. [dostęp 2018-03-17].
  8. ↑ Sparte det beste til slutt: Fløy til to VM-sølv. groruddalen.no, 2019-01-30. [dostęp 2019-10-29]. (norw.).
  9. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  10. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  11. ↑ a b c d e f g h Adam Kwieciński: VILLUMSTAD Fredrik 1999.03.21 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-07-21].
  12. ↑ a b VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  13. ↑ a b c d VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-04-17]. (ang.).
  14. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  15. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Season 2024. fis-ski.com. [dostęp 2024-08-12]. (ang.).
  16. ↑ Dominik Formela: Buskum i Oestvold letnimi mistrzami Norwegii, Fannemel dwukrotnie na podium. skijumping.pl, 2021-09-07. [dostęp 2023-11-02].
  17. ↑ Dominik Formela: Akershus drużynowym mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-30. [dostęp 2018-03-17].
  18. ↑ Dominik Formela: Za nami konkursy drużynowe Mistrzostw Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-31. [dostęp 2023-11-02].
  19. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zwycięstwo drużyny Lindvika i Graneruda, Tande ze złotem w mikście. skijumping.pl, 2022-10-30. [dostęp 2023-11-02].
  20. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zespół Graneruda i Lindvika z drużynowym złotem. skijumping.pl, 2023-10-29. [dostęp 2023-11-02].
  21. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii: Drużyna Graneruda ze złotym medalem. skijumping.pl, 2024-10-20. [dostęp 2024-10-27].
  22. ↑ NM Laghopp 2018 Resultatliste 2. omgang Midtstubakken Kollenhopp. skiforbundet.no, 2019-03-30. [dostęp 2019-10-29]. (norw.).
  23. ↑ Dominik Formela: Skok Tandego na wagę złota. skijumping.pl, 2021-10-31. [dostęp 2023-11-02].
  24. ↑ a b c VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-02]. (ang.).
  25. ↑ a b c d e f VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-07-21]. (ang.).
  26. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-07]. (ang.).
  27. ↑ VILLUMSTAD Fredrik - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-02]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Fredrik_Villumstad&oldid=75823105”