Wikipedia

Franciszek Kubala

Franciszek Andrzej Kubala[a] (ur. 7 listopada 1893 w Białej Krakowskiej, zm. między 13 a 14 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.

Franciszek Andrzej Kubala
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1893
Biała Krakowska

Data i miejsce śmierci

13–14 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Urodził się 7 listopada 1893 w Białce Krakowskiej, w rodzinie Andrzeja i Franciszki z Adamców[2].

Żołnierz armii gen. Hallera. Dekretem z dnia 9 września 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii gen. Hallera „z zatwierdzeniem posiadanego stopnia jako warunkowego z powołaniem do czynnej służby aż do demobilizacji” i otrzymał przydział służbowy do 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych[3]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W 1921 roku rozkazem L.1987 został odznaczony po raz pierwszy Krzyżem Walecznych w zamian za Amarantową Wstążkę otrzymaną w Armii gen. Hallera[4].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1922 gazeta „Polska Zbrojna” informowała na swych łamach, że Kubala ma do odebrania Krzyż Walecznych w siedzibie Generalnego Inspektoratu Artylerii (adiutantura gen. Hallera)[5]. W 1923 służył 53 pułku piechoty w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 810 lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1924 awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 400 lokatą w korpusie oficer piechoty[7], został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich[8]. W 1928 jako oficer nadetatowy 3 pułku strzelców podhalański pełnił służbę w Korpusie Kadetów Nr 2[9]. W marcu 1930 został przeniesiony do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[10][11][12]. W 1938 był już przeniesiony w stan spoczynku jako oficer korpusu administracji (grupa administracyjna)[13]. Pozostawał w ewidencji Komendy Rejonu Uzupełnień Bielsko[14]. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V[14]. Był przewidziany „do użycia w czasie wojny”[14].

W sierpniu 1939 zmobilizowany. Podczas kampanii wrześniowej walczył w 22 pułku piechoty jako dowódca kompanii gospodarczej[2]. Został wzięty do niewoli przez Sowietów[15]. Początkowo przetrzymywany w obozie przejściowym we Frydrychówce. Według stanu na 19 i 26 listopada, a także 2 grudnia 1939 był jeńcem obozu w Kozielsku[14]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[14] – lista wywózkowa bez numeru poz. 36 nr akt 2889[16] z 2 kwietnia 1940[14]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[14]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z 16 maja 1943 pod numerem 2266[14]. Przy szczątkach Franciszka Kubala znaleziono list, trzy pisma z MSWojsk. w sprawie orzeczeń emerytalnych[17][18]. Figuruje na liście AM-228-2266 jako Franciszek Andreas i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-82-02266. Nazwisko Krzymińskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 1392) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 137, w Nowym Kurierze Warszawskim nr 141 z 1943. W Archiwum Robla (pakiet 0765-08, 14, 15, 16) znajduje się notatnik znaleziony przy szczątkach porucznika rezerwy Pawła Brusa, w którym Kubala został wymieniony pod datą 25.09.1939 z podaniem imienia Franciszek z dopiskiem „poznany wczoraj”, jak również pod datami 19.11.1939, 26.11.1939 i (z tytułem kapitana) bez 12/02/1939 podania imienia. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Franciszek Kubala mieszkał w Białej Krakowskiej. Miał żonę Helenę i córkę Elfrydę.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Franciszek” na „Franciszek Andrzej”[1].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 32.
  2. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 318.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 37), 29 września 1920, s. 932, 938.
  4. ↑ „Polska Zbrojna” (R.1, nr 26), 4 listopada 1921, s. 3.
  5. ↑ „Polska Zbrojna” (R.2, nr 271), 5 października 1922, s. 3.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 275, 429.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.5, nr 131), 17 grudnia 1924, s. 741.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 330, 371.
  9. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 105.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 55, 616.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 51.
  13. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 51.
  14. ↑ a b c d e f g h Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 430.
  15. ↑ „Nasze Miasto Inowrocław” (Nr 4 (38)), kwiecień 2008, s. 5.
  16. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 636.
  17. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  18. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 228.
  19. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Franciszek_Kubala&oldid=74398195”