Feliks Sołtyk
Feliks Sołtyk (ur. ok. 1727 roku – zm. 2 września 1780 roku w Warszawie) – pułkownik 7 Brygady Kawalerii Narodowej w 1780 roku, starosta zwinogrodzki, pułkownik chorągwi pancernej Najjaśniejszego Króla Jegomości w 1760 roku[1].
 Sołtyk | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
ok. 1727 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Konstancja z Drzewickich herbu Ciołek |
| Rodzeństwo | |
Był synem Józefa kasztelana lubelskiego i jego żony Konstancji z Drzewickich[2], młodszym bratem Tomasza wojewody łęczyckiego i biskupa krakowskiego Kajetana Ignacego oraz Macieja kasztelana warszawskiego. W 1734 wraz z matką i młodszymi braćmi przebywał w oblężonym Gdańsku a następnie w Elblągu.[3] W 1755 kupił od Józefa Aleksandra Jabłonowskiego Zwinogródkę jednak Jabłonowski wypędził ludzi Sołtyka z części dóbr w Lisiance, które sprzedał hetmanowi Ksaweremu Branickiemu, co spowodowało długie procesy sądowe, w których Sołtykowie dochodzili sprawiedliwości w sądach.
Bibliografia
edytuj- Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002
Przypisy
edytuj- ↑ Kolęda warszawska na rok 1760, Warszawa 1760, [b.n.s].
- ↑ Sołtykowie. W: Teodor Żychliński: Złota księga szlachty polskiej R. 17. Poznań: 1895, s. 159.
- ↑ Henryk Gmiterek, Józef Franciszek Sołtyk w Polski Słownik Biograficzny tom XL wyd. 2000-2001 s. 383 informacje w biografii ojca