Etap – dawniej część obszaru własnego państwa, przeznaczona do bezpośredniego prowadzenia wojny, oraz całe nieprzyjacielskie terytorium, zajęte przez własne wojska nazywana była obszarem wojennym. Obszar wojenny podporządkowany był władzy naczelnego wodza w zakresie przewidzianym w odpowiednim ustawodawstwie wojskowym. Obszar wojenny podzielony był przez naczelnego wodza na pasy działań armii. Dowódcy armii dzielili oddaną sobie część obszaru wojennego (pasy działań armii) na: 1) obszar operacyjny, to jest obszar bezpośrednich działań bojowych, 2) obszar etapowy armii[1].

W wypadku zbyt dużej głębokości obszaru etapowego armii względnie w wypadku zajęcia dużych obszarów terytorium państwa nieprzyjacielskiego, mógł naczelny wódz, tyłowe części obszarów etapowych armii wydzielić z pasa działania armii i utworzyć z nich oddzielne obszary etapowe, podporządkowane bezpośrednio sobie, jako obszary etapowe naczelnego wodza.

Organizację obszaru etapowego, stosownie do potrzeb prowadzenia wojny, przeprowadzała służba etapowa.

Najważniejszymi zadaniami służby etapowej było:

  • zapewnienie bezpieczeństwa na obszarze etapowym,
  • zabezpieczenie i utrzymanie dróg komunikacyjnych, łączących armie z krajem,
  • eksploatacja środków i zasobów obszaru etapowego dla potrzeb wojska,
  • regulowanie ruchu na drogach etapowych,
  • administrowanie obszarem etapowym, z tym, że:
    • administracja obszarem etapowym w granicach własnego państwa należy do władz administracji cywilnej, władze wojskowe etapowe współdziałają jedynie z nimi w myśl zasad, określonych odrębnymi ustawami i zarządzeniami władz centralnych,
    • administracja obszarów etapowych, leżących na terytorium państwa nieprzyjacielskiego, należy wyłącznie do wojskowych władz etapowych, w myśl zasad określonych w konwencji haskiej.

W latach 20. XX wieku, w Wojsku Polskim, zakładano, że każda armia miała mieć własny okręg etapowy, w skład którego wchodziły:

  • organa kierownicze,
  • wojska,
  • organy służb[2].

Organami kierowniczymi okręgu etapowego były:

  • kwatera główna OE,
  • komendy rejonów etapowych (ilość zmienna),
  • stacje etapowe (ilość zmienna),
  • oficerowie etapowi,
  • komendy miast (ilość zmienna),
  • oficerowie placu[2].

Wojska:

  • bataliony etapowe (po jednym na dywizję piechoty lub dywizję kawalerii, kilka w okręgu etapowym oraz kilka w odwodzie armii),
  • bataliony wartownicze (ilość zmienna),
  • kompanie robocze (ilość zmienna),
  • kompanie robocze jenieckie (ilość zmienna),
  • kadry kompanii roboczych (ilość zmienna),
  • etapowa kompania telegraficzna,
  • kompanie lokalno-wartownicze,
  • kompanie ochrony linii kolejowych[2].

Organy służb:

  • rejonowe składnice materiałów intendentury (w ilości zależnej od ilości rejonów),
  • szpitale etapowe (ilość zmienna),
  • polowe domy ozdrowieńców (ilość zmienna),
  • odkażalnie etapowe (zwykle dwie),
  • kolumny dezynfekcyjno-kąpielowe w ilości zmiennej (co najmniej dwie)
  • składnice saperskie rejów etapowych[3].

Ponadto na obszarze okręgu etapowego mogły być przez dowódcę armii rozmieszczane i oddawane komendantowi okręgu etapowego do administrowania następujące formacje:

  • punkt zborny jeńców
  • warsztaty i zakłady służb armii,
  • szpitale koni armii[4].

Organem kierującym całością służby etapowej na obszarze etapowym armii był komendant okręgu etapowego[4].

Do kwatery głównej OE na stałe przydzielone były plutony żandarmerii (ilość zmienna), sąd polowy i poczta polowa[5].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Encyklopedia wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VI: Obrączki Kościuszkowskie - Przemysł II. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937, s. 555.
  • Podręcznik dla operacyjnej służby sztabów. Cz. III: Organizacja. Warszawa: Koło Oficerów Sztabu Generalnego, 1928.
  • Eugeniusz Rujna: Z działań wojennych lat 1918-1920. Zarys problematyki militarnej z materiałami do bibliografii. Toruń: Wydawnictwo Naukowe WSO im gen. Józefa Bema, 1997. ISBN 83-85650-16-4.