Erwin Bordolo
Erwin Ludwik Herman Bordolo (ur. 25 sierpnia 1890 w Kulikowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 major audytor
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 sierpnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wojskowy Sąd Rejonowy Przemyśl |
| Stanowiska |
kierownik sądu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytuj
Urodził się 25 sierpnia 1890 w Kulikowie jako syn Teodora i Marii z Michalczewskich[1]. Przez sześć z ośmiu lat gimnazjalnych kształcił się w C. K. VI Gimnazjum we Lwowie we Lwowie, gdzie w 1908 zdał egzamin dojrzałości[2]. Podczas I wojny światowej w 1915 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytet Franciszkańskiego we Lwowie. Od 1919 był żołnierzem Armii Polskiej we Francji.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów zawodowych sądowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr II w Lublinie[5]. W marcu 1925 został przesunięty w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IV w Łodzi ze stanowiska asystenta na stanowisko sędziego śledczego[6][4]. W lutym 1926 został mianowany sędzią śledczym przy wojskowych sądach okręgowego i zatwierdzony na tym stanowisku w Wojskowym Sądzie Rejonowym Jarosław w Rzeszowie[7]. W 1928 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Rejonowym Przemyśl[8]. 16 grudnia 1929 został mianowany sędzią rejonowym z równoczesnym przesunięciem w WSRej.Przemyśl na stanowisko kierownika sądu[9][10]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[11]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów audytorów[12]. Od 1937 do 1939 był sędzią śledczym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr III w Wilnie[13].
We wrześniu 1939 został szefem Sądu Polowego nr 33 i równocześnie szefem służby sprawiedliwości 35 Dywizji Piechoty. Wziął udział w obronie Lwowa[14]. Po kapitulacji załogi miasta dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w Obozie NKWD w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[15]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 297[1].
Upamiętnienie
edytuj- 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20][21].
- W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Erwina Bordolo w Łasku[22].
Ordery i odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 39.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VI. we Lwowie za rok szkolny 1907/8. Lwów: 1908, s. 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1092.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 988.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1082.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 1 kwietnia 1925 roku, s. 184.
- ↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 1, 7, 6 lutego 1926.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 695.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 378.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310, 886.
- ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 322.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 869.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 172.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 11 [dostęp 2024-10-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Erwin Bordolo. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2018-09-16].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.