Emine Dżaparowa
Emine Ajiarowna Dżaparowa, ukr. Еміне Айяровна Джапарова[2], krymskotat. Emine Ayar qızı Ceppar[3] (ur. 5 maja 1983 w Krasnodarze[4]) – krymskotatarsko-ukraińska dziennikarka, prezenterka, polityczka; od 2020 do 2024 pierwsza wiceminister spraw zagranicznych Ukrainy.
.jpg) Emine Dżaparowa (2018) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Emine Ayar qızı Ceppar |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka, prezenterka, polityczka |
| Narodowość |
krymskotatarsko-ukraińska |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
pierwsza wiceminister spraw zagranicznych Ukrainy (2020–2024) |
| Wyznanie | |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Iman, Alem-Sułtan |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
Życiorys
edytujPochodzi z rodziny lekarskiej. Gdy miała 3–4 lata, jej rodzice powrócili na Krym i osiedli w Kerczu[5]. Na Krymie ukończyła szkołę średnią[6]. W 2006 ukończyła z wyróżnieniem studia w zakresie stosunków międzynarodowych na Kijowskim Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenki[2]. Kształciła się także w holenderskim instytucie Clingendael[7]. Odbywała staże w Departamencie Stanu USA oraz Radzie Najwyższej Ukrainy[8].
W latach 2008–2010 pracowała jako attaché w Departamencie ds. Społecznych, Kulturalnych i Współpracy Humanitarnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy. W latach 2011–2015 pracowała jako dziennikarka, m.in. zastępczyni redaktora naczelnego programu Zaman, prezenterka i gospodyni krymskotatarsko kanału ATR, redaktorka wideo i zastępczyni redaktora naczelnego Krym.Realii (wchodzącego w skład Radio Wolna Europa). W 2015 została doradczynią ministra polityki informacyjnej Ukrainy. W latach 2016–2019 pełniła funkcję pierwszej wiceminister polityki informacyjnej. W czerwcu 2020 objęła stanowiska pierwszej wiceminister spraw zagranicznych oraz, z nominacji prezydenckiej, przewodniczącej Narodowej Komisji Ukrainy ds. UNESCO. Odpowiadała za planowanie strategiczne, dyplomację publiczną, współpracę z organizacjami międzynarodowymi (w tym Unią Europejską i NATO), kontakty z diasporą, kwestie prawne, działalność Instytutu Ukraińskiego. Koordynowała także prace Platformy Krymskiej, organizacji poświęconej problematyce anektowanego i okupowanego przez Rosję od 2014 Półwyspu Krymskiego[2]. W 2024 pełniła funkcję stałej przedstawiciel Ukrainy przy Biurze Organizacji Narodów Zjednoczonych w Wiedniu. Misję zakończyła po ujawnieniu, że pomagała swojemu mężowi, oligarsze Hennadijowi Boholubowowi, w nielegalnym przekroczeniu granicy[9].
Mówi po ukraińsku, krymskotatarsku, angielsku, turecku i hiszpańsku[2]. W 2017 w wypowiedzi dla telewizji Dożd´ odmówiła, jako przedstawicielka władz Ukrainy, wypowiedzenia się po rosyjsku[10].
W 2018 została wpisana na rosyjską listę sankcyjną[4].
Jej mężem był Łenur Nimietułłajew. Matka dwóch córek: Iman i Alem-Sułtan[6].
Odznaczenia
edytuj- Order „Za zasługi” III klasy, Ukraina (2021)[11]
Przypisy
edytuj- ↑ Эмине Джеппар [online], Ислам в Украине [dostęp 2022-10-11] (ros.).
- ↑ a b c d Міністерство закордонних справ України - Персона [online], mfa.gov.ua [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2022-06-08] (ukr.).
- ↑ Kırım Tatar kökenli Emine Ayar Qızı, Ukrayna Dışişlerinde ikinci isim oldu - Ukrayna'dan Haberler Ukrayna'dan Haberle [online], Ukrayna'dan Haberler, 10 czerwca 2020 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2022-09-15] (tur.).
- ↑ a b Постановление Правительства Российской Федерации от 01.11.2018 г. № 1300 [online], government.ru, 1 listopada 2018 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-03] (ros.).
- ↑ Олександра Шевченко, Вікторія Веселова, Еміне Джеппар: «Весь Крим ‒ місце моєї сили» [online], Крым.Реалии, 26 maja 2021 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-18] (ukr.).
- ↑ a b Эмине Джапарова: биография, компромат, семья, фото, видео - ЗНАЙ ЮА [online], znaj.ua [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-23] (ros.).
- ↑ Эмине Джапарова: фото, биография, досье [online], file.liga.net, 5 października 2020 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-23] (ukr.).
- ↑ Джапарова Еміне Айяровна — Біографія, Балотування, Фракції, Декларації, Політична Агітація [online], chesno.org [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-23] (ukr.).
- ↑ Михайло Ткач, Пасажир в останньому купе. Як олігарх Геннадій Боголюбов виїжджав з країни [online], Українська правда, 9 lipca 2024 [dostęp 2024-09-05] (ukr.).
- ↑ Омелян Шевчук, «Зрозумійте мою мову»: замміністра відмовилася переходити на російську в ефірі російського ТБ | Львівський портал [online], portal.lviv.ua, 27 października 2017 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-23] (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №669/2021 [online], Офіційне інтернет-представництво Президента України, 22 września 2022 [dostęp 2022-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2022-09-22] (ukr.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Emine Dzheppar [online], www.facebook.com [dostęp 2022-10-11].
- Emine Dzheppar [online], Twitter [dostęp 2022-10-11].