Emanuel Mendel
Emanuel Ernst Mendel (ur. 28 października 1839 w Bunzlau, zm. 23 czerwca 1907 w Berlinie-Pankow) – niemiecki lekarz neurolog i psychiatra, profesor na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma i dyrektor polikliniki w Berlinie.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Wrocławski |
| Uczelnia | |
_Emanuel_Mendel.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się 28 października 1839 w Bunzlau (dzisiejszy Bolesławiec) w żydowskiej rodzinie jako syn kupca Wolfa Mendla (1808-1879) i jego żony Rosalie z domu Guhrauer[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Legnicy, następnie studiował medycynę na Śląskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu i na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Tam ukończył studia w roku 1860. W latach 1864, 1860, 1870–1871 lekarz wojskowy[2]. W 1882 założył i wydawał Neurologisches Centralblatt, oficjalne czasopismo Berlińskiego Towarzystwa Psychiatrów i Neurologów. Jego asystentami byli między innymi Łazar Minor, Louis Jacobsohn-Lask, Hugh Talbot Patrick, Paul Schuster, Max Bielschowsky i Edward Flatau. Należał do Deutsche Fortschrittspartei. Przez dwie kadencje członek Reichstagu (od 1877 do 1881)[3]. W 1906 otrzymał tytuł tajnego radcy medycznego (Geheimer Medizinalrat). Zmarł 23 czerwca 1907 po długiej chorobie[4].
Żonaty z Susanne Lindow (lub London), mieli synów Kurta i Fritza oraz córki: Gertrud zamężną Adler i Charlotte[5].
Pochowany jest na cmentarzu w Berlinie-Wedding (Urnenfriedhof Gerichtstraße)[6].
Dorobek naukowy
edytujMendel jest pamiętany za wprowadzenie uzyskiwanej z australijskiej rośliny Dubosia myoporoides duboizyny do leczenia choroby Parkinsona. Mendel opowiadał się za łączeniem neurologii i psychiatrii jako dopełniających się dyscyplin. Badał też padaczkę i porażenie postępujące.
Napisał podręcznik psychiatrii Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin (Stuttgart: Enke, 1902) przetłumaczony m.in. na angielski (A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students, tłum. William Christopher Krauss).
Wybrane prace
edytuj- Die progressive Paralyse der Irren. Berlin 1880
- Die Manie: Eine Monographie. Urban & Schwarzenberg 1881
- Der Hypnotismus (1889)
- Die Tabes bei weiblichen Geschlecht. Neurologisches Centralblatt 1, 19-24, 1901
- Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin. Stuttgart: Enke, 1902.
- Краткое руководство к психиатрии. Перевод с немецкого В.Г. фон-Гольштейна. СПб: Практическая Медицина (В.С. Эттингер), 1904
- Text-book of Psychiatry: A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students. F. A. Davis Company 1907
Przypisy
edytuj- ↑ Manfred Sturzbecher. Mendel, Emanuel W: Neue Deutsche Biographie Bd.: 17, Melander - Moller, Berlin, 1994 s. 39-40
- ↑ Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer, 2004, s. 1097, seria: Schriften der Mathematisch Naturwissenschaftlichen Klasse der Heidelberger Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-540-40690-5.
- ↑ Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin–Wien: 1901, s. 1115–1116.[1]
- ↑ Moeli C. Emanuel Mendel †. „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”. 43 (2), s. 818, 1907. DOI: 10.1007/BF01811994.
- ↑ Bleichröder Family Trees Collection
- ↑ ::: Mendel ::: Entlang der Panke - Regionales aus dem alten Bezirk Pankow in Berlin [online], www.pankeguide.de [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-02] (niem.).
Bibliografia
edytuj- Ute Fleckner: Emanuel Mendel (1839-1907) : Leben und Werk eines Psychiaters im Deutschland der Jahrhundertwende : Inaugural-Dissertation. Berlin : Freie Universität Berlin, 1994