Edward Hejdukiewicz
Edward Gabriel Hejdukiewicz (ur. 19 marca?/31 marca 1868 w Mińsku Litewskim, zm. 1 stycznia 1932 w osadzie Krzywucha – powiat Dubno[1]) – polski dowódca wojskowy, pułkownik armii rosyjskiej oraz tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.
 generał dywizji
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Edward Gabriel Hejdukiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1887–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Mikołaja i Marii z domu Fink[1]. Ukończył kurs w Korpusie Kadetów w Jarosławiu oraz Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty. Służył w armii rosyjskiej, od 1887 był oficerem zawodowym piechoty. Jako dowódca kompanii walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1910 ukończył szkołę strzelań w Oranienburgu i objął stanowisko dowódcy batalionu. W lipcu 1914 został awansowany do stopnia podpułkownika. Dowodził batalionem na froncie, następnie objął dowództwo pułku piechoty. Pułkownik z 1915. Walczył na frontach I wojny światowej, m.in. jako dowódca 56 pułku piechoty. Odznaczył się w boju, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.
Od 2 listopada 1917 był dowódcą 3 pułku strzelców w I Korpusie Polskim w Rosji (gen. Dowbora-Muśnickiego). Za walki pod Bobrujskiem w lutym 1918 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1918 był dowódcą polskiej samoobrony i komendantem placu w Odessie. W czerwcu 1918 współorganizował w Odessie 4 Dywizję Strzelców Polskich gen. Żeligowskiego, w której był przewodniczącym sądu, i z którą przybył do Polski.
Od czerwca do grudnia 1919 dowodził 12 pułkiem strzelców (później: 54 pułk Strzelców Kresowych) armii gen Hallera i krótko – 24 Brygadą Piechoty. Od grudnia 1919 do sierpnia 1920 sprawował stanowisko dowódcy Ekspozytury Okręgu Generalnego Lublin w Kowlu. Następnie do listopada był okręgowym inspektorem Armii Ochotniczej w Lublinie, a potem – do kwietnia 1921 – dowódcą XXVIII Brygady Piechoty Wielkopolskiej. Od kwietnia do września dowodził 20 Dywizją Piechoty[2]. Później – do marca 1923 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu IX w Brześciu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszwickiej, dowodząc XXVIII Brygadą Piechoty i 2 Dywizją Litewsko-Białoruską.
14 października 1920 zatwierdzono go w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Od marca 1923 do maja 1927 wchodził w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 5 lutego 1927 został mianowany tytularnym generałem dywizji z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927. Zmarł 1 stycznia 1932 we wsi Pogorzelec w powiecie dubieńskim[3] (według innego źródła w osadzie Krzywucha).
Życie prywatne
edytujBył ojcem Sylwii Rzeczyckiej[4].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6677[1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[1]
- Odznaka I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muścickiego
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 72.
- ↑ Wykaz dowódców dywizji piechoty w latach 1919-1939 (pol.) [dostęp 2011-12-06]
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 171, Nr 4 z 22 lutego 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Tomasz Krok, Kulisy dekonspiracji siatki wywiadowczej mjr. Andrzeja „Gardy” Czaykowskiego, „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, XXIII (3), 2022, s. 148–185, ISSN 1640-6281 [dostęp 2024-06-22] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, tom II, część 2, Koszalin 1993
- T. Kryska-Karski, S Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania Warszawa 1991
- H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.