Wikipedia

Edward Charles Spitzka

amerykański neurolog, neuroanatom i psychiatra

Edward Charles Spitzka (ur. 10 listopada 1852 w Nowym Jorku, zm. 13 stycznia 1914 tamże) – amerykański neurolog, neuroanatom i psychiatra. Zasłynął jako świadek obrony na procesie zabójcy prezydenta Stanów Zjednoczonych Jamesa A. Garfielda, Charlesa J. Guiteau. Ojciec neurologa i anatoma Edwarda Anthony’ego Spitzki. Autor około dwustu prac naukowych, w tym jednego z pierwszych podręczników psychiatrii wydanych w Stanach Zjednoczonych.

Edward Charles Spitzka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1852
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1914
Nowy Jork

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Urodził się w domu przy Ridge Street 12 w Nowym Jorku, jako syn zegarmistrza Charlesa A. Spitzki (1817–po 1880) i Johanny z domu Tag (1830–po 1880). Ojciec pochodził z Saksonii, matka z Hanoweru[1]. Rodzina miała niemiecko-słowiańskie korzenie. Ojciec był podobno oczytanym człowiekiem; emigrował do Stanów w związku z uczestnictwem w ruchu rewolucyjnym w 1848 roku. Mieli jeszcze jednego syna, Henry’ego (1857–1925), który odziedziczył po ojcu fach zegarmistrzowski[2].

Edward Charles Spitzka był uczniem Szkoły Publicznej nr 35 w Nowym Jorku kierowanej przez Thomasa Huntera, następnie ukończył College of the City of New York i w 1873 uzyskał tytuł doktora medycyny w Medical School of the University of New York[3].

 
Ogłoszenie prasowe reklamujące wydawane przez Spitzkę „Archives of Comparative Medicine and Anatomy”. Każdy lekarz który ma konia, powinien je czytać!

Następnie wyjechał na trzy lata do Europy, gdzie zwiedził kliniki w Wiedniu i Lipsku. Jego nauczycielami w Lipsku byli Wagner, Coccius, His, Hagen, Wunderlich i Thiersch, a w Wiedniu Politzer, Billroth, Bamberger, Brücke, Arlt, Schenk i, przede wszystkim, Theodor Meynert. Od 1874 do 1875 był asystentem w klinice embriologii Uniwersytetu Wiedeńskiego u Schenka.

W 1876 powrócił do Nowego Jorku i rozpoczął praktykę. Był m.in. chirurgiem w Mt. Sinai Hospital i konsultującym neurologiem w North-Eastern Dispensary, St. Mark's Hospital i Sydenham Hospital. W 1887 otrzymał katedrę anatomii porównawczej na Columbia Veterinary College[4], a w 1882 katedrę chorób nerwowych i umysłowych oraz medycyny sądowej w New York Post-Graduate Medical College (1882–1887). W 1883 otrzymał honorowy tytuł doktora St. Louis College of Physicians and Surgeons.

 
List Spitzki do Shobala Clevengera

Od 1877 członek, a w 1890 przewodniczący American Neurological Association[5]. Należał także do Association of American Anatomists, American Anthropometric Society, Society of Medical Jurisprudence and State Medicine, New York Historical Society[6], New York Zoological Society[7], New York Pathological Society, New York Academy of Medicine, New York County Medical Society i New York Neurological Society (przewodniczący 1883/84)[8].

W 1890 mieszkał pod adresem 712 Lexington Avenue[9].

Założyciel i redaktor naczelny „American Journal of Neurology and Psychiatry” od 1882 do 1884. Przewodniczący sekcji stomatologicznej Kongresu Sztuk i Nauk w St. Louis (Congress of Arts and Sciences) w 1904[10].

30 czerwca 1875 w Wiedniu ożenił się z Catharine Wacek (Watzek), córką Antona W. Watzka[11]. Ich jedynym synem był Edward Anthony Spitzka (1876–1922).

W 1913 roku został pozwany przez jubilera Josepha Gershgalla z Nowego Jorku, który oskarżył psychiatrę o rozbicie jego małżeństwa[12].

Zmarł 13 stycznia 1914 na udar mózgu w swoim domu przy 66 East Seventy-third Street. Przed śmiercią cierpiał na „martwicę kości szczęki” – prawdopodobnie raka jamy ustnej[13]; był z tego powodu kilkakrotnie operowany[14]. Informacje o jego zgonie ukazały się w prasie medycznej i codziennej w całym kraju[14][15][16][17][18][19][20][21][22].

Uroczystości żałobne odbyły się w jego domu 15 stycznia; przemawiali przyjaciele zmarłego, Charles Prospero Fagnani, William Broaddus Pritchard i Nathan Edwin Brill.

W testamencie zapisał cały majątek (5000 dolarów) żonie, a mózg – nauce[23]. Zgodnie z ostatnią wolą badania mózgu miał przeprowadzić syn Edward Anthony. Do prasy podano informację, że wyjęte z ciała przez dr. Johna H. Larkina mózgowie ważyło 1400 g – co według Edwarda Spitzki młodszego było spowodowane długą chorobą[24].

Wspomnienia o Spitzce

edytuj

Edward Charles Spitzka wspominany był jako człowiek arogancki, o wybuchowym temperamencie, pewny siebie i uparty, ale o szerokich zainteresowaniach i nieprzeciętnym intelekcie. Charles Loomis Dana opisał go jako mężczyznę o „czerwonej twarzy i gorącej głowie”. Miał około 1,67 m wzrostu (5 stóp i 6 cali)[25].

Brak jest biografii Edwarda Charlesa Spitzki; najobszerniejsze źródła to anonimowy szkic biograficzny w „Journal of Nervous and Mental Disease” opublikowany po jego śmierci, któremu towarzyszyła skompletowana przez syna lista publikacji. Wiele informacji o nim zawiera biografia jego przyjaciela, Shobala Clevengera, autorstwa Victora Robinsona[26]. W 1995 ukazał się artykuł Hainesa poświęcony Spitzckom, ojcu i synowi, oraz ich roli w procesie i autopsji zabójców dwóch prezydentów Stanów Zjednoczonych[13]. O samym procesie Guiteau opowiada książka Charlesa E. Rosenberga[27].

Rola w konflikcie neurologów z alienistami

edytuj

Po wojnie secesyjnej zaczął narastać konflikt między neurologami a lekarzami chorób umysłowych (alienistami). Lekarze wyspecjalizowani w neurologii chcieli leczyć schorzenia, do tej pory zarezerwowane dla lekarzy pracujących w azylach dla umysłowo chorych. Neurolodzy utworzyli American Neurological Asociation, natomiast alieniści zrzeszeni byli w Association of Superintendents of Asylums for the Insane, na której czele stał John Perdue Gray. Spitzka w serii artykułów bezpardonowo zaatakował Graya, zarzucając mu niekompetencję, miałkość i powierzchowność charakteru; twierdził też, że Gray zawdzięcza stanowisko „politycznej bufonadzie”. New York Neurological Society również dołączyło w 1878 do tego konfliktu, wystosowując, głównie za sprawą Spitzki, petycję o ustanowienie nowego prawa regulującego kwestie zarządzania zakładami dla chorych psychicznie. W późniejszym czasie Spitzka niezmiennie orędował za reformami w systemie leczenia chorych psychicznie[28][29][30]. Echa konfliktu odbiły się kilka lat później podczas procesu Guiteau[31].

Proces Guiteau

edytuj

2 maja 1881 na stacji kolejowej Baltimore-Potomac czterdziestoletni prawnik Charles J. Guiteau oddał dwa strzały do prezydenta Stanów Zjednoczonych, Jamesa A. Garfielda. Mimo że rany były stosunkowo niegroźne, z powodu niepotrzebnie powtarzanych prób wydostania pocisku stan rannego prezydenta się pogorszył i 19 września Garfield zmarł[32]. Proces Guiteau rozpoczął się 14 listopada 1881 w Waszyngtonie.

Na wniosek obrony pierwszym powołanym ekspertem był James G. Kiernan z Chicago. 7 grudnia adwokat George Scoville po raz pierwszy telegrafował do Spitzki, w ciągu kolejnych dni kilkakrotnie próbował się z nim skontaktować. Ostatecznie Spitzka stawił się w sądzie 12 grudnia, na wezwanie sądu[33]. Spitzka już wcześniej był przekonany o chorobie psychicznej Guiteau. Nowojorczyk w kilku gazetach (pod pseudonimami) dowodził szaleństwa oskarżonego, a przychylni obronie neurolodzy wiedzieli kto ukrywa się pod pseudonimem i dali o tym znać Scoville'owi. Spitzka nie chciał jednak być świadkiem i jak sam twierdził w liście otwartym do redakcji „New York Timesa”, odrzucił również propozycję bycia świadkiem oskarżenia Guiteau[34].

Spitzka tuż przed rozprawą zbadał Guiteau i tylko utwierdził się w przekonaniu, że oskarżony jest chory psychicznie. Na rozprawie odpowiadał najpierw na pytania Scoville'a dotyczące jego doświadczenia w podobnych przypadkach i wyników badania. Następnie pytania zadawał oskarżyciel Walter Davidge: spytał Spitzkę, czy ten starał się nieskutecznie o pracę w zakładzie dla chorych psychicznie (świadek musiał przyznać, że zdarzyło się to trzy razy), po czym rozpoczął zadawać pytania mające podkopać autorytet naukowy świadka. Indagowany, czy był profesorem w szkole medycznej, Spitzka odpowiedział przecząco, i przypomniał, że piastuje stanowisko profesora anatomii porównawczej w akademii weterynaryjnej (Columbia Veterinary College). Seria odpowiedzi Spitzki na dalsze pytania Davidge'a była często cytowana[13][35]:

Q. Jakiego rodzaju to szkoła?
A. To akademia, gdzie lekarze są uczeni w sztuce leczenia niższych zwierząt.
Q. Głównie koni, jak mniemam?
A. Tak jest, sir. Dziedzina której nauczam jest nauczana w szkołach medycznych.
Q. Tak?
A. Dyscyplinę tę uprawiali tacy mężowie jak Thomas Huxley, baron Cuvier, Haeckel i inni najwybitniejsi naukowcy. Nie mam powodu by się tego wstydzić.
Davidge. Nie powiedziałem że powinien się pan tego wstydzić.
Świadek. Zadano mi wcześniej pytanie [...] spodziewałem się tego, i jest to robione w celu rzucenia cienia na świadka.
Q. Wszyscy ci znamienici panowie, których nazwiska pan wymienił, należą do tak zwanych lekarzy koni?
A. Nigdy nie leczyłem żadnego zwierzęcia oprócz osła, które to zwierzę ma dwie nogi, i dlatego nie mogę uważać się za weterynarza, ale za specjalistę od ludzi.
Q. Czyli jest pan felczerem weterynarii?
A. W tym sensie że leczę osłów zadających mi głupie pytania, owszem.

W kolejnym dniu przesłuchań ze strony oskarżenia padły jeszcze pytania o autorstwo anonimowych artykułów Spitzki na temat przypadku Guiteau (potwierdził autorstwo artykułów w „New England Medical Journal” i „jednego czy dwóch” w „Medical Review”) i o wiarę w Boga (odmówił odpowiedzi na pytanie, stwierdzając że jest ono nie na miejscu w kraju gwarantującym wolność religii i przekonań)[36].

Opinia o niepoczytalności Guiteau była bardzo niepopularna. Spitzka otrzymywał podobno listy z pogróżkami[20]. Oprócz niego i Kiernana o chorobie oskarżonego przekonany był jeszcze trzeci świadek, Theodore Damin z Auburn Asylum[37]. Głównym świadkiem oskarżenia był natomiast John P. Gray, osobisty wróg Spitzki. W styczniu zapadł jednak wyrok skazujący Guiteau na karę śmierci.

Początkowo autopsję mieli wykonać Spitzka i Hammond[38]. Wniosek Spitzki o uczestnictwo w autopsji został jednak odrzucony przez George’a B. Corkhilla[39]. Ostatecznie przeprowadził ją Daniel Smith Lamb, który przeprowadził również badanie pośmiertne prezydenta Garfielda[13].

W kolejnych latach sprawa Guiteau była wciąż szeroko dyskutowana. Najbardziej gorliwym orędownikami tezy o poczytalności Guiteau byli Gray i J.J. Elwell. Po stronie obrońców pozostali m.in. Spitzka, William W. Godding i M. J. Madigan[40], a także George Miller Beard. Niektórzy, jak Hammond, zajmowali stanowisko kompromisowe: przychylali się do tezy o „manii” Guiteau, ale uważali że takie osoby i tak powinny odpowiadać przed prawem.

Inne procesy

edytuj

Spitzka wielokrotnie zeznawał jako ekspert przed sądem, orzekając o poczytalności oskarżonych. Głośne sprawy w których zasięgano jego opinii to m.in. sprawa V.M. Osborn, której mąż twierdził, że została bezpodstawnie zamknięta w zakładzie psychiatrycznym[41]; sprawa pielęgniarki Jesse R. Davis, oskarżonej o zamordowanie pacjenta z oddziału psychiatrycznego szpitala Bellevue[42]; sprawa Ferdinanda N. Chivvisa; sprawa Josepha Cosulicha[43]; sprawa aptekarza Am Ende z Hoboken, który przepisał morfinę zamiast chininy i spowodował śmierć sióstr Holtz[44]. Publikował na temat morderstw w Whitechapel, przypisywanych Kubie Rozpruwaczowi[45]. Wypowiadał się w prasie w sprawie synobójcy z Chicago, Arthura Duestrowa[46]. Badał mózg powieszonego przestępcy Johanna Otto Hocha[47]. Był obecny przy egzekucji Williama Kemmlera, pierwszej w historii wykonanej na krześle elektrycznym. Jego zadaniem była ocena humanitarności tej nowej metody wykonania kary śmierci oraz stwierdzenie zgonu skazańca. Pierwsza próba była nieudana, Kemmler został ciężko poparzony. Dopiero za drugim podejściem egzekucja się udała. W kostnicy, przy licznie zgromadzonej widowni, przeprowadził autopsję mózgu i stwierdził, że nie ma w nim widocznych nieprawidłowości, a rozmiar jest tylko nieco poniżej przeciętnej[48]. W odczycie na spotkaniu Society of Medical Jurisprudence stwierdził, że ten rodzaj egzekucji jest bardziej humanitarny od powieszenia, a jego zdaniem najlepszą opcją wykonania kary śmierci jest zgilotynowanie[49].

Zajął też stanowisko w dyspucie na temat anarchistów i Leona Czolgosza, zabójcy prezydenta Williama McKinleya; po części dzięki pozycji Spitzki w środowisku naukowym Nowego Jorku autopsję Czolgosza przeprowadził jego syn, Anthony Edward[13].

Spór o wściekliznę

edytuj
 
Strona tytułowa pierwszego wydania podręcznika Spitzki

W 1886 Spitzka aktywnie zwalczał teorię Pasteura o etiologii „hydrofobii”, czyli wścieklizny. Nie wierzył aby czynnik wywołujący chorobę był zakaźny; teorię Pasteura określał jako humbug, negował dowody na prawdziwość teorii i protestował przeciwko szczepieniom[50][51][52][53][54][55]. Chcąc obalić teorię Pasteura przeprowadzał na własną rękę badania na psach, które ściągnęły na niego uwagę przeciwników wiwisekcji[56]. Przedstawił na spotkaniu Academy of Medicine wyniki swoich badań, świadczące według niego przeciwko prawdziwości teorii Pasteura[57]. Przy innej okazji Spitzka wypowiadał się na temat użyteczności badań na zwierzętach i potrzebie odpowiedniego ustawodawstwa[58].

Prace psychiatryczne

edytuj

Wkrótce po powrocie z Europy Spitzka zajął się pracą naukową. W 1876 jego praca na temat działania strychniny została uhonorowana przez Williama A. Hammonda nagrodą American Neurological Association. W międzynarodowym konkursie British Medico-Psychological Association wyróżniono Nagrodą W. i S. Tuke’ów jego pracę „Somatic Etiology of Insanity”.

W 1883 roku wydał podręcznik chorób umysłowych, kilkukrotnie wznawiany[59][60][61]. Książka, poza próbą klasyfikacji zaburzeń psychicznych i wyjaśnienia ich etiologii, zawierała także praktyczne wskazówki dla zajmujących się opieką nad chorymi umysłowo (np. opis metod przymusowego karmienia), i przez wiele lat była popularnym kompendium w szpitalach i zakładach psychiatrycznych w Stanach Zjednoczonych.

W dziedzinie psychiatrii szczególnie interesowały go wpływ rasy i dziedziczności na choroby psychiczne oraz związki psychiatrii z medycyną sądową. Wiele uwagi poświęcił zagadnieniu masturbacji. Spitzka był przekonany o jej szkodliwości; według niego onanizm między 5. a 10. rokiem życia zmniejsza odżywienie mózgu, co powoduje deficyt zdolności samodzielnego myślenia i działania. Szkodliwe efekty masturbacji miały się szczególnie wyraźnie ujawniać między 20. a 25. rokiem życia. Według Spitzki, nadmierna masturbacja może prowadzić do obłędu („masturbatic insanity”), jednak zastrzegł, że takie rozpoznanie winno być postawione jedynie w przypadkach gdy nie uda się zidentyfikować innej przyczyny. U badanych przez niego onanistów opisał także manię, melancholię, padaczkę, stupor i katatonię[62].

Uważał, że hipnoza jest szkodliwa, zwłaszcza gdy stosowana przez nielekarzy[63]. W 1883 podał definicję paranoi, przyjmowaną przez psychiatrów do dziś[64].

Prace neuroanatomiczne

edytuj

Spitzka dokonał szeregu odkryć na polu neuroanatomii. Badał budowę płatów czołowych u gadów i ptaków, przebieg i patologię wstęgi bocznej u człowieka, przebieg szlaków słuchowych u waleni. Zasugerował, że wzgórki czworacze tylne i ciała kolankowate przyśrodkowe, z racji silnego rozwoju u waleni i przechodzących przez nie szlaków wiodących do nerwu słuchowego, mają związek ze zmysłem słuchu. U morświnów stwierdził dobrze rozwiniętą korę wyspową, co wiązał z ich zdolnością do porozumiewania się. Stwierdził także (błędnie[65]), że u waleni nie ma dróg piramidowych[66]. Opisał powierzchowne skrzyżowanie piramid u nietoperzy. W 1884, niezależnie od Heinricha Lissauera[67] i rok wcześniej od niego przedstawił opis drogi grzbietowo-bocznej (zwanej niekiedy szlakiem Lissauera lub, rzadziej, szlakiem Spitzki; ang. Spitzka-Lissauer tract, Spitzka marginal zone[68]; niem. Spitzka'schen Bündel[69]). Jądro Perlii znajdujące się w śródmózgowiu między jądrami ruchowymi nerwów okoruchowych nazywane bywa również jądrem Spitzki[68].

Opisał masę istoty szarej wokół wodociągu mózgu u legwanów, do przodu od miejsca wyjścia nerwu bloczkowego, reprezentującą według niego osobną parę płatów kresomózgowia, nazwanych przez niego płatami międzyocznymi (interoptic lobes)[70]. Wykazał, że pęczek podłużny tylny jest szczególnie dobrze rozwinięty u gadów i płazów.

Edward Charles Spitzka, tak jak jego syn, położył pewne zasługi dla ujednolicenia mianownictwa anatomicznego w Stanach. Należał do Committee of Neuronymy of American Neurological Association, ciała powołanego w tym szczególnym celu[71].

Uważał, w przeciwieństwie do niektórych współczesnych mu anatomów, że nie ma możliwości rozróżnienia mózgu mężczyzny od mózgu kobiety[72].

Lista prac

edytuj
Osobny artykuł: Dzieła Edwarda Charlesa Spitzki.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ All Resources Search Results: Spitzka. [dostęp 2009-10-26].
  2. ↑ DR.SPITZKA'S BROTHER DIES; Refusal of a Jersey Doctor to Treat Him to Be Investigated. „New York Times”, 16 lutego 1925. 
  3. ↑ Catalogue of the graduates and officers of the Medical Department. 1879, s. 117.
  4. ↑ A NEW VETERINARY COLLEGE. „New York Times”, s. 8, 26 września 1876. 
  5. ↑ Early Presidents of the ANA. [dostęp 2009-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-04)].
  6. ↑ List of members of the New York historical society. February, 1903. 1903, s. 13.
  7. ↑ Charter of the New York Zoological Society. „Annual report of the New York Zoological Society”, s. 52, 1897. 
  8. ↑ Edward Anthony Spitzka. W: American medical biographies. Howard Atwood Kelly, Walter Lincoln Burrage (ed.). Baltimore: The Norman, Remington Company, 1920, s. 1086-1087.
  9. ↑ The Naturalists' directory. Containing names, addresses and special subjects of study of professional and amateur naturalists of North and South America, etc., and a list of periodicals dealing with the subjects of natural history; also a list of natural history museums and dealers announcements. 1877, s. 162.
  10. ↑ Congress of arts and science, Universal exposition, St. Louis, 1904. Boston and New York: Houghton, Mifflin and company, 1905, s. 65.
  11. ↑ The National Cyclopaedia of American Biography: Being the History of the United States as Illustrated in the Lives of the Founders, Builders, and Defenders of the Republic, and of the Men and Women who are Doing the Work and Moulding the Thought of the Present Time. University Microfilms, 1967, s. 450.
  12. ↑ HUSBAND SUES DR. SPITZKA; Say Specialist Alienated Wife From Him ;- Seeks $50,000. „New York Times”, s. 1, 13 listopada 1913. 
  13. ↑ a b c d e Haines DE. Spitzka and Spitzka on the brains of the assassins of presidents. „Journal of the history of the neurosciences”. 3–4 (4), s. 236–266, styczeń 2001. DOI: 10.1080/09647049509525641. PMID: 11619027. 
  14. ↑ a b DR. E.C. SPITZKA, ALIENIST, IS DEAD; Succumbs to Apoplexy on Eve of Trial of Joseph Gershgall's $50,000 Damage Suit. „New York Times”, 14 stycznia 1914. 
  15. ↑ Obituaries. „Buffalo Medical Journal”. 69, 1914. 
  16. ↑ Editorial. „Alienist and Neurologist”. 35, 1914. 
  17. ↑ Dr Edward Charles Spitzka. „Medical Fortnightly”. 45 (3), 1914. 
  18. ↑ Dr. Edward Charles Spitzka. „British Medical Journal”. 1 (2770), s. 282, 31 stycznia 1914. 
  19. ↑ Edward Charles Spitzka, M.D. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 41 (4), s. 209-219, 1914. 
  20. ↑ a b Brill NE. In Memoriam Dr. Edward Charles Spitzka. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 41 (4), s. 519-522, 1914. 
  21. ↑ Notes. „Nature”. 92, s. 612, 29 stycznia 1914. 
  22. ↑ Edward C. Spitzka, M.D. American Journal of Insanity 70, ss. 970-971 (kwiecień 1914)
  23. ↑ Dr. Spitzka Left $5000. „New York Times”, s. 8, 18 lutego 1914. 
  24. ↑ DR. SPITZKA'S BRAIN WEIGHS 1,400 GRAMS; Dead Alienist's Wish That It Be Examined Carried Out by His Son. „New York Times”, s. 1, 15 stycznia 1914. 
  25. ↑ IS THE TYPICAL CRIMINAL ABOVE OR BELOW THE AVERAGE IN HEIGHT?; Interesting Facts That Seem to Upset the Theory of Dr. A. Marie, the French Criminologist. „New York Times”, s. SM4, 28 stycznia 1912. 
  26. ↑ Victor Robinson: The Don Quixote of psychiatry. 1919.
  27. ↑ Charles E. Rosenberg: The Trial of the Assassin Guiteau: Psychiatry and the Law in the Gilded Age. University of Chicago Press, 1968. ISBN 0-226-72717-3.
  28. ↑ Spitzka EC. Reform in Scientific Psychiatry. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 5 (2), s. 201–229, 1878. 
  29. ↑ Spitzka EC. The Merits and Motives of the Movement for Asylum Reform. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 5 (4), s. 694-714, 1878. 
  30. ↑ Spitzka EC. What Has Been Done by the Asylum Association in the Interest of Scientific Psychiatry?. „Chicago Medical Review”. 1, s. 273, 1880. 
  31. ↑ The Trial of the Assassin Guiteau... ss. 71-74
  32. ↑ G. Paulson. Death of a president and his assassin--errors in their diagnosis and autopsies. „J Hist Neurosci”. 15 (2), s. 77-91, Jun 2006. DOI: 10.1080/096470490953455. PMID: 16608737. 
  33. ↑ WHAT DR. SPITZKA THINKS.; TESTIFYING THAT THE ASSASSIN IS INSANE. A SHARP CROSS-EXAMINATION. RIGHT AND WRONG IN INSANITY. AFTER THE RECESS. THE WITNESS WEARIED. THE ASSASSIN IN HIGH GLEE. New York Times 13 grudnia 1881
  34. ↑ Spitzka EC. To the Editor of New York Times. „New York Times”, s. 5, 3 listopada 1881. 
  35. ↑ The Trial of the Assassin Guiteau... s. 158
  36. ↑ MORE MEDICAL OPINIONS; NEW-YORK DOCTORS DISAGREE IN GUITEAU'S CASE. New York Times 14 grudnia 1881 s. 3
  37. ↑ THE HABITS OF LUNATICS; ANOTHER EXPERT PRONOUNCES GUITEAU SANE. A PLAN TO INSURE GUITEU'S LIFE. New York Times 23 grudnia 1881 s. 3
  38. ↑ NEW YORK New York Times 13 maja 1882 s. 8
  39. ↑ The Trial of the Assassin Guiteau... s. 263
  40. ↑ Madigan MJ. Was Guiteau Sane? A Reply to Dr. Elwell's Rejoinder. Alienist and Neurologist 5 (kwiecień 1884), ss. 227-59 i 5 (lipiec 1884) ss. 386-430
  41. ↑ MRS.V.M. OSBORN SANE; CONVINCES A JURY; Sanitarium Patient Will Regain Her Custody of Her Estate. HUSBAND AGAINST TRUSTEES Banker and Wife Say She Is Cured of Delusions -- Ancestry One of Her Hobbies. New York Times 25 lutego 1906
  42. ↑ INSANITY AS A BAR TO LEGAL EVIDENCE; Alienist and Lawyer Discuss Competency of Such Evidence. New York Times 3 marca 1901
  43. ↑ DISPUTE OVER A MAN'S SANITY.; MRS. JOSEPH COSULICH SAYS HER HUSBAND IS WRONGFULLY RESTRAINED. New York Times 26 marca 1885
  44. ↑ DRUGGIST AM ENDE'S DEFENSE. New York Times 17 października 1887 s. 8
  45. ↑ Spitzka EC. The Whitechapel Murders; Their Medicolegal and Historical Aspects. Journal of Nervous and Mental Disease 13, 12, ss. 765-778 (1888)
  46. ↑ THE SANITY OF DUESTROW.; AN EXPERT'S ANALYSIS OF THE MURDERER'S PLEA. Dr. E.C. Spitzka's Reasons for His Conviction of the Man's Moral Responsibility for His Act. New York Times 21 lutego 1897 s. 7
  47. ↑ THE BRAIN OF A MURDERER. New York Times 23 maja 1886
  48. ↑ A HORRIBLE DEATH SCENE; JEFFERSON SUBJECTED TO SLOW TORTURE. STRANGLED THROUGH THE HANGMAN'S CARELESSNESS--MEN FAINT AT THE SIGHT--THE CRIMINAL'S LAST HOURS. New York Times 2 sierpnia 1884 s. 3
  49. ↑ THE KEMMLER EXECUTION; DR. C.E. SPITZKA TELLS DOCTORS AND LAWYERS ALL ABOUT IT. A PAPER READ BEFORE THE SOCIETY OF MEDICAL JURISPRUDENCE LAST NIGHT -- DEATH INSTANTANEOUS. New York Times 11 listopada 1890 s. 2
  50. ↑ Spitzka EC. Pasteur's Prophylactic. „British Medical Journal”. 1, s. 82-83, 8 stycznia 1887. DOI: 10.1136/bmj.1.1358.82-a. 
  51. ↑ Spitzka EC. How Can We Prevent False Hydrophobia?. „Journal of Comparative Medicine and Surgery”, 1886. 
  52. ↑ FOUR INOCULATED DOGS; DR. SPITZKA'S ATTEMPTS TO FIND HYDROPHOBIA. REASONS FOR HIS BELIEF THAT M0RE DEATHS ARE CAUSED BY FEAR THAN BY THE DISEASE SO DREADED. „New York Times”, 11 czerwca 1886. 
  53. ↑ Spitzka EC. To the Editor of New York Times. „New York Times”, 15 czerwca 1886. 
  54. ↑ IRRITATION, NOT RABIES. „New York Times”, s. 5, 19 sierpnia 1886. 
  55. ↑ Spitzka EC. The Hydrophobia Bugbear. „Forum”. 3, s. 178-186, 1887. 
  56. ↑ DR. SPITZKA'S EXPERIMENTS.; MR. BERGH HAS NO INTENTION OF INTERFERING WITH THEM. „New York Times”, s. 8, 12 czerwca 1886. 
  57. ↑ A TEST FOR PASTEUR'S WORK. „New York Times”, s. 4, 14 czerwca 1886. 
  58. ↑ BENEFITS OF VIVISECTION; Dr. E.C. Spitzka Talks of Reforms It Has Accomplished n Medicine and Surgery. LOWER LIFE FOR THE HIGHER Santonelli Kills a Few Hundred Animals to Save Generations of Mankind -- Great Discoveries Due to Such Experiments -- Moral Objections Answered by the Specialist. „New York Times”, s. 8, 16 sierpnia 1897. 
  59. ↑ Spitzka EC. Insanity, Its Classification, Diagnosis and Treatment. A Manual for Students and Practitioners of Medicine. Bermingham & Co., New York 1883
  60. ↑ Spitzka EC: Insanity: its classification, diagnosis, and treatment. New York, E.B. Treat, 1887
  61. ↑ Spitzka EC. Insanity, Its Classification, Diagnosis and Treatment. Ayer Publishing, 1973 ISBN 0-405-05229-4
  62. ↑ Spitzka on Self-abuse in Relation to Insanity. Dublin Journal of Medical Science 84 ss. 236-238 (1887)
  63. ↑ Editorial. Hypnotic Abuses. Mind 2, ss. 188-189 (1898)
  64. ↑ Campbell's psychiatric dictionary, ed. 8. Oxford University Press US, 2004 ISBN 0-19-515221-2 s. 475
  65. ↑ Gans A. Die Pyramidenbahn der Phocaena. „Anatomischer Anzeiger”. 49, s. 281-284, 1916. 
  66. ↑ New York Neurological Society. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 13 (4-5), s. 277, 1886. 
  67. ↑ Lissauer H. Beitrag zur pathologische Anatomie des Tabes dorsalis und zum Faserverlauf in menschlichen Rückenmark. „Neuroligisches Centralblatt”. 4, s. 245-246, 1885. 
  68. ↑ a b Susan L. Bartolucci, Thomas Lathrop Stedman, Pat Forbis: Stedman's medical eponyms. Baltimore, Md.: Lippincott Williams Wilkins, 2005, s. 671. ISBN 0-7817-5443-7.
  69. ↑ Christfried Jakob: Atlas des gesunden und kranken Nervensystems: Nebst Grundriss der Anatomie. Lehmann, 1899, s. 552-554.
  70. ↑ Spitzka EC. The Brain of the Iguana. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 7 (3), s. 461-464, 1880. 
  71. ↑ Editorial. Neuronymic Progress in America. „Journal of Comparative Neurology”. 6 (2), s. 131–132, 1896. 
  72. ↑ Ethelmer E: Woman Free. Congleton : Women’s Emancipation Union, 1893, s. 126-127.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Edward_Charles_Spitzka&oldid=75085228”