Edward Łakomy
Edward Łakomy (ur. 10 października 1894 w Czerlejnie, zm. 14 listopada 1939 w Piaśnicy) – major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik walk o granice w latach 1918–1921, wójt gminy Wejherowo-Wieś, ofiara zbrodni w Piaśnicy.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1933 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
68 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się 10 października 1894 w wielkopolskiej wsi Czerlejno. Ukończył szkołę średnią. Brał udział w I wojnie światowej[1].
Walczył w powstaniu wielkopolskim. 16 maja 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z byłej armii niemieckiej w stopniu sierżanta i mianował podporucznikiem w piechocie[2].
Po jego zakończeniu wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służbę pełnił w 68 pułku piechoty we Wrześni[3]. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, „w grupie oficerów byłej armii niemieckiej”[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 796. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W latach 1923-1924 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 68 pp[6][7].
3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 81. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1928 roku był dowódcą III batalionu 41 Suwalskiego pułku piechoty w Suwałkach[9]. W 1932 roku był komendantem placu Dęblin[10]. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[11]. Z dniem 30 kwietnia 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13].
W 1935 roku objął funkcję wójta gminy Wejherowo-Wieś, którą piastował do września 1939 roku[1]. Był aktywnym działaczem Polskiego Związku Zachodniego oraz innych organizacji społecznych i kombatanckich[14]. Delegat Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 14/19 w 1934 roku[15]. Pełnił także funkcję wiceprezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Wejherowie.
Po rozpoczęciu niemieckiej inwazji na Polskę wraz z innymi przedstawicielami władz samorządowych Wejherowa (m.in. starostą Antonim Potockim i burmistrzem Teodorem Bolduanem) udał się do Gdyni, aby złożyć dokumenty służbowe w tamtejszym Komisariacie Rządu (8 września 1939). Po zajęciu miasta przez oddziały niemieckie (14 września) został aresztowany[1]. Po pewnym czasie przewieziono go do więzienia w Wejherowie, a następnie zamordowano w masowej egzekucji w lesie piaśnickim (14 listopada 1939)[14]. Podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych na miejscu kaźni w październiku 1946 roku udało się odnaleźć i zidentyfikować zwłoki majora. Nosiły one ślady brutalnych tortur. Strażnik Schramm z wejherowskiego więzienia twierdził, że podczas egzekucji Łakomy nie mogąc znieść widoku mordowanych dzieci rzucił się na przywódcę wejherowskiego Selbstschutzu – Hansa Söhna – i złamał mu rękę w czasie szamotaniny (świadkowie wspominali, że w tym okresie Söhn rzeczywiście nosił przez jakiś czas rękę na temblaku). W odwecie miał zostać skatowany i zastrzelony[16][17].
Odnalezione ciało Łakomego zostało pochowane przez rodzinę na cmentarzu parafialnym w Wejherowie[1].
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Regina Osowicka: Bedeker Wejherowski. Gdańsk: Oficyna Czec, 2002, s. 201–202. ISBN 83-87408-51-4.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 15 z 2 czerwca 1919 roku.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 193, 745.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 51.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 320, 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284, 355.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 126.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 57, 179.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29, 508.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 397.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 1011.
- ↑ a b Elżbieta Grot. Ludobójstwo w Piaśnicy z uwzględnieniem losów mieszkańców powiatu wejherowskiego. „Ruch na Redzie. Kwartalnik spraw społecznych powiatu wejherowskiego”, s. 16, wrzesień-październik 2010.
- ↑ Rocznik Związku Weteranów Powstań Narodowych R. P. 1914/19 w Poznaniu Cz.2: Sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Weteranów Powstań Narodowych R. P. 1914/19 za rok 1935, s. 167.
- ↑ Barbara Bojarska: Piaśnica – miejsce martyrologii i pamięci. Z badań nad zbrodniami hitlerowskimi na Pomorzu. Wejherowo: Wydawnictwo BiT, 2009, s. 47. ISBN 978-83-927383-8-1.
- ↑ Władysław K. Sasinowski: Piaśnica 1939-1944. Wejherowo: Komitet budowy pomnika ofiarom Piaśnicy, 1956, s. 27.
Bibliografia
edytuj- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].