ERS 17
ERS 17 (ang. Environmental Research Satellites 17 – badawczy satelita środowiskowy), nazywany również ORS 3 (ang. Octahedral Research Satellite 3 – czworościenny satelita środowiskowy) – amerykański wojskowy satelita naukowy. Wyniesiony wraz z satelitami Vela 3A i Vela 3B.
| |
| Inne nazwy |
Octahedral Research Satellite ORS 3(A), S01460 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1965-058C |
| Zaangażowani |
US Air Force (Office of Aerospace Research), TRW Inc. |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
153 km[a] |
| Apogeum |
112 694 km[a] |
| Okres obiegu |
2608,81 min[a] |
| Nachylenie |
34,39°[a] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
20 lipca 1965 08:27 UTC |
| Koniec misji |
3 listopada 1965 |
| Powrót do atmosfery |
1 lipca 1968 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
5,5 kg |
Budowa i działanie
edytujTelemetria była przesyłana 16 kanałami (kodowanie PAM/FM/PM) i korzystała z kanału 5. FM systemu IRIG (Inter-Range Instrumentation Group). Każdy kanał był próbkowany przez 4,5 sekundy, co 72 sekundy. Dane zebrano z około 86% czasu pierwszych 4 tygodni misji, i około 26% czasu do dnia 3 listopada 1965, kiedy to przestał działać nadajnik. Łącznie zarejestrowano około 1500 godzin danych.
Statek był stabilizowany obrotowo, w tempie 6 obr./min.
,_Vela_3B_(Vela_6)_and_ERS-17_satellites,_July_20_1965.jpg)
Instrumenty naukowe
edytujSatelita przenosił 5 instrumentów do badania promieniowania w przestrzeni kosmicznej (promieniowania rentgenowskiego, gamma i kosmicznego).
Detektor promieni X, głównie do badań Słońca, składał się z trzech liczników Geigera (EON 6214), zamontowanych prostopadle do siebie. Każdy z nich miał stożkowe pole widzenia o kącie rozwarcia 100°. Próbkowane przez 4,5 sekundy, co 72 sekundy. Czułe na promieniowanie z zakresu 0,1-1,4 nm. Instrument przestał działać 15 września 1965.
Dookólny scyntylator typu phoswich używany był do rejestrowania promieniowania gamma z zakresu 0,03-10 MeV. Mierzył też strumień protonów promieniowania kosmicznego o energii powyżej 30 MeV. Jego skala podzielona była na 5 zakresów (kanałów): 0,03-0,1; 0,1-0,3; 0,3-1,0; 1,0-3,0 i 3,0-10,0 MeV. Próbkowanie odbywało się przez 4,5 sekundy, co 72 sekundy. Z uwagi na uszkodzenie przy starcie osłony przed cząstkami naładowanymi i późniejsze (5 sierpnia 1965) nasycenie się wzmacniacza, zebrane dane były bardzo trudne od interpretacji.
Uwagi
edytujBibliografia
edytuj- Mark Wade: ERS. Encycylopedia Astronautica. [dostęp 2013-09-06]. (ang.).
- ERS 17. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-09-06]. (ang.).
- Antonín Vítek: 1965-058C - ERS-17. Space 40. [dostęp 2013-09-06]. (cz.).
- Jonathan McDowell: Jonathan's master list of launches and payloads. [dostęp 2013-09-06]. (ang.).
- ORS 3. High Energy Astrophysics Science Archive Research Center, 26 czerwca 2003. [dostęp 2013-09-06]. (ang.).