Dziura nad Doliną Strążyską
Dziura nad Doliną Strążyską (Kozi Schron, Giewontowa Dziura) – jaskinia w Dolinie Strążyskiej w Tatrach Zachodnich[1]. Wejście do niej położone jest u podnóża północnej ściany Długiego Giewontu opadającej do Doliny Wielkiej Równi na wysokości 1380 metrów n.p.m. Długość jaskini wynosi 34 metry, a jej deniwelacja około 14 metrów[2].
Plan jaskini | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Właściciel | |
Długość |
34 m |
Deniwelacja |
14 m |
Wysokość otworów |
1380 m n.p.m. |
Wysokość otworów nad dnem doliny |
130 m |
Ekspozycja otworów |
ku N |
Data odkrycia |
1921 rok |
Odkrywca | |
Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.C-13.02 |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°15′17″N 19°56′05″E/49,254681 19,934631 |
Opis jaskini
edytujGłówna część jaskini to obszerna komora o długości około 10 metrów i szerokości 3 metry. Można się do niej dostać przez duży otwór wejściowy widoczny m.in. z Zakopanego i Polany Strążyskiej[3]. Z komory odchodzi parę ciągów:
- na wschód i zachód dwa 2-metrowe niskie korytarzyki.
- z okna we wschodniej części ciasny korytarzyk wznoszący się kaskadami i dalej za zaciskiem kończący się szczeliną.
- również we wschodniej części, na prawo od okna, korytarzyk, który za prożkami dochodzi do kilkumetrowego komina, kończącego się zaklinowaną wantą[3].
Przyroda
edytujW jaskini znaleźć można nacieki grzybkowe i marmity. Ściany są wilgotne. W jej głębi rozwijają się mchy, wątrobowce i glony.
Historia odkryć
edytujW 1921 roku Mariusz Zaruski stwierdził istnienie jaskini, a następnie podał dokładny opis dojścia. Napisał, że ma ona 6 metrów długości[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-08-27] (pol.).
- ↑ a b Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1991, ISBN 83-00-03525-7