Dziobogłowiec północny

Dziobogłowiec północny[8] (Berardius bairdii) – gatunek ssaka morskiego z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).

Dziobogłowiec północny
Berardius bairdii[1]
Stejneger, 1883[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Nadrząd

kopytne

Rząd

Cetartiodactyla

Podrząd

Whippomorpha

Infrarząd

walenie

Parvordo

zębowce

Nadrodzina

Ziphioidea

Rodzina

zyfiowate

Rodzaj

dziobogłowiec

Gatunek

dziobogłowiec północny

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[7]

brak danych
Zasięg występowania
Mapa występowania

Taksonomia

edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1883 roku amerykański zoolog Leonhard Hess Stejneger nadając mu nazwę Berardius bairdii[2]. Holotyp pochodził z Stare Gavan, na wschodnim brzegu Wyspy Beringa, w archipelagu Wyspy Komandorskich, w Rosji[9]. Na holotyp składała się czaszka młodego osobnika (numer katalogowy USNM 20992) zebrana jesienią 1882 roku przez N. Grebnitzky’ego[10].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[11].

Etymologia

edytuj
  • Berardius: Auguste Bérard (1802–1846), kapitan (późniejszy admirał) francuskiej marynarki wojennej, dowódca korwety „Ren”, na której podczas rejsu, zebrano holotyp[12].
  • bairdii: Spencer Fullerton Baird (1823–1887), amerykański zoolog, kolekcjoner, asystent sekretarza Smithsonian Institution[13].

Zasięg występowania

edytuj

Dziobogłowiec północny występuje w chłodniejszych wodach północnego Oceanu Spokojnego, z północną granicą najwyraźniej wyznaczoną przez stosunkowo płytkie wody Morza Beringa i odnotowany na południe do południowej Japonii (zachodni Ocean Spokojny) i La Paz w Kalifornii Dolnej w Meksyku (wschodni Ocean Spokojny); granica południowa w środkowej części północnego Oceanu Spokojnego niejasna[11].

Morfologia

edytuj

Długość ciała 1000–1200 cm; masa ciała 10000–12000 kg[14]. Samice mogą być nieco większe od samców, ale nie ma wyraźnych dowodów na istnienie większego dymorfizmu płciowego[14]. Względnie smukłe ciało ma jednolicie brunatnawo-szary kolor i wzór powstały wskutek zadrapań i blizn. Strona brzuszna pokryta białymi plamami o nieregularnym kształcie.

Ekologia

edytuj

Rozmnażanie

edytuj

Szczytowy okres cielenia przypada na marzec i czerwiec, ciąża trwa około 17 miesięcy. Samice mając długość 10,5 metrów osiągają dojrzałość płciową, samce mają wtedy długość około 10 metrów.

Pożywienie

edytuj

Kałamarnice, raje i skorupiaki.

Status zagrożenia

edytuj

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern „najmniejszej troski”)[7].

  1. a b Niepoprawna późniejsza pisownia Berardius vegae Malm, 1883.
  2. Niepoprawna późniejsza pisownia Berardius bairdii Stejneger, 1883.

Przypisy

edytuj
  1. Berardius bairdii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b L.H. Stejneger. Contributions to the history of the Commander Islands. No. 1. Notes on the natural history, including descriptions of new cetaceans. „Proceedings of the United States National Museum”. 6 (5), s. 75, 1883. (ang.). 
  3. A.W. Malm. Skelletdelar af hval insamlade under expedition med vega 1878–1880. „Bihang till Kongl. Svenska vetenskaps-akademiens handlingar”. 8 (4), s. 109, 1883. (szw.). 
  4. É.L. Trouessart: Catalogus mammalium tam viventium quam fossilium. Cz. 3: Quinquennale supplementum anno 1904. Berolini: Friedländer, 1904, s. 779. (łac.).
  5. H. Omura, K. Fujino & S. Kimura. Beaked whale Berardius bairdi of Japan, with notes of Ziphius cavirostris. „The Scientific Reports of the Whales Research institute”. 10, s. 89, 1955. (ang.). 
  6. E. Bourdelle & P.-P. Grasse: Ordre der Cétacés (Cetacea Brisson 1762; Cete Linné 1758). W: P.-P. Grassé (red.): Traité de Zoologie: Anatomie, Systématique, Biologie. T. 17: Mammifères. Les Ordres: Anatomie, Ethologie, Systématique. Paris: Masson et Cie, 1955, s. 429. (fr.).
  7. a b B.L. Taylor & R.L. Brownell jr., Berardius bairdii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2022-1 [dostęp 2022-08-31] (ang.).
  8. Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 191. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  9. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Berardius bairdii. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-08-31].
  10. P. Hershkovitz. Catalog of Living Whales. „Bulletin of the United States National Museum”. 246, s. 125, 1966. (ang.). 
  11. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 284. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  12. Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 38.
  13. Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 26.
  14. a b C. MacLeod: Family Ziphiidae (Beaked Whales). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 347. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 1–567. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).