Dwór na Umultowie w Poznaniu

Dwór na Umultowiepóźnoklasycystyczny[1] dwór, zlokalizowany w Poznaniu, na Umultowie, przy ulicy Umultowskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie jeziora Umultowskiego i kościoła św. Jadwigi Królowej Wawelskiej. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków 12 marca 1970 pod numerem 1025/A[2].

Dwór na Umultowie w Poznaniu
Zabytek: nr rej. 1025/A z 12.03.1970
Ilustracja
Elewacja frontowa
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Adres

ul. Umultowska 127

Typ budynku

dwór

Styl architektoniczny

późny klasycyzm

Inwestor

rodzina von Treskow

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

początek XIX w.

Pierwszy właściciel

von Treskowowie

Kolejni właściciele

Emilia Murkowska, Tadeusz Bogdański, Kazimierz Rafał Chłapowski, Bolesław Mikulski

Obecny właściciel

prywatny

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, u góry nieco na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Ziemia52°28′34,1″N 16°56′26,0″E/52,476139 16,940556

Historia majątku

edytuj
 
Elewacja ogrodowa w 1989

Wieś Umultowo nadano Poznaniowi w 1253. Od początku XIV wieku stanowiła własność kościelną, potem dominikańską (od 1385), a po kasacie zakonów przez prusakówskarbu państwa pruskiego. W początku XIX wieku majątek nabyła niemiecka rodzina Von Treskow (w 1860 w dworze urodziła się córka Zygmunta Ottona von Treskow – Antonie Malwine Amalie Valeska von Treskow[3]), by sprzedać go w 1883 Robertowi Thieme z Poznania. W 1905 dobra należały do Komisji Kolonizacyjnej, a w 1910 zostały rozparcelowane. Resztówka zmieniała kilkakrotnie niemieckich właścicieli, a w 1922 stała się własnością polskiego Skarbu Państwa. Kolejni właściciele majątku to: Emilia Murkowska, Tadeusz Bogdański, Kazimierz Rafał Chłapowski i Bolesław Mikulski, dyrektor Banku Cukrownictwa, który odzyskał dobra po II wojnie światowej, pozostające potem w jego rękach do 1958. Obecnie dwór stanowi własność prywatną i nie jest udostępniony do zwiedzania[4].

W 2006 obiekt został wzorowo odrestaurowany[5].

Architektura dworu

edytuj

Dwór wraz z zabudowaniami folwarcznymi wybudowała rodzina von Treskowów[3]. Jest to obiekt parterowy wzniesiony w początku XIX wieku. Kryje go dach naczółkowy z oknem powiekowym na osi[6]. Ryzalit elewacji frontowej mieści wejście główne i jest zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Przed ryzalitem znajduje się niewielki taras z balustradami, które najprawdopodobniej pochodzą z początku XX wieku[4]. Elewacja jest pięcioosiowa, a wnętrze prawdopodobnie dwutraktowe. Dzięki wysokiemu podpiwniczeniu dwór wydaje się być optycznie większym niż jest w rzeczywistości[6].

Przy dworze znajdują się pozostałości parku krajobrazowego z połowy XIX wieku o powierzchni 2,03 hektara[1] oraz aleja kasztanowa i budynki folwarku[7].

Turystyka

edytuj

Obok dworu przebiega   żółty szlak pieszy nr 3585[8].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj