Dolina Górnej Białej Lądeckiej

Dolina Górnej Białej Lądeckiej (niem. Bielendorf) – niewielka śródgórska dolina w południowo-zachodniej Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Stronie Śląskie.

Dolina Górnej Białej Lądeckiej

Środkowa część Doliny Górnej Białej Lądeckiej widok od strony wschodniej
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Masyw Czeski
Podprowincja	Sudety z Przedgórzem Sudeckim
Makroregion	Sudety Wschodnie
Mezoregion	Góry Złote, Góry Bialskie
Mikroregion(y)	Dolina Górnej Białej Lądeckiej
Zajmowane jednostki administracyjne	województwo dolnośląskie Powiat kłodzki

Opis

Dolina Górnej Białej Lądecki oddziela Góry Bialskie od Gór Złotych, rozciąga się południkowo na długości około 17 km. od miejscowości Goszów na północy, do okolicy północno-zachodniego podnóża Postawnej na południu. Od wschodu i północnego wschodu dolinę ograniczają Góry Złote a od zachodu i południowego zachodu Góry Bialskie. Jest wąską, głęboko wciętą i krętą doliną o lekko falistym i spadzistym dnie oraz stromych asymetrycznych zboczach. Górna część doliny w dużej części jest zalesiona lasem bukowo-świerkowym regla dolnego. Od Bielic w kierunku Stronia Śląskiego dolina nieco poszerza się. Wzdłuż doliny środkiem płynie rzeka Biała Lądecka, na której znajdują się malownicze progi i kaskady, w większości sztucznie wybudowane, dzięki którym dolina zaliczana jest do jednych z najpiękniejszych dolin rzecznych w Sudetach. W dolinie wzdłuż rzeki leżą wyludnione wsie, dawniej tworzące zwarty ciąg osadniczy o dużym znaczeniu turystycznym. Dno doliny zajmują wąskie łąki, zbocza gór porastają lasy mieszane, głównie świerkowo-bukowe. Obszar doliny jest ciekawy przyrodniczo i krajobrazowo o szerokich panoramach widokowych rozciągających się ze zboczy gór i wyżej leżących wierzchowin. Wzdłuż koryta rzeki i na terasach zalewowych rosną lasy liściaste, na terenach wsi rosną okazałe drzewa. Generalnie dolina wykazuje nachylenie z południa na północ. Najwyżej położone są tereny w południowej części doliny (około 920 m n.p.m.). Najniżej położone tereny w Goszowa osiągają wysokość 460 m n.p.m. W granicach doliny różnice wysokości osiągają około 460 m. W Dolinie Górnej Białej Lądeckiej położone są miejscowości: Goszów, Stary Gierałtów, Nowy Gierałtów i Bielice. Doliną wzdłuż Białej Lądeckiej prowadzi droga lokalna Stronie Śląskie - Bielice.

Budowa

Dolina wypreparowana została w złożonej strukturze geologicznej. Dno doliny stanowią warstwy zbudowane głównie ze skał metamorficznych należących do metamorfiku Lądka i Śnieżnika, dolina wytworzyła się w łupkach łyszczykowych, amfibolitach i gnejsach gierałtowskich. W południowej części doliny w pobliżu źródeł w łupkach łyszczykowych występuje dysten. W dolinie głównie występują skały wapienne: wapienie krystaliczne (marmury kalcytowe i dolomitowe). Skały lite przykryte są warstwą zwietrzeliny o zmiennej miąższości od 0,5 do 2,5m. Powierzchnia zrównania doliny pokryta jest warstwą utworów czwartorzędowych, glin deluwialnych i utworów eolicznych. Lokalnie występują żwiry plejstoceńskie o miąższości do 4,50 m. budujące terasę wysoką. Środek doliny wyznacza wcięte koryto rzeki Białej Lądeckiej wraz z ujściowymi odcinkami dolin licznych potoków będących jej dopływami.

Krajobraz

Krajobraz Doliny Górnej Białej Lądeckiej uwarunkowany jest budową i przeszłością geologiczną – przedstawia krajobraz lekko falistej wąskiej długiej równiny, pociętej w poprzek licznymi potokami. Najwyższe położenie doliny wynosi 920 m n.p.m., a najniższe 460 m n.p.m. Cały obszar jest równinny, falisty, łagodnie ciągnący się w kierunku południowo-wschodnim wzdłuż koryta Białej Lądeckiej. Poza nielicznymi wzniesieniami obszar doliny nie jest porośnięty lasem. Teren jest mało zaludniony, większość obszaru zajmują pola uprawne i łąki. Krajobraz przeobrażony, ale w nieznacznym stopniu zurbanizowany. Dolina krajobrazowo jest odpowiednikiem dolin alpejskich.

Rzeźba

Rzeźba terenu doliny ukształtowana została w okresie orogenezy alpejskiej pod wpływem ruchów tektonicznych związanych z górotwórczością. Teren wzdłuż uskoku tektonicznego przecinającego dolinę ulegał podnoszeniu lub obniżaniu w wyniku wielofazowych ruchów tektonicznych, zaznaczających się u schyłku okresu mezozoiku. Etapom tektonicznego podnoszenia towarzyszył wzrost deniwelacji rzeźby oraz procesy erozyjno-denudacyjnego usuwania skał podłoża. W okresie spokoju tektonicznego zachodziły procesy wyrównywania rzeźby wskutek bocznego rozwoju den dawnych dolin.

Klimat

Położenie fizyczno-geograficzne, dolinno-kotlinowy układ doliny oraz okoliczne masywy górskie Gór Złotych, osłaniających dolinę od wschodu i północnego wschodu, oraz Gór Bialskich osłaniających ją od południowego zachodu, wpływają na kształtowanie się typów pogody i zjawisk atmosferycznych mikroregionu. Obszar doliny odizolowany jest od wpływów łagodnych mas powietrza, co czyni dolinę naturalnym zastoiskiem chłodu. W dolinie występują predyspozycje do wielodniowych inwersji termicznych o miąższości 20–50 m ponad dno doliny. Efektem tego jest znaczny spadek temperatury powietrza, powiązany ze wzrostem wilgotności względnej Dolina znajduje się w strefie klimatu podgórskiego. Pory roku są łatwo rozpoznawalne i wyznaczane przez przebieg temperatury: ciepła i wilgotna wiosna, ciepłe i często suche lato, chłodna i wilgotna jesień oraz zima ze średnimi opadami śniegu. Zachmurzenie: średnie występuje w okresie jesienno-zimowym, najmniejsze w lecie. Opadom często towarzyszą gwałtowne burze z wyładowaniami. Średnia temperatura roczna waha się w granicach 6–6,5 °C, średni opad 700-1000 mm.

Bibliografia

• G.Zwoliński, D. Wojciechowski; Lądek Zdrój, Stronie Śląskie; Wyd. Studio Wydawnicze Planj; Wrocław 2006r.; ISBN 83-60180-16-4
• K.Radwański, M.Szymczak; Atlas gór Polski. Sudety. Karpaty. Góry Świętokrzyskie; Wyd. ExpressMap; Warszawa 2008r.; ISBN 83-60120-64-1
• W.Bryger, T.Dudziak; Przewodnik turystyczny: Ziemia kłodzka; Ofic.wyd. "Rewasz"; Pruszków 2010r.; ISBN 83-89188-95-3
• Praca zbiorowa; Mapa: Masyw Śnieżnika Góry Bialskie; Skala 1:35 000; Wyd. "Compass"; Kraków 2011r.;ISBN 978-83-7605-086-7