Dogmatyka prawa – dział nauk prawnych, zajmujący się badaniem prawa obowiązującego, w takiej postaci, w jakiej zostało ono ustanowione przez ustawodawcę. Mianem tym określa się zarówno działalność badawczą osób zajmujących się prawem (aspekt pragmatyczny), jak i wytwory (publikacje i zespół twierdzeń na temat prawa) tych działań (aspekt apragmatyczny).

Zadania dogmatyki prawa

edytuj

Głównymi zadaniami dogmatyki prawa są[1]:

W badaniu prawa dogmatyka posługuje się przede wszystkim metodą logiczno-językową.

Dogmatyka prawa a pozytywizm prawniczy

edytuj

Na obecny kształt dogmatyki prawa największy wpływ miał pozytywizm prawniczy[2]. Zakładał on m.in., że:

  • przedmiotem badania może być tylko prawo pozytywne,
  • prawo obowiązuje w sensie systemowym (tzn. o tym, czy dana norma obowiązuje decydują inne normy systemu),
  • zakłada się, że system prawa jest zupełny i niesprzeczny (założenie o racjonalności prawodawcy),
  • dogmatyka jest neutralna aksjologicznie,
  • przedmiot i podmiot poznania są rozdzielone.

Obecnie wskazuje się jednak, że te założenia nie odpowiadają rzeczywistej praktyce badawczej. Przede wszystkim dogmatyka ma wpływ na obowiązujące prawo, poprzez jego interpretację, usuwanie sprzeczności i systematyzację, a także pełni doniosłą rolę w procesie wprowadzania zmian do prawa.

Działy dogmatyki prawa

edytuj

Dogmatyka prawa dzieli się na dziedziny, odpowiadające szczegółowym naukom prawnym:

Szerzej pojęta dogmatyka prawa zajmuje się również problematyką źródeł prawa oraz argumentacji prawniczej.

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Wróblewski: Wybrane zagadnienia metodologiczne dogmatyki prawa. W: Zagadnienia metodologiczne prawoznawstwa. Materiały z sesji naukowej, Łódź 27-28 marca 1980 r.. Jerzy Wróblewski (red.). Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Ossolineum, 1982.
  2. Janusz Guść: Dogmatyka prawa. W: Leksykon współczesnej teorii i filozofii prawa. Jerzy Zajadło (red.). Warszawa: C.H. Beck, 2007, s. 53. ISBN 978-83-7483-519-0.