Dmitrij Abacyjew

rosyjski wojskowy pochodzenia osetyjskiego

Dmitrij Konstantinowicz Abacyjew ros. Дмитрий Константинович Абаци́ев, Дзамболат Константинович Абадзиев (ur. 21 listopada?/3 grudnia 1857 we wsi Kadgaron, Osetia Północna, zm. 4 czerwca 1936 w Belgradzie) – Osetyniec[1], rosyjski dowódca wojskowy, generał kawalerii (od 1919, w Siłach Zbrojnych Południa Rosji).

Dmitrij Abacyjew
Дмитрий Константинович Абаци́ев
ilustracja
generał kawalerii generał kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Dmitrij Konstantinowicz Abacyjew

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1857
wieś Kadgaron

Data i miejsce śmierci

4 czerwca 1936
Belgrad

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Siły Zbrojne Południa Rosji

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-turecka (1877–1878),
wojna rosyjsko-japońska,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Order Orła Czerwonego z Mieczami na Wojennej Wstędze (Prusy) Order Królewski Serafinów (Szwecja)

Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878) i rosyjsko-japońskiej (1904–1905)[2].

Egzamin oficerski zdał w 1879 w Wilnie. Służył w straży przybocznej cara. W stopniu generała porucznika był dowódcą korpusu kozackiej kawalerii. Od końca 1918 pełnił służbę w Armii Ochotniczej, brał udział w formowaniu oddziałów górskich. Od 13 marca 1919 był w rezerwie, został oddelegowany do sztabu Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Południa Rosji. Od 7 czerwca 1919 był honorowym przedstawicielem plemion górskich przy dowódcy Wojsk Północnego Kaukazu. Od 13 czerwca 1919 posiadał stopień generała kawalerii.

Po zwycięstwie czerwonych udał się na emigrację do Jugosławii. Został wybrany prezesem Sądu Honorowego dla Generałów.

Był żonaty, żona Jelizawieta Eduardowna z d. Fuks (Fuchs?), ur. w 1872, zm. 16 maja 1964 w Londynie.

Odznaczenia

edytuj

Kawaler Order Świętego Jerzego IV klasy, Orderu Świętej Anny I, II, III i IV klasy, Orderu Świętego Włodzimierza III i IV klasy, Orderu Świętego Stanisława I, II i III klasy, francuskiego Orderu Legii Honorowej, irańskiego Orderu Lwa i Słońca I klasy, niemieckiego Orderu Czerwonego Orła, greckiego Orderu Zbawiciela i innych.

Przypisy

edytuj
  1. Залесский К.А. Кто был кто во второй мировой войне. Союзники Германии. Moskwa, 2003
  2. Abrosimow 2009 ↓.

Bibliografia

edytuj
  • S. W. Wołkow: "Офицеры российской гвардии". Русский путь, 2002 ISBN 5-85887-122-4.
  • Igor Abrosimow: Советская Россия: 1917-1991 - государство, политика, экономика, наука, культура, литература, искусство. proza.ru, 2009.