Deusdedit (kardynał S. Pietro in Vincoli)
Deusdedit (ur. ok. 1043/1048, zm. 2 marca 1099) – włoski benedyktyn, kardynał, znawca prawa kanonicznego i zwolennik reformy gregoriańskiej.
| Kardynał prezbiter | |
| Data i miejsce urodzenia |
1043/1048 |
|---|---|
| Data śmierci |
2 marca 1099 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
ok. 1078 |
| Kościół tytularny | |
Urodził się w Todi między 1043 a 1048. Wstąpił do zakonu benedyktynów i przez pewien czas był mnichem we francuskim klasztorze Tulle (Limousin). W wieku 30 lat został mianowany przez papieża Grzegorza VII (1073-1085) kardynałem prezbiterem S. Pietro in Vincoli; po raz pierwszy występuje jako kardynał na synodzie laterańskim 1 listopada 1078 roku. Popierał Grzegorza VII i jego następców w okresie schizmy antypapieża Klemensa III (1080/84-1100), protestował jednak przeciwko faworyzowaniu przez Grzegorza VII kardynałów biskupów kosztem kardynałów prezbiterów[1]. Wiadomo, że w 1084/85 przebywał w Saksonii, jednak okoliczności jego pobytu w tym rejonie nie są znane. Prawdopodobnie uczestniczył w papieskiej elekcji 1086; być może to on był kardynałem, który storpedował kandydaturę biskupa Ostii Odona de Lagery, powołując się na dawne kanony zabraniające translacji biskupa z jednej diecezji do drugiej. W 1087 roku ukończył swoje dzieło Liber Canonum tj. zbiór prawa kanonicznego dedykowany papieżowi Wiktorowi III. W dziele tym znajduje się regest jednego z najstarszych polskich dokumentów Dagome iudex, wystawionego przez Mieszka I około 991 roku. Oprócz tego Deusdedit był autorem pism polemicznych wymierzonych w zwolenników Klemensa III oraz duchownych winnych symonii i innych nadużyć.
Przypisy
edytuj- ↑ Deusdedit był propagatorem (a być może nawet autorem) sfałszowanej wersji dekretu In Nomine Domini o wyborze papieża. O ile oryginał tego dekretu mówił, że papieża wybierają kardynałowie biskupi, o tyle w wersji Deusdedita była mowa jedynie o „kardynałach”, co zgodnie z ówczesną nomenklaturą oznaczało kardynałów prezbiterów. Upowszechnienie tego fałszerstwa walnie przyczyniło się do rozszerzenia kręgu elektorów w papieskich elekcjach.
Bibliografia
edytuj- Ian Stuart Robinson, The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation, Cambridge University Press 1990
- Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049-1130, Tybinga 1977, s. 194