Wikipedia

Data narodzin Jezusa Chrystusa

Data narodzin Jezusa Chrystusa – Jezus Chrystus urodził się pomiędzy rokiem 8 p.n.e. a 4 p.n.e., najprawdopodobniej w 5 p.n.e.[1][2][3]

Źródła

edytuj

Jedyne źródła, jakie pozwalają w przybliżeniu datować narodziny Jezusa, to dwie spośród ewangelii Nowego Testamentu: Ewangelia Mateusza i Łukasza, które podają nieliczne informacje na temat narodzin Jezusa. Pozostałe ewangelie nowotestamentowe nie wspominają nic na ten temat, pozakanoniczne zaś ewangelie apokryficzne, zwłaszcza Ewangelie dzieciństwa, uważane są przez historyków za niewiarygodne jako źródła dla rekonstrukcji historycznej. Problemem, na jaki napotykają historycy badający oba źródła, są rozbieżności w przekładach poszczególnych wersji. Wedle Ewangelii Mateusza 2,1 Jezus urodził się jeszcze za życia króla Heroda, podczas gdy wedle Ewangelii Łukasza 2,1 Jezus urodził się w czasie trwania spisu ludności, kiedy władcą Syrii był Kwiryniusz. Z innych źródeł epoki wiadomo, że Herod zmarł w 4 roku p.n.e., Kwiryniusz przeprowadził spis ludności na przełomie roku 6 i 7 n.e.

Data narodzin zgodnie z Ewangelią Mateusza

edytuj

Wedle Ewangelii Mateusza 2,1 Jezus urodził się „w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda”. Zgodnie z danymi historyka Józefa Flawiusza (por. „Dawne dzieje Izraela” XVII, 6,4 i 9,3) Herod Wielki zmarł przed świętem Paschy, poprzedzonym zaćmieniem Księżyca (wedle wyliczeń Keplera: między 12 marca a 11 kwietnia 4 p.n.e.). Dalej Ewangelista pisze, że Herod zmarł, kiedy Jezus jako dziecię wraz z rodziną przebywał w Egipcie. Tak więc na podstawie tego świadectwa można przyjąć, iż narodziny Jezusa miały miejsce tuż przed bądź w roku 4 p.n.e.

Datowanie zgodnie z Ewangelią Łukasza

edytuj

Ustalenie roku

edytuj
 
Maryja i św. Józef zapisują się w spisie ludności przed namiestnikiem Kwiryniuszem. Stambuł, Kościół Chora, bizantyjska mozaika 1315-1320.

Ewangelia Łukasza podaje, że Jezus Chrystus narodził się w Betlejem za czasów panowania króla Heroda Wielkiego w Judei, podczas trwania pierwszego spisu ludności, gdy Syrią zarządzał Kwiryniusz. Większość historyków uważa, że Łukasz odnosi się do spisu z roku 6 n.e., błędnie umieszczając je za życia Heroda[4]. Opis tego spisu przedstawił Józef Flawiusz. Część zaś historyków uważa, że Łukasz nie pomylił się, lecz wspomniał o wcześniejszym spisie, nie zanotowanym u Józefa Flawiusza[5]. O spisie ludności z roku 6 n.e. wspomniał natomiast w Dziejach Apostolskich (Dz 5,37). Według Johna Thorleya dwa pierwsze wersy drugiego rozdziału Ewangelii św. Łukasza mówiące o spisie należą do najbardziej kontrowersyjnych w Biblii z historycznego punktu widzenia[6].

O Kwiryniuszu wiadomo, że był konsulem w 12 r. p.n.e., a jako były konsul mógł po 5 latach zostać namiestnikiem prowincji (por. Kasjusz Dio Historia rzymska ks. 53). Józef Flawiusz podaje, że Kwiryniusz był legatem Syrii w latach 6–10 n.e. (por. Dawne dzieje Izraela XVII, 3,5 i XIX, 1). Tak więc wedle autora Ewangelii Łukasza Jezus miałby się urodzić w roku 6 n.e. bądź 7 n.e., czyli 10–11 lat po dacie proponowanej przez Ewangelię Mateusza.

W 1764 odnaleziono w Tivoli kamień tyburtyński, przechowywany dziś w Muzeum Laterańskim, z którego inskrypcji zdaje się wynikać, że Kwiryniusz dwa razy był legatem Syrii. Autor Encyklopedii (loc.cit. s. 570) uważa, że po raz pierwszy w latach oznaczonych na liście cyfrą cztery, zaś sir William Ramsay (podręczna Encyklopedia Biblijna Poznań 1960 t. I str.232) na podstawie inskrypcji na dwóch kamieniach pochodzących z Antiochii Pizydyjskiej (odkrytych w 1912 i 1913 r.) że w 10–8 p.n.e.

Chrześcijański autor Tertulian (160–230 n.e.) utrzymywał, że spisu dokonał Sencjusz Saturninus (8–6 p.n.e.). Ponieważ kolejny namiestnik Warus zastąpił go w 25 roku ery Augusta, liczonej od bitwy pod Akcjum, daje to jesień 6 p.n.e. jako najpóźniejszy termin końca spisu. Możliwe jest również, że w zdaniu Łk 2,2; (grec. Aute he apographe prote egeneto hegemoneuontos tes Syrias Kyreniu) – greckie „prote” nie odnosi się do „apographe” („pierwszy spis”), lecz oznacza „proton” (odpowiednik łac. prius): „wpierw”. Zdanie znaczyło by: „Spis ten odbył się zanim namiestnikiem Syrii był Kwiryniusz”.

Kwiryniusz znany był z lokalnego spisu w 6 n.e., kiedy w Palestynie wybuchł na tym tle bunt; ewangelista Łukasz być może zaznaczał, że nie o ten spis chodzi. Taka interpretacja czyni zbędnymi poszukiwania okresu namiestnictwa Kwiryniusza za życia Heroda.

Za powyższą teorią przemawia również to, co św. Łukasz napisał w trzecim rozdziale swojej Ewangelii, gdy opisuje początek działalności Jezusa Chrystusa:

Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; 2 za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. (Łk, 3, 1) (...) Sam zaś Jezus rozpoczynając swoją działalność miał lat około trzydziestu. 3, 23a

Piętnasty rok rządów Tyberiusza przypada na rok 28 n.e. Gdyby Jezus narodził się podczas spisu Kwiryniusza, miałby około 21–22 lat, zatem można sądzić, iż Łukaszowi chodziło o spis dokonany 10–12 lat wcześniej.

Ustalenie dnia

edytuj
 
Ustalenie daty narodzin Jezusa wg Łukasza – I służba oddziału Abijasza
 
Ustalenie daty narodzin Jezusa wg Łukasza – II służba oddziału Abijasza

Autor Ewangelii Łukasza wspomina postać Jezusa Chrystusa w związku z narodzinami Jana Chrzciciela. Jan Chrzciciel był synem Zachariasza, kapłana żydowskiego. Podczas pełnienia służby w świątyni w Jerozolimie Zachariasz dowiedział się, że zostanie ojcem[7]. Jednocześnie Łukasz informuje, że Jezus został poczęty pół roku po Janie[8]. Od momentu zwiastowania Zachariaszowi do narodzin Jana minęło około 9 miesięcy, następnie 6 miesięcy do narodzin Jezusa.

Zachariasz pełnił służbę w oddziale Abijasza, ósmym z kolei[9]. Przy obliczaniu czasu służby uwzględniane są 3 pielgrzymie święta żydowskie: Pesach, Szawuot i Sukkot, podczas których służbę w świątyni pełniły wszystkie 24 oddziały[a]. Oddziały pełniły służbę od szabatu do szabatu, 1 tydzień, 2 razy w roku[b] rozpoczynając od jesieni[c] (miesiąc Tiszri). Pierwsza służba oddziału Abijasza przypadała na 8 tydzień po Sukkot, tj. pod koniec 9 miesiąca żydowskiego, druga służba – na 24 tygodnie służb oddziałów + ok. 2 tygodnie świąt + 7 tygodni służb oddziałów (II kolejka), co daje 4 miesiąc żydowski. Nie ma informacji, podczas której służby ukazał mu się anioł, wobec tego możliwe są dwie daty. Różnica 15 miesięcy (ciąża Elżbiety i różnica wieku między Jezusem a Janem) przypada na 7 miesiąc żydowski lub 1 miesiąc żydowski, tj. marzec/kwiecień lub wrzesień/październik.

Ponieważ Jan jest w Ewangeliach uważany za spełnienie obietnicy ponownego przyjścia proroka Eliasza, a judaizm oczekuje tego podczas Pesach, w tradycji judaizmu mesjańskiego uważa się, że Mesjasz miał urodzić się podczas Sukkot - 15. dnia 7. miesiąca, który w roku spisu zarządzonego przez cesarza [Oktawiana] Augusta czyli w 8 p.n.e. przypadał na przełom juliańskich dat 19/20 września[10].

Teoretycznie data 25 grudnia też jest możliwa do uzasadnienia[11], aczkolwiek większość biblistów wątpi w datę zimową ze względu na opowieść o pasterzach nocujących w polu[2].

Współcześnie proponowane są m.in. daty:

  • 13–27 kwietnia 5 p.n.e.[1]
  • 29 września 5 p.n.e.[2]
  • 25 grudnia 5 p.n.e.[3]

Gwiazda Betlejemska

edytuj

Według brytyjskiego profesora Colina Humphreysa z Cambridge „Gwiazda betlejemska” to widoczna w roku 5 p.n.e. kometa[1]. Według chronologii wydarzeń Nowego Testamentu, którą zaproponował Kenneth Frank Doig, „gwiazdy betlejemskie” były dwie – pierwsza to nova widoczna na Wschodzie wiosną roku 5 p.n.e., zaś druga to widzialna nad Palestyną 24 kwietnia 4 p.n.e. supernowa[11][3].

Tradycja chrześcijańska

edytuj

Najstarsza identyfikacja dnia 25 grudnia z dniem Bożego Narodzenia zawarta jest we fragmencie dzieła przypisywanego Teofilowi z Antiochii (około 180 n.e.), być może interpolowanym (nieautentycznym), zachowanym w Centuriach Magdeburskich (XVI w.). Istnieją świadectwa, że w Rzymie po raz pierwszy obchodzono święto Bożego Narodzenia dopiero w roku 354 n.e., zaś na wschodzie Cesarstwa Rzymskiego za dzień narodzin Jezusa uznawano 6 stycznia[12]. Do tej pory chrześcijanie ormiańscy uznają tę drugą datę.

Hipolit z Rzymu około 202 n.e. pisał w komentarzu do Ks. Daniela 4,23:

Chrystus narodził się w środę 25 grudnia, w 42 roku panowania Augusta[12].

Nie wiadomo czy panowanie to liczyć należało od przyznania Oktawianowi tytułu Augusta co nastąpiło 16 stycznia 27 p.n.e., czy od zwycięskiej bitwy pod Akcjum (2 września 31 p.n.e.). W pierwszym wypadku byłoby to ok. roku 14 n.e., w drugim jeszcze wcześniej. 25 grudnia przypada w środę w latach: 9 p.n.e., 3 p.n.e. i 9 n.e. Trudno jednak ocenić, skąd Hipolit czerpał swoje informacje.

Inny chrześcijański pisarz, Klemens z Aleksandrii, około 200 n.e. wskazywał, w ślad za wcześniejszymi autorami, datę 25 egipskiego miesiąca Pachons[d] 28 roku panowania Augusta lub 24 czy 25 egipskiego miesiąca Pharmuti[e] (19 lub 20 kwietnia tegoż roku). Sam opowiadał się za datą (według późniejszych przeliczeń) 17 listopada 3 p.n.e. (środa).

Erę „od narodzenia Chrystusa” (Anno Domini), a co za tym idzie, rok 1 (jako pierwszy rok po narodzinach Jezusa z Nazaretu) wprowadził w 525 zakonnik Dionizjusz Mniejszy, pracujący na polecenie papieża Jana I. Przyjął on 25 grudnia 753 roku aUc (Ab Urbe condita – od założenia Rzymu) za datę narodzin, a rok 754 aUc za rok 1 n.e. Ponieważ nie wprowadził roku zerowego, rok narodzin stał się rokiem 1 p.n.e.

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ 2 Kronik 5,11; on-line: [1]
    m.in. z uwagi na liczbę ofiar: 2 Kronik 29,31-35; 30,24; 35,10-19.
  2. ↑ 24 oddziały x 2 tygodnie = 48 tygodni + tygodnie świąt = 1 rok
    2 Królów 11,5-7; on-line: [2]; 2 Kronik 23,8; on-line: [3].
  3. ↑ Dzień rozpoczęcia miał związek z oddaniem świątyni do użytku, na jesieni, w 7 miesiącu w 23 dniu: 2 Kronik 7,1-10; on-line: [4].
  4. ↑ Dziewiąty miesiąc roku w kalendarzu egipskim. Jak każdy miesiąc w starożytnym Egipcie trwał 30 dni od 16 marca do 14 kwietnia. Po pachonsie następował paini.
  5. ↑ Ósmy miesiąc roku w kalendarzu egipskim. Jak każdy miesiąc w starożytnym Egipcie trwał 30 dni od 14 lutego do 15 marca. Po pharmutim następował Pachons.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Colin Humphreys, The Star of Bethlehem a Comet in 5-BC and the Date of the Birth of Christ, „Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society”, 32 (4), 1991 (ang.).
  2. ↑ a b c When was Jesus Born? [online] [zarchiwizowane z adresu 2006-04-28] (ang.).
  3. ↑ a b c Chart XXX Chronology of Jesus, [w:] Kenneth Frank Doig, New Testament Chronology, 1990 [dostęp 2021-12-21] (ang.).
  4. ↑ Raymond E. Brown: The Birth of the Messiah. Doubleday, 1977, s. 47–556.; James D.G. Dunn: Jesus Remembered. Eerdmans, 2003, s. 344.; Erich S. Gruen. The expansion of the empire under Augustus. „The Cambridge ancient history”. tom 10, s. 157, 2006. Cambridge University Press. ; Geza Vermes, The Nativity, Penguin 2006, s. 96; W. D. Davies, E.P. Sanders, „Jesus: from the Jewish point of view” w: The Cambridge history of Judaism, tom 3: the Early Roman Period, Cambridge University Press 1999, s. 622–623; John P. Meier, A Marginal Jew, Doubleday 1991, tom 1, s. 213.
  5. ↑ Np. I. H. Marshall, The Gospel of Luke, Eerdmans 1978, s. 97–104; Harold W. Hoehner, Chronological aspects of the life of Christ, Zondervan 1978, s. 12–23; Giuseppe Ricciotti, Życie Jezusa Chrystusa, Warszawa 2000, s. 186–192; Brook W. R. Pearson, „The Lucan Censuses, revisited” w: The Catholic Biblical Quarterly, 61, 1999, s. 262–282; J. A. Thompson, Biblia i archeologia, Warszawa 1965, s. 277–280; Eugeniusz Dąbrowski, Nowy Testament na tle epoki, tom I, Poznań 1958, s. 247–249.
  6. ↑ John Thorley, The Nativity Census: What Does Luke Actually Say?, „Greece & Rome”, tom 26, 1979 (Second Series), s. 81, JSTOR: 642500.
  7. ↑ Łk 1,5-8 w przekładach Biblii.
  8. ↑ Łk 1,26 w przekładach Biblii.
  9. ↑ 1Krn 24,1-18 w przekładach Biblii.
  10. ↑ Tomasz Palutkiewicz, Prawdziwe Narodziny Mesjasza Jeszui - Biblijna Wiara [online], Powrót do Biblijnej Wiary i Wierności, 25 grudnia 2018 [dostęp 2021-10-22] (pol.).
  11. ↑ a b THE NATIVITY OF JESUS, [w:] Kenneth Frank Doig, New Testament Chronology, 1990 [dostęp 2021-12-21] (ang.).
  12. ↑ a b Bartłomiej Sokal: Zajrzyjmy w metrykę Chrystusa. Biblista. [dostęp 2015-12-18].

Bibliografia

edytuj
  • „Encyklopedia Kościelna” W-wa 1874, t. III i 1881 t. XIV; „Podręczna Encyklopedia Kościelna” W-wa 1906 t.7n i 1908 t. 15n
  • Podręczna Encyklopedia Biblijna, t. 1, Poznań 1959.
  • „Encyclopaedia Britannica” wydanie z lat 30., t.III (hasła „Christmas”, „Chronology” i „Bible”)
  • Xavier Leon-Dufour, Słownik Nowego Testamentu, Poznań 1986.
  • Martin Bocian, Leksykon postaci Biblijnych, Kraków 1995.
  • Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii. Nowy Testament, Warszawa 2000.
  • Swetoniusz „Żywoty Cezarów” przekład z komentarzem J. Pliszczyńskiej-Niemirskiej, Wrocław 1972.
  • Stanisław Stabryła, Owidiusz. Świat poetycki, Ossolineum, 1989.
  • Jack Finegan, Handbook of Biblical Chronology, Peabody: Hendrickson Publishers, 1998 (ang.).
  • Dennis McCallum, Chronological Study of the Life of Christ (ang.).
  • E. Jerry Vardaman, Chronos, Kairos, Christos II, Macon: Mercer University Press, 1998.
  • Harold W. Hoehner, Chronological Aspects of the Life of Christ, Grand Rapids: Academie Books, 1977 (ang.).
  • Ernest L. Martin, The Star That Astonished the World, Portland: ASK Publications, 1996 (ang.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Data_narodzin_Jezusa_Chrystusa&oldid=74971017”