Czesław Szpakowski
Czesław Szpakowski (ur. 20 lipca 1883, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data urodzenia |
20 lipca 1883 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
68 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu sztabowego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujPo odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w 68 Pułku Piechoty[1].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 70 Pułku Piechoty[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 70 Pułk Piechoty[3]. W latach 20. był oficerem 15 Pułku Piechoty „Wilków” w Dęblinie, w którym w 1923 był p.o. dowódcy batalionu sztabowego[4], w 1924 kwatermistrzem pułku[5], a w 1925 roku dowódcą I batalionu[6]. 26 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 26 kwietnia 1928 został przeniesiony do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8][9]. Na przełomie lat 20./30. był wiceprezesem i sekretarzem wydziału sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[10][11]. Jego żona Irena pełniła w Sanoku funkcję przewodniczącej miejscowej Rodziny Wojskowej[12]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[13]. Z dniem 31 lipca 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[14]. W 1934 jako podpułkownik piechoty przeniesiony w stan spoczynku był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[15].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą batalionu wartowniczego nr 102 w składzie Grupy „Drohobycz”[16].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 596.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 196, 907.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 400.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 158, 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 102, 167.
- ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Sanoku za rok administracyjny 1932. 1933: Sanok, s. 2, 8, 10.
- ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Wystawa obrazów i rzeźby w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 15 (127) z 15 kwietnia 1994.
- ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym. Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 608.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1042.
- ↑ Ryszard Dalecki. Działania Armii „Karpaty” na przyczółku rumuńskim. Organizacja i pierwsze działania bojowe 10-16 września 1939 r.. „Przemyskie Zapiski Historyczne”. 3, s. 135, 1985. ISSN 0860-0317.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.