Charles Whitworth (hrabia)

Charles Whitworth
	; portret autorstwa Giovanni Battista Lampiego z ok. 1789
Data urodzenia	19 maja 1752
Data śmierci	13 maja 1825
	Ambasador Wielkiej Brytanii w Rosji
Okres	od 1788; do 1791
Poprzednik	Alleyne Fitzherbert
Następca	William Fawkener
	Ambasador Wielkiej Brytanii we Francji
Okres	od 1802; do 1803
Poprzednik	Charles Cornwallis
	Lord namiestnik Irlandii
Okres	od 1813; do 1817
Poprzednik	Charles Lennox
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2023-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Charles Whitworth (ur. 19 maja 1752, zm. 13 maja 1825) – brytyjski dyplomata. W latach 1785–1787 brytyjski poseł w Warszawie.

Jego dziadkiem był Charles Whitworth, 1. baron Whitworth (1675-1725) również dyplomata.

Charles - junior był najstarszym z 3 braci. Urodził się w Leybourne Grange, w hrabstwie Kent. W 1772 zaciągnął się do gwardii pieszej (footguards). W maju 1781 został kapitanem, a 8 kwietnia 1783 pułkownikiem i dowódcą 104. Regimentu piechoty.

Ambasador brytyjski w Paryżu John Frederick Sackville, 3. książę Dorset przedstawił go w 1784 roku królowej Francji. Maria Antonina od razu go polubiła, ponieważ był bardzo przystojny.

Wstawiennictwo księcia i Marii Antoniny doprowadziło do tego, że w 1785 uczyniono go ambasadorem brytyjskim w Warszawie. Był świadkiem panoszenia się Rosjan w na wpół zniewolonym już kraju.

Posłem brytyjskim w Polsce był do 1787, po czym został (1788) ambasadorem w Petersburgu, na którym to stanowisku pozostał do roku 1791. Udało mu się załagodzić problemy w relacjach brytyjsko-rosyjskich, czym wyrobił sobie opinię człowieka od trudnych zadań. Pomagał mu ambasador szwedzki Curt Bogislaus Ludvig Christoffer von Stedingk. 26 lipca 1791 roku William Fawkener, Charles Whitworth w imieniu Wielkiej Brytanii i Leopold Heinrich von Goltz w imieniu Prus podpisali z ministrami Katarzyny II dokument, stwierdzający, że Berlin, Haga i Londyn uznają aneksję terytoriów zdobytych przez Rosję na Turcji w czasie ostatniej wojny na Bałkanach.

W roku 1802 został ambasadorem w Paryżu, lecz już w 1803 wybuchła wojna między Francją a Wielką Brytanią i musiał wyjechać z Francji. W latach 1813–1817 był lordem namiestnikiem Irlandii.

Bibliografia

David Bayne Horn: British diplomatic representatives, 1689–1789. – London : Offices of the Society, 1932, s. 94, 119.
Stanley Thomas Bindoff: British diplomatic representatives, 1789–1852. – London : Offices of the Society, 1934, s. 108–9.