Capri

Capri – włoska wyspa na Morzu Tyrreńskim w Zatoce Neapolitańskiej, w Mieście Metropolitalnym Neapol. Część archipelagu Wysp Kampańskich, położona jest w pobliżu półwyspu Sorrento, oddzielona od niego cieśniną Piccola.

Capri

Panorama na Capri
Kontynent	Europa
Państwo	Włochy
Region	Kampania
Akwen	Morze Tyrreńskie
Archipelag	Wyspy Kampańskie
Powierzchnia	10,4 km²
Długość linii brzegowej	17 km
Najwyższy punkt	Monte Solaro, 589 m n.p.m.
Populacja (2004) • liczba ludności • gęstość	7278 700 os./km²
Położenie na mapie Włoch Capri
Położenie na mapie Kampanii Capri
40°33′03,20″N 14°14′33,36″E
Położenie Capri

Biała Grota i Grotta Meravigliosa

Widok na Capri z Villa San Michele – położonej w Anacapri dawnej willi szwedzkiego lekarza Axela Munthe, zbudowanej na ruinach starożytnej willi cesarza Tyberiusza

Niewielka, o wydłużonym kształcie, górzysta wyspa zbudowana jest ze skał wapiennych (pobliska Ischia jest pochodzenia wulkanicznego). Jej powierzchnia wynosi 10,4 km², a obwód 17 km, najwyższe wzniesienie to Monte Solaro (589 m n.p.m.), na którym znajdują się ruiny zamku. Na wierzchołek ów można wjechać wyciągiem krzesełkowym z miasteczka Anacapri.

Na wyspie położone są dwa miasta: Capri i Anacapri.

Najstarsze ślady bytności człowieka na wyspie pochodzą z okresu paleolitu, natrafiono na nie podczas budowy cesarskiej willi w dolinie Tragara. W VII wieku p.n.e. skolonizowali ją Grecy, a od 29 p.n.e. znalazła się w granicach Cesarstwa Rzymskiego. Była jednym z ulubionych miejsc pobytu cesarzy Oktawiana Augusta i Tyberiusza, który zbudował na niej 12 willi nazwanych imionami olimpijskich bogów (Tyberiusz mieszkał na wyspie w latach 27–37). Rzymianie opuścili wyspę w II wieku. Od IX wieku wchodziła w skład republiki Amalfi. W 1860 roku została włączona w granice zjednoczonego Królestwa Włoch.

Ożywienie ruchu turystycznego spowodowało powtórne odkrycie Lazurowej Groty w XIX wieku. Śródziemnomorski klimat i widoki przyciągają wielu turystów, jak również artystów. Na wyspie byli D.H. Lawrence, George Bernard Shaw, Graham Greene, a także Lenin (po 1905 r.). Wielu sławnych ludzi posiada własne domy na Capri, wśród nich m.in. pisarz toskański Curzio Malaparte, który zbudował swoją nadmorską willę w stylu modernizmu w 1937 r., gdzie gościł Le Corbusiera i Erwina Rommla oraz jest miejscem znanym też z wielu filmów fabularnych.

Na wyspę dociera się najczęściej drogą wodną przez położony na północnym brzegu wyspy port Marina Grande, obecnie znajdujący się w granicach miasta Capri. Jest to port handlowy (zbudowany w 1928 r.) oraz przystań turystyczna dla prywatnych łodzi i statków wycieczkowych. Już w starożytności znajdowała się w tym miejscu niewielka osada rybacka. W pobliżu cesarz August wybudował swoją nadmorską willę, którą później rozbudował Tyberiusz. Pozostały po niej ruiny eksedry i pozostałości basenu do hodowli ryb. Na terenie osady zbudowano pierwszy, chrześcijański kościół na wyspie – San Costanzo, przebudowany później w stylu bizantyjskim. W X wieku biskup Amalfi ustanowił tu diecezję (w XVI wieku siedzibę biskupa przeniesiono w głąb wyspy).

Główna część miasta Capri położona jest powyżej Marina Grande, między dwoma wzgórzami. Prowadzi do niej kręta droga, można też dojechać naziemną kolejką linową. Wśród wąskich, krętych uliczek znajdują się liczne sklepiki z miejscowymi wyrobami, ekskluzywne hotele i barwne, kwitnące ogrody. Popularnością wśród turystów cieszą się trasy spacerowe. Niektóre z nich można obejrzeć podczas rejsu wycieczkowego wzdłuż brzegu wyspy.

Jedna z dróg wycieczkowych prowadzi do doliny Tragara (grec. Tragos – koza) i kończy się tarasem widokowym w Ogrodach Augusta, z którego widoczne są skały Faraglioni oraz Marina Piccola (zatoka, w której znajdował się rzymski port). Na Tragara znajdowała się jedna z willi cesarskich. Budowę rozpoczął Oktawian August, a kontynuował Tyberiusz. Była to jedyna na Capri willa położona w dolinie. Jedyną pamiątką po niej jest posadzka przeniesiona do kaplicy w kościele San Stefano.

Wapienna budowa wyspy ułatwiła powstanie wielu jaskiń. Na wschodnim brzegu wyspy, pomiędzy wzgórzami Monte Tuoro i Tiberio, znajduje się obszar zwany Matermania od Grotta di Matermania. Tyberiusz zamienił ją w świątynię. Poświęcona była nimfom albo bogini płodności Cibele lub Mater Magna. Dawniej wewnątrz biło źródło, a ściany i sklepienie były wyłożone marmurem. W pobliżu znajduje się widoczna także z morza formacja skalna – Arco Nature (Łuk Naturalny). Najprawdopodobniej jest to pozostałość wejścia do nieistniejącej już groty skalnej. W pobliskiej zatoce znajdują się kolejne dwie groty: Biała (Grotta Bianca) i Grotta Meravigliosa. Mają wspólne wejście znajdujące się powyżej poziomu morza. Niżej położona jest Biała Grota. W dwóch misach groty miesza się woda morska i słodka (źródlana), stężenie zawartych w niej minerałów jest przyczyną białego zabarwienia wody, od którego pochodzi nazwa groty. Wyżej znajduje się wejście do Grotta Meravigliosa, w którym widoczny jest stalagmit zwany „Wykapaną Madonną”. Bogata szata naciekowa stalaktytów i stalagmitów, zmieniająca barwę w zależności od oświetlenia, czyni z niej miejsce chętnie odwiedzane przez turystów.

Inne atrakcje turystyczne

• Koralowa Grota z niewielką kolonią czerwonych koralowców widocznych na jej ścianach, tuż poniżej lustra wody. Jest to jedna z nielicznych kolonii występujących na Morzu Tyrreńskim
• Kartuzja San Giacomo
• Willa Jovis
• Willa Damecuta – największa z willi Tyberiusza zbudowanych na Capri. Znajduje się w południowo-zachodniej części wyspy. Do jej zabudowy należała Lazurowa Grota zamieniona w świątynię poświęconą nimfom. Do naszych czasów zachowały się fragmenty Rotundy mieszczącej pomieszczenia dowództwa floty rzymskiej i Loggi będącej długą aleją spacerową, z licznymi eksedrami z widokami na morze.
• kościół i pustelnia Cetrella, na zboczu góry Solaro. Pierwsze zapiski o istnieniu kościoła w tym miejscu pochodzą z 1400 r. Rozbudowany został w XVII wieku (dobudowano zakrystię i dzwonnicę). Kościół jest budynkiem dwunawowym przykrytych sklepieniem krzyżowym. Każda z naw kończy się ołtarzem. Obok zbudowane zostały cele zakonników

Linki zewnętrzne

• Dokładna mapa