Calliphora loewi
Calliphora loewi – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych i podrodziny Calliphorinae.
| Calliphora loewi | |||
| Enderlein, 1903 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Calliphora loewi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Gatunek ten opisany został w 1903 roku przez Günthera Enderleina. Epitet gatunkowy nadano na cześć F. Hermanna Loewa[1].
Muchówka o ciele długości od 7 do 12 mm. Ubarwienie tła głowy ma czarne z wyjątkiem dolnej krawędzi twarzy, dolnej części listewki twarzowej i kątów wibrysalnych[2]. Rowki policzkowe mają zwykle zabarwienie czarne lub brunatne, ale rzadko trafiają się okazy o rowkach rudych, a nawet jaskrawo pomarańczowych[3]. U samca szerokość czoła wynosi od 0,04 do 0,054 szerokości głowy, zaś u samicy od 0,341 do 0,363 szerokości głowy. Pręga czołowa samicy jest trzykrotnie szersza od płytek czołowo-orbitalnych[2]. U samca płytki te stykają się ze sobą[2][3]. Parafacialia mają w górnej części błyszcząco białą kropkę. Drugi człon biczyka czułka u samicy ma szczecinkę przedwierzchołkową a, zaś u samca zwykle jest jej pozbawiony[2]. Pierwszy człon biczyka jest jednolicie szary[3], u samicy duży. Potylica zaopatrzona jest w 3–5 rzędów czarnych szczecin i jasne włoski pośrodku[2].
Chetotaksja tułowia odznacza się obecnością 3-4 par szczecinek tarczkowych brzeżnych, 2 szczecinek zabarkowych wewnętrznych i 1 zewnętrznej[2]. Spośród szczecinek międzyskrzydłowych 1 leży przed, a 2 za szwem poprzecznym[3]. Łuseczki skrzydłowa i tułowiowa są przyciemnione, przy czym ta druga niekiedy słabo[2]. Skrzydła cechuje czarna bazykosta[2] oraz zakrzywienie żyłki medialnej położone bliżej brzegu skrzydła niż długość tej żyłki od żyłki poprzecznej dm–cu do owego zakrzywienia[3].
Narządy rozrodcze samca cechują długie i odrębne skleryty pałeczkowte, długie i smukłe przysadki odwłokowe, ząbkowany i zaopatrzony w przedwierzchołkowy wyrostek parafallus, osadzony u nasady bazyfallusa epifallus oraz odsiebnie spłaszczone i poszerzone postgonity[2]. Surstyli są długie, proste i zwężone ku tępemu szczytowi[3]. U samicy piąty tergit odwłoka jest namiotowaty w widoku bocznym, wcięty na tylnym brzegu do około ⅓–½ długości[3].
Owad holarktyczny[2]. W Europie znany z Wielkiej Brytanii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Francji, Holandii, Niemiec, Danii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, północnej Rosji, Białorusi, Ukrainy i Rumunii[1]. W Azji rozprzestrzeniony od Uralu po obwód amurski, Mongolię i Japonię[2]. W krainie nearktycznej rzadki, notowany z Alaski, Jukonu, Kolumbii Brytyjskiej i Nowej Fundlandii[2][3]. Jego zasięg pionowy sięga piętra subalpejskiego. W północnej Europie owady dorosłe aktywne są od czerwca do października[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Calliphora loewi. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-06-22].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Knut Rognes: Blowflies (Diptera, Calliphoridae) of Fennoscandia and Denmark. Brill, 1991, seria: Fauna Entomologica Scandinavica. ISBN 978-90-04-09304-1.
- ↑ a b c d e f g h Terry Whitworth. Keys to genera and species of blow flies (Diptera: Calliphoridae) of America north of Mexico. „Proceedings of The Entomological Society of Washington”. 108 (3), s. 689-725, 2006.