Buck Clayton
Wilbur Dorsey Clayton, ps. „Buck” (ur. 12 listopada 1911 w Parsons, zm. 8 grudnia 1991 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański trębacz, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award 1991[2].
| |
| Imię i nazwisko |
Wilbur Dorsey Clayton |
|---|---|
| Pseudonim |
„Buck” |
| Data i miejsce urodzenia |
12 listopada 1911 |
| Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1991 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo |
Columbia, Chiaroscuro Records |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Count Basie Orchestra Buck Clayton and His Harlem Gentlemen | |
Życiorys
edytujJego ojciec był muzykiem–amatorem związanym z miejscowym kościołem. Uczył sześcioletniego syna gry na fortepianie. Kiedy chłopiec został nastolatkiem, zaczął go uczyć gry na trąbce poprzez ćwiczenie gam. W wieku lat siedemnastu nauczanie przejął Bob Russell, trębacz z orkiestry jazzowej George’a E. Lee. W tym okresie został również absolwentem szkoły średniej.
Mając dwadzieścia jeden lat, wyjechał do Los Angeles. Przez krótki czas był członkiem orkiestry Duke’a Ellingtona. Okazjonalnie współpracował też z innymi bandliderami. Jednocześnie wzbogacał warsztat instrumentalny, którego uczył go trębacz Mutt Carey, współinicjator odrodzenia jazzu nowoorleańskiego na Zachodnim Wybrzeżu u schyłku lat 40. Poznał także Louisa Armstronga, swojego pierwszego idola, który pokazał mu jak grać glissando na trąbce. Po pewnym czasie założył i prowadził zespół 14 Gentlemen from Harlem.
W 1934 wyjechał na kontrakt do Szanghaju w czangkajszekowskich Chinach[3][1]. Zabrał ze sobą swoją zreorganizowaną orkiestrę pn. Buck Clayton and His Harlem Gentlemen[4]. W 1936 wrócił do Stanów Zjednoczonych i przyjął angaż do orkiestry Counta Basie’ego, grającej wówczas w Kansas City w stanie Missouri. Miał zastąpić „Hot Lips” Page’a[1]. Po przeniesieniu big-bandu do Nowego Jorku w 1937 jako sideman brał udział w sesjach nagraniowych Billie Holiday, Lestera Younga i Teddy’ego Wilsona[1]. W zespole Basie’ego pozostał do 1943, kiedy to otrzymał powołanie do U.S. Army[3]. W 1946 odszedł z wojska i zajął się aranżowaniem repertuaru dla orkiestr Basie’ego, Benny’ego Goodmana i Harry’ego Jamesa[1]. Przyłączył się także do muzyków skupionych wokół Normana Granza, występujących na koncertach Jazz at the Philharmonic. Wziął udział w pierwszym amerykańskim tournée JATP.
Od września 1949 przez dziewięć miesięcy występował ze swoim zespołem we Francji. W 1953 powrócił do Europy. Koncertował z klarnecistą Mezzem Mezzrowem. Podczas wizyty we Włoszech ich zespół powiększył Frank Sinatra. W Stanach Zjednoczonych nadal kierował własnym zespołem i współpracował m.in. z pianistą Joe Bushkinem, klarnecistą Tonym Parentim i wokalistą Jimmym Rushingiem. W połowie lat 50. z inicjatywy producenta Johna Hammonda zrealizował dla wytwórni płytowej Columbia serię wybitnych nagrań pn. „Jam Session”[1]. Uczestniczyli w nich m.in. Rushing, trębacz Ruby Braff, puzonista Urbie Green oraz pianista Nat Pierce. W 1955 zagrał epizod w filmie fabularnym Opowieść o Bennym Goodmanie (The Benny Goodman Story), który wszedł na ekrany w lutym następnego roku[5]. W 1956 wystąpił na festiwalu w Newport, prowadząc grupę w składzie z Colemanem Hawkinsem i J.J. Johnsonem. W następnym roku na krótko powrócił do współpracy z Goodmanem, grając w jego big-bandzie w nowojorskim hotelu Waldorf Astoria. W 1958 wraz z Sidneyem Bechetem przybył z koncertami na Wystawę Światową w Brukseli[1]. Później przez ponad dekadę odbywał coroczne tournées po Europie. Jeszcze w 1959 pojawił się w muzycznym filmie dokumentalnym Jazz on a Summer’s Day, który jako „znaczący ze względów kulturalnych, historycznych i estetycznych” został wpisany na listę National Film Registry do przechowywania w Bibliotece Kongresu Stanów Zjednoczonych[6]. Obraz pokazywał fragmenty Newport Jazz Festival 1958. Również w 1959 dołączył do zespołu Eddie’ego Condona. Później nadal koncertował i sporo nagrywał m.in. ze starym kolegą z big-bandu Basie’ego Buddym Tate’em oraz Pee Wee Russellem.
W 1964 powrócił do grupy Condona specjalnie na duże tournée po Japonii, Australii i Nowej Zelandii[1]. Rok później odbył trasę koncertową w Wielkiej Brytanii z puzonistą Vicem Dickersonem i wokalistą bluesowym Big Joe Turnerem. Towarzyszył im angielski trębacz Humphrey Littelton ze swoim zespołem. W Wielkiej Brytanii pojawiał się dość często, występując na festiwalach i nagrywając trzy płyty z Litteltonem[1].
W owym czasie zaczął mieć kłopoty ze zdrowiem. Dodatkowo w 1969 przeszedł operację wargi. Trzy lata później musiał zaprzestać gry na trąbce[2]. W 1977 jednak zagrał incydentalnie na sponsorowanym przez Departament Stanu tournée po Afryce[2].
Nie mogąc grać na trąbce, zajął się aranżowaniem muzyki oraz nauczaniem. W latach 80. wykładał w nowojorskim Hunter College[2]. W 1983 podczas europejskiej trasy koncertowej poprowadził orkiestrę złożoną z dawnych muzyków Counta Basie’ego[1]. Natomiast w 1987 stanął na czele własnego big-bandu, który wykonywał niemal wyłącznie jego kompozycje i aranżacje.
Zmarł we śnie. Miał 80 lat.
Małżeństwo
edytujW styczniu 1934 ożenił się z Darby, tancerką, z którą tuż po ślubie popłynęli do Chin[4]. Ceremonia odbyła się w The Paramount Studios w Los Angeles z udziałem Duke’a Ellingtona[4].
Wybrana dyskografia
edytuj- 1946 The Classic Swing of Buck Clayton (Original Jazz Classics)
- 1954
- How Hi the Fi (Columbia)
- The Huckle-Buck and Robbins’ Nest (Columbia)
- 1955
- Buck Clayton Jams Benny Goodman (Columbia)
- Jumpin’ at the Woodside – A Buck Clayton Jam Session (Columbia)
- 1956 All the Cats Join In (Columbia)
- 1957 Buck Meets Ruby (Vanguard)
- 1958 Harry Edison Swings Buck Clayton (Verve)
- 1959 Songs for Swingers (Columbia)
- 1960 The Classic Swing of Buck Clayton (Riverside)
- 1961
- Buck & Buddy Blow the Blues (Prestige Swingville)
- Buck & Buddy (Prestige Swingville)
- 1962 One for Buck (Columbia)
- 1963 Buck Clayton’s Canadian Caper (Discus Records)
- 1968 Jam Sessions from the Vault (Columbia)
- 1973 Just a Groove (Vanguard)
- 1974 A Buck Clayton Jam Session (Chiaroscuro Records)
- 1979
- Tenderly (Inner City)
- Passport to Paradise (Inner City)
- Copenhagen Concert (SteepleChase)
- 1988 Jam Sessions from the Vault (Columbia)
- 1989 A Swingin' Dream (Stash)
- 1992 Buck Clayton Meets Joe Turner (Black Lion)
- 2004 Buck Clayton 1949–1953 (Classics R&B)
Jako sideman
edytuj- 1953 Mel Powell – Mel Powell Septet (Vanguard)
- 1956 Frankie Laine – Jazz Spectacular (Columbia)
- 1958
- Coleman Hawkins – The High and Mighty Hawk (Felsted)
- Paul Quinichette – Basie Reunion (Prestige)
- Buddy Tate –Swinging Like Tate (Felsted)
- 1992 Count Basie – The Original American Decca Recordings (GRP)
Autobiografia
edytuj- Buck Clayton's Jazz World, wyd. Oxford University Press, 1987 – przy współpracy Nancy M. Elliot
Upamiętnienie
edytujW 1990 został wprowadzony do Panteonu Sław Bigbandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame)[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j Buck Clayton. allmusic.com. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ a b c d Wilbur „Buck” Clayton. National Endowment for the Arts. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ a b Buck Clayton. Britannica. [dostęp 2024-08-25]. (ang.).
- ↑ a b c Piano Deon. magazine.atavist.com. [dostęp 2024-11-06]. (ang.).
- ↑ Opowieść o Bennym Goodmanie w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Complete National Film Registry Listing. Library of Congress. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Buck „Cat Eye Clayton”. Find a Grave. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Buck Clayton, allmusic.com
- Wilbur „Buck” Clayton, National Endowment for the Arts
- Buck Clayton, Britannica