Bronisław Kuzio
Bronisław Kuzio (ur. 9 maja 1921 w Czaszynie, zm. 26 lutego 1992 w Rymanowie-Zdroju) – polski wojskowy, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, nauczyciel.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1921 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 lutego 1992 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 zapasowy pułk piechoty |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
nauczyciel |
Życiorys
edytujUrodził się 9 maja 1921 w Czaszynie[1][2][3][4]. Był synem Jana i Barbary z domu Mądry[1][2][3][4]
W drugiej połowie 1944 wstąpił do wojska polskiego i służył w 9 zapasowym pułku piechoty. Jesienią 1944 roku został skierowany Oficerskiej Szkoły Piechoty, którą ukończył w 1945. Następnie objął funkcję zastępcy dowódcy kompanii ckm w 56 pułku piechoty. W 1947 roku został oficerem Wojsk Ochrony Pogranicza. W drugiej połowie lat 40. był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej[2]. W latach 1948–1949 kształcił się Centrum Wyszkolenia WOP. W stopniu kapitana był oficerem w szkole podoficerskiej 4 Brygady WOP. Ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów i po jego ukończeniu awansował na stopień majora[5]. Od sierpnia 1956 roku do września 1958 roku pełnił funkcję dowódcy 45 batalionu WOP w Prudniku[6]. Dowodząc prudnicką jednostką uzupełniał średnie wykształcenie, uzyskując w 1959 roku maturę. Od końca 1959 roku pełnił służbę w 264 batalionie WOP w Sanoku[5]. Później awansowany na stopnie podpułkownika i pułkownika. Jako nauczyciel był zatrudniony w Sanoku w szkołach mechanicznych od 1978 roku do 1980 roku[7] oraz w szkołach ekonomicznych w niepełnym wymiarze godzin[8], gdzie pod koniec lat 70. XX wieku uczył przysposobienia wojskowego[9].
Według dokumentacji zgromadzonej w IPN w drugiej połowie lat 40. był tajnym informatorem i rezydentem Wojskowej Służby Wewnętrznej o pseudonimie „Komar”[4], około lat 1981-1983 był zarejestrowany przez Bieszczadzką Brygadę WOP jako dysponent lokalu kontaktowego kryptonim „Weranda”[3].
Zmarł 26 lutego 1992 w Rymanowie-Zdroju[1]. Był żonaty z Danutą z domu Koźlakowską (1931-2017)[1][10]. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[11].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 166 (poz. 17).
- ↑ a b c Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Rzeszowie (1944) 1983-1990. Bronisław Kuzio. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-05-12].
- ↑ a b c Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krośnie (1975) 1983-1990. Bronisław Kuzio. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-05-12].
- ↑ a b c Szefostwo Wojskowej Służby Wewnętrznej w Warszawie (1943) 1957-1990. Bronisław Kuzio. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-05-12].
- ↑ a b Kudasiewicz 2005 ↓, s. 10.
- ↑ Gacek 2005 ↓, s. 12.
- ↑ Dydek 1997 ↓, s. 217.
- ↑ Wolwowicz 1995 ↓, s. 313.
- ↑ Wolwowicz 1995 ↓, s. 81.
- ↑ Danuta Kuzio. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Bronisław Kuzio. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
Bibliografia
edytuj- Stefan Gacek: Górnośląska Brygada WOP. Rys historyczny 1945-1991. Gliwice: Wydawnictwo Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, 2005.
- Mirosław Kudasiewicz. Wspomnienia Weterana WOP (32) Sylwetki dowódców jedn. WOP – ppłk Bronisław Kuzio. „Tygodnik Prudnicki”. 9(744), s. 10, 2005-03-02. ISSN 1231-904X.
- Grono pedagogiczne. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 217. ISBN 83-87450-00-6.
- Alicja Wolwowicz: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 81, 313. ISBN 83-903469-0-7.