Bolesław Mioduszewski
Bolesław Mioduszewski (ur. 21 grudnia 1887 w Częstochowie, zm. 7 listopada 1930 w Warszawie) – oficer lekarz Legionów Polskich i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1930 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 pułk piechoty LP |
| Stanowiska |
lekarz batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Konstantego i Emilii z Heeringów (1849–1923)[1][2][3]. Był bratem Ryszardy (1882–1941), żony profesora Wacława Tokarza, odznaczonej Medalem Niepodległości[2][1].
Absolwent gimnazjum w Częstochowie. Student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był członkiem PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Od 6 sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Żołnierz i lekarz medycyny I batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 28 października 1915 został mianowany chorążym sanitarnym, a 1 kwietnia 1916 podporucznikiem lekarzem[4].
Szczególnie odznaczył się w dniach 23-24 października 1915 w bitwie pod Kuklami, gdzie „jako lekarz baonu prowadził opatrywanie ran i całą akcję sanitarną w nadzwyczaj ciężkich warunkach, pod ostrzałem ciężkich dział rosyjskich. Podobnie pod Wielkim Miedwieżjem, 1-14 XI 1915, przez cały czas pracował na swoim stanowisku, niosąc pomoc rannym”[5]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym internowany w obozie oficerskim w Beniaminowie. Po zwolnieniu pracował jako lekarz-inspektor w Komisariacie Rządu w Warszawie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w składzie 201 pułk piechoty Dywizji Ochotniczej. W sierpniu 1920 w bitwie pod Paprocią, ciężko ranny, dostał się do niewoli bolszewickiej. Następnie został odbity w Brześciu przez oddziały polskie. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana lekarza, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 353. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy. Posiadał przydział w rezerwie do 9 batalionu sanitarnego[7].
Po zakończeniu wojny pracował w Warszawie w Szpitalu Dzieciątka Jezus, a następnie w starostwie powiatu północno-warszawskiego na stanowisku lekarza powiatowego[8][9]. Zmarł nagle na serce 7 listopada 1930 w mieszkaniu przy ul. Grójeckiej 42a Warszawie[8][10][b]. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2][9].
Był żonaty, miał troje dzieci: Hannę, Zofię i Kazimierza[5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7103 – 17 maja 1922[11][5][12]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13]
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy[5] i po raz drugi – 15 marca 1923 „za czyny orężne w bojach byłego 1-go pp Leg.”[14]
- Krzyż Walecznych po raz trzeci[8][9]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[15]
Uwagi
edytuj- ↑ Kolejni na tym zdjęciu: na ziemi: ppor. Stanisław Bogusławski ps. „Kasper”, ppor. Tadeusz Jasieński-Werner, Kazimierz Moniuszko ps. „Borecki”, chor. Stanisław Brodowski ps. „Skała”. Siedzą: ppor. Feliks Kwiatek, ppor. Radoński, kpt. Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz, mjr Kazimierz Fabrycy, kpt. Tadeusz Piskor, kpt. Władysław Dragat ps. „Orzechowski”. Stoją: por. Wacław Kostek-Biernacki, ppor. Leon Grot, por. Bronisław Dorobczyński ps. „Czarny Janek”, Jan Swarzeński-Rychlik, por. Wacław Aleksandrowicz, ppor. Aleksander Tomaszewski ps. „Wysocki”, ppor. lek. Bolesław Mioduszewski, por. Władysław Bortnowski, kpt. Stefan Dąb-Biernacki, chor. Jołka, ppor. Jan Prot, kpt. lek. Stanisław Rouppert, por. lek. Mikołaj Kwaśniewski, por. Kazimierz Młodzianowski, chor. san. Jerzy Edmund Suffczyński, ppor. Mara, por. Janusz Dłużniakiewicz ps. „Sęp”, por. Jan Kazimierz Kruszewski, ppor. san. Antoni Paczesny.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 144 podaje rok 1933 i Radom.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-18]..
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: EMILJA MIODUSZEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 144, tu nazwisko matki „Heryng”.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 54.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 144.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 6 października 1920 roku, s. 960.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1175, 1217.
- ↑ a b c Ś.p. dr Bolesław Mioduszewski. „Polska Zbrojna”. 306, s. 5, 1930-11-08. Warszawa..
- ↑ a b c Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 306, s. 6, 1930-11-08. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 267.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 105 poz. 171.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 15 marca 1923 roku, s. 184.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-18]..
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stefan Pomarański: Zarys historii wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- T. Witaszczyk: Absolwenci Sienkiewicza w Częstochowie. 2005. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).