Bogdan Kwieciński
Bogdan Józef Kwieciński (ur. 12 kwietnia 1895 w Strzelnie, zm. 22 marca 1981 w Montrealu) – pułkownik dyplomowany obserwator Polskich Sił Powietrznych, kawaler Orderu Virtuti Militari, wiceprezydent Międzynarodowej Federacji Lotniczej (FAI).
| |
 pułkownik dyplomowany obserwator
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 marca 1981 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Stanowiska |
kierownik Referatu Organizacyjno-Mobilizacyjny, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
wiceprezydent FAI, |
| Odznaczenia | |
              
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 12 kwietnia 1895 w Strzelnie, w rodzinie Jana i Anieli z Łyskowskich. Był bratem Jerzego, majora artylerii Wojska Polskiego zamordowanego w 1940 przez NKWD w Charkowie. Od najmłodszych lat interesował się lotnictwem – będąc uczniem gimnazjum w Inowrocławiu budował jako modelarz modele samolotów, w 1911 zbudował model dwupłatowca Farman III o rozpiętości skrzydeł 1,4 m[1], jako konstruktor modelarski był znany we Frankfurckim Związku Modeli Latających[2].
Ukończył w 1915 gimnazjum w Poznaniu. W latach 1915–1919 służył w wojsku niemieckim. W 1916 ukończył szkołę strzelców lotniczych i obserwatorów lotniczych. Od lipca 1918 brał udział w działaniach wojennych jako radiooperator podczas kampanii palestyńskiej, a w Turcji trafił do niewoli angielskiej. Po powrocie do Polski wstąpił do tworzącego się lotnictwa polskiego, awansował do stopnia podporucznika dekretem 18 kwietnia 1919 (N.R.L. nr 139 z dn. 1 sierpnia 1919) Szefa Lotnictwa w Warszawie. Będąc podporucznikiem lotnictwa, publikował artykuły w czasopiśmie lotniczym Polska Flota Napowietrzna, został także członkiem komisji rewizyjnej redakcji[3]. W składzie 12 eskadry wywiadowczej wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za loty bojowe dostał odznaczenie Virtuti Militari. W 1924 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu otrzymał dyplom naukowy i awansował na stanowisko kierownika Referatu Organizacyjno-Mobilizacyjnego w Departamencie Lotnictwa MSW w 1926. W latach 1928–1930 dostał przydział do 1 pułku lotniczego, gdzie obejmował stanowisko dowódcy dywizjonu, a później zastępcy dowódcy pułku. Następnie w latach 1930–1933 przeniesiony został do Sztabu Głównego na stanowisko kierownika Referatu Lotnictwa Oddziału III. W 1933 r. brał udział w Zawodach Algiersko-Marokańskich w Casablance jako nawigator z pilotem Robertem Hirszbandtem z Aeroklubu Warszawskiego na samolocie RWD-5 (zdobyli puchar cudzoziemców) oraz w III Lotniczych Zawodach Egipskich w 1937 w Kairze z pilotem Jerzym Drzewieckim na samolocie RWD-13[4]. Współpracował z redakcjami „Skrzydlatej Polski” oraz „Lotu Polskiego”, dla których pisał artykuły. W 1927 w został wybrany sekretarzem Aeroklubu Polskiego. Brał udział w spotkaniach roboczych Międzynarodowej Federacji Lotniczej, na których reprezentował Aeroklub Polski jako delegat. W zawodach lotniczych Międzynarodowe Zawody Samolotów Turystycznych (Challenge 1930) odbywających się w Niemczech pod patronatem FAI był w składzie Międzynarodowej Komisji Sportowej, w Challenge 1932 odbywających się w Polsce ponownie był członkiem komisji zawodów. Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z lotnictwem. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[5].
W 1933 został wybrany wiceprezydentem federacji lotniczej FAI i sprawował tę funkcję do 1947 roku[6]. W następnych zawodach organizowanych ponownie w Polsce Challenge 1934 był kierownikiem komitetu organizacyjnego i przewodniczącym Międzynarodowej Komisji Sportowej[7]. W czasie zjazdu delegatów FAI z całego świata na Konferencji Generalnej w 1936 r. odbywającej się w Warszawie był generalnym sprawozdawcą[8]. Awansował w 1935 roku na stanowisko attaché wojskowego w Pradze, a od 1937 skierowano go do następnej placówki w Londynie jako attaché wojskowego. Po zakończeniu wojny obronnej Polski w 1939 wniósł wielkie zasługi w czasie tworzenia polskich jednostek wojskowych na Wyspach Brytyjskich. Posiadał numer służbowy RAF P-1430[9].
W 1947 wyjechał do Kanady, gdzie się osiedlił i pracował jako doradca techniczny w FAI i Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Brał udział w organizacji wielu połączeń lotniczych na świecie oraz pracował jako sekretarz w Międzynarodowym Komitecie Ratunkowym (International Rescue Committee) w Montrealu[10].
Bogdan Kwieciński jest autorem L`Aéronautique en Pologne – historii polskiego lotnictwa wydanej w języku francuskim. Książkę wydano w Warszawie w 1935 r.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 177 (1920)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[11]
- Krzyż Walecznych[12]
- Medal Lotniczy (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (13 maja 1933)[13]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1932)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Obserwatora nr 13 (11 listopada 1928)[16]
- Krzyż Komandorski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1929)[18]
- Krzyż Kawalerski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)
- Order Leopolda (Belgia)
- Order Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Wojenny (Turcja)
- czechosłowacka Odznaka Obserwatora (1929)[19]
- finlandzka Odznaka Lotnicza (1929)[19]
- francuska Odznaka Obserwatora (1929)[19]
- jugosłowiańska Odznaka Obserwatora (1929)[20]
- rumuńska Odznaka Obserwatora (1929)[20]
Przypisy
edytuj- ↑ Paweł Elsztein, Zarys dziejów modelarstwa lotniczego, Wydawnictwo MON 1970 r. s. 62.
- ↑ Marta Marszałek, Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz Liga Morska i Kolonialna jako czynnik oddziaływania władz II Rzeczypospolitej na społeczeństwo województwa śląskiego, praca doktorska, Uniwersytet Śląski w Katowicach 2012, s. 23.
- ↑ „Polska Flota Napowietrzna” Nr. 6/7 1919 Bogdan Kwieciński „Radiotelegrafia w lotnictwie” s. 167–175.
- ↑ Polskie Lotnictwo Sportowe, almanach, KAW 1987, s. 79.
- ↑ Laskowski 1931 ↓.
- ↑ Polskie Lotnictwo Sportowe, almanach KAW 1987, s. 28.
- ↑ „Skrzydlata Polska” nr 6/1934 s. 176.
- ↑ „Skrzydlata Polska” nr 10/1935 s. 258.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 334.
- ↑ Muzeum Lotnictwa, zbiór dokumentów Bogdana Kwiecińskiego
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu organizacji i przygotowania Challenge'u w 1934 roku”.
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 167. [dostęp 2021-08-06].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 437 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
- ↑ Wystawa, Muzeum Lotnictwa w Krakowie
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 362 - jako mjr dypl. Bohdan Józef Kwieciński.
- ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 368.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.