Blok Opozycyjny
Blok Opozycyjny (ukr. Опозиційний Блок) – ukraińska partia polityczna o profilu prorosyjskim[1], powołana jako skupiające przeciwników Euromajdanu ugrupowanie wyborcze na potrzeby wyborów parlamentarnych w 2014. Określana jako formacja socjalliberalna i prorosyjska[1].
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
OB |
| Data założenia |
2010 |
| Data rozwiązania |
2022 |
| Adres siedziby | |
| Barwy | |
Historia
edytujUgrupowanie powstało 23 kwietnia 2010 pod nazwą Wiodąca Siła (ukr. Ведуча Сила), funkcję przewodniczącego objął aktywista komunistyczny z lat 80. Anatolij Kornijenko[2]. Partia nie wykazywała jakiejkolwiek aktywności, w 2014 doszło do przemianowania jej na Blok Opozycyjny[3].
Wydarzenia Euromajdanu i zmiana władzy na Ukrainie doprowadziły do rozpadu Partii Regionów, która ogłosiła, że formalnie nie weźmie udziału w planowanych na 26 października 2014 wyborach do Rady Najwyższej[4]. Blok Opozycyjny posłużył więc jako ugrupowanie wyborcze dla różnych środowisk powiązanych z regionałami – za jego inicjatora uznano Serhija Lowoczkina, szefa Administracji Prezydenta Ukrainy z czasów Wiktora Janukowycza[1]. Decyzję o wspólnym starcie pod szyldem Bloku Opozycyjnego podjęto 14 września 2014[5], z porozumienia wycofał się wkrótce Serhij Tihipko, którego Silna Ukraina wystawiła odrębną listę wyborczą.
Listę wyborczą Bloku Opozycyjnego otworzył były minister energetyki Jurij Bojko, za nim znaleźli się były wicepremier Ołeksandr Wiłkuł, były mer Charkowa Mychajło Dobkin oraz przedsiębiorcy Wadym Rabinowycz i Ołeksij Biły[6]. Partia w wyborach otrzymała poparcie na poziomie 9,4% głosów (27 mandatów), wprowadziła też dwóch swoich przedstawicieli w okręgach jednomandatowych[7].
W 2016 blok powołał formalne kierownictwo – współprzewodniczącymi zostali Jurij Bojko i Borys Kołesnikow[8]. W 2018 doszło do sporu między frakcjami i faktycznego rozłamu w ugrupowaniu. Przed wyborami prezydenckimi zaplanowanymi na 2019 w bloku doszło do rozłamu. Ostatecznie w wyborach parlamentarnych w 2019 środowiska związane z ugrupowaniem zawiązały dwie listy wyborcze. Jedna z nich, wciąż korzystająca z szyldu Blok Opozycyjny, nie przekroczyła wyborczego progu (3,0% głosów), uzyskując natomiast kilka mandatów z okręgów jednomandatowych[9].
W marcu 2022, w trakcie inwazji Rosji na Ukrainę, działalność ugrupowania z uwagi na jego związki z Rosją została zawieszona[10]. W czerwcu 2022 sąd administracyjny zdelegalizował Blok Opozycyjny[11]; majątek partii został przejęty przez państwo[11]. Od decyzji nie wniesiono odwołania, w związku z czym w lipcu tegoż roku partia formalnie przestała istnieć[12].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Tadeusz A. Olszański: Ukraine’s political parties at the start of the election campaign. osw.waw.pl, 17 września 2014. [dostęp 2014-11-07]. (ang.).
- ↑ В Українi зареєстровано 181-шу політичну партію. zaxid.net, 29 czerwca 2010. [dostęp 2014-11-07]. (ukr.).
- ↑ Політичні партії. drsu.gov.ua. [dostęp 2014-11-07]. (ukr.).
- ↑ Ukraine’s Party of Regions Refuses to Participate in Rada Elections. ria.ua, 14 września 2014. [dostęp 2014-11-07]. (ang.).
- ↑ «Немайданні» партії об’єднуються в «Опозиційний блок». radiosvoboda.org, 14 września 2014. [dostęp 2014-11-07]. (ukr.).
- ↑ Opposition Bloc chooses top ten candidates for parliamentary elections. interfax.com.ua, 23 września 2014. [dostęp 2014-11-07]. (ukr.).
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-07]. (ukr.).
- ↑ Сопредседатели политической партии ОППОЗИЦИОННЫЙ БЛОК. opposition.org.ua. [dostęp 2018-07-08]. (ukr.).
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2019. [dostęp 2019-07-24]. (ukr.).
- ↑ NSDC bans pro-Russian parties in Ukraine. ukrinform.net, 22 marca 2022. [dostęp 2022-04-17]. (ang.).
- ↑ a b The court banned the Opposition Bloc party. babel.ua, 8 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-08]. (ang.).
- ↑ Ihor Feszczenko: Партія Шарія та СПУ оскаржують свою заборону в апеляції. chesno.org, 25 lipca 2022. [dostęp 2022-07-25]. (ukr.).