Bitwa pod Horaniu

Bitwa pod Horaniu
	II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
	; Amerykańskie niszczyciele dwa dni przed bitwą
Czas	17–18 sierpnia 1943
Miejsce	nieopodal Vella Lavella, Wyspy Salomona
Terytorium	Ocean Spokojny
Przyczyna	przypadkowa potyczka
Wynik	taktyczne zwycięstwo Stanów Zjednoczonych,; operacyjne zwycięstwo Japonii
Strony konfliktu
Japonia	Stany Zjednoczone
Dowódcy
Matsuji Ijuin	Thomas J. Ryan
Siły
4 niszczyciele,; 20 barek oraz okrętów wsparcia	4 niszczyciele
Straty
2 barki zatopione,; 2 okręty pomocnicze zatopione,; 2 niszczyciele lekko uszkodzone
	Położenie na mapie Wysp Salomona miejsce bitwy
	7°42′00″S 156°43′00″E/-7,700000 156,716667
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa pod Horaniu – niewielka potyczka morska stoczona 17 sierpnia 1943 roku na Pacyfiku podczas II wojny światowej. Bitwa rozegrała się w okolicach Vella Lavella pomiędzy flotami USA oraz Japonii.

Tło bitwy

Po porażce w bitwie w zatoce Vella dowództwo japońskie zdecydowało się na ewakuację swoich wojsk w centralnym rejonie Wysp Salomona, przede wszystkim z obsadzonej licznym garnizonem wyspy Kolombangara, na zachód, na Bougainville i pobliskie wyspy. Ewakuację miały osłaniać 4 niszczyciele, którymi były „Sazanami”, „Hamakaze”, „Isokaze” oraz „Shigure”. Dowódcą zespołu został mianowany kontradmirał Matsuji Ijuin. W celu ewakuacji Kolombangary, Japończycy zdecydowali urządzić bazę etapową dla barek desantowych w Horaniu na północy wyspy Vella Lavella (na której południu właśnie wylądowali Amerykanie).

Przebieg bitwy

Około godziny 23.30 flotylla japońska została dostrzeżona przez amerykańskie samoloty bombowe, które rozpoczęły atak na okręty japońskie. Flota japońska została mocno zdezorganizowana, przez co przez przypadek niezauważenie flotylla napotkała na amerykańską eskadrę niszczycieli, składającą się z okrętów USS „Nicholas”, USS „O’Bannon”, USS „Taylor” oraz USS „Chevalier”, dowodzoną przez komandora porucznika Thomasa Ryana. Oddziały amerykańskie otworzyły ogień w kierunku Japończyków z dział, torped, a także broni pokładowej. Japończycy wycofali się około godziny 01.00 w celu zminimalizowania strat.

Po bitwie

Japończycy stracili jedynie 2 barki i 2 pomocnicze ścigacze okrętów podwodnych Cha-5 i Cha-12^[1], a 2 niszczyciele odniosły nieznaczne uszkodzenia. Flota USA nie zniszczyła znacznej liczby zgromadzonych barek oraz okrętów wsparcia, dzięki czemu Japończycy spokojnie ewakuowali około 9000 swoich żołnierzy z rejonu Kolombangara na wyspy położone na wschód od pozycji aliantów.

Przypisy

↑ HansgeorgH. Jentschura HansgeorgH., Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869-1945, DieterD. Jung, PeterP. Mickel, Annapolis: Naval Institute Press, 1977, s. 218, ISBN 0-87021-893-X, OCLC 3273325 .

Bibliografia

Andrieu D'Albas: Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II. Devin-Adair Pub, 1965. ISBN 0-8159-5302-X.
Paul S. Dull: A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941-1945. Naval Institute Press, 1978. ISBN 0-87021-097-1.
C. W. Kilpatrick: Naval Night Battles of the Solomons. Exposition Press, 1987. ISBN 0-682-40333-4.
Theodore Roscoe: United States Destroyer Operations in World War Two. Naval Institute Press, 1953. ISBN 0-87021-726-7.

[1] HansgeorgH. Jentschura HansgeorgH., Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869-1945, DieterD. Jung, PeterP. Mickel, Annapolis: Naval Institute Press, 1977, s. 218, ISBN 0-87021-893-X, OCLC 3273325 .

[1]