Bój pod Dąbrowicą
Bój pod Dąbrowicą – walki polskiego 9 pułku ułanów z sowieckim oddziałem dywersyjnym toczone w pierwszym roku wojny polsko-bolszewickiej.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
28 listopada 1919 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Dąbrowicą | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[1]
Geneza
edytujW ostatnich dniach grudnia 1919 Armia Czerwona powstrzymała ofensywę armii gen. Antona Denikina i przejęła inicjatywę strategiczną. Wskutek tego oddziały sowieckie stopniowo pojawiały się przed frontem galicyjskim. Uprzedzając ich nadejście, dowództwo polskie przesunęło oddziały Frontu na wschód: na linię rzeki Uszyca z Płoskirowem i Starokonstantynowem, wyrównując go z prawym skrzydłem Frontu Wołyńskiego nad Słuczą. Ostatecznie ustaliło się następujące ugrupowanie: na Podolu była rozmieszczona grupa gen. Bonnina, następnie, po obu stronach linii kolejowej Tarnopol-Płoskirów rozmieszczona została 12 Dywizja Piechoty, za nią stała 5 Dywizja Piechoty stanowiąca odwód frontu. Front wołyński obsadziły: w rejonie Szepietówka-Zwiahel 13 Dywizja Piechoty, 3. i 4 Brygada Jazdy, a dalej do Olewska - 4 Dywizja Piechoty[2].
Walczące wojska
edytuj| Jednostka | Dowódca | Podporządkowanie |
 Wojsko Polskie
| ||
|---|---|---|
| ⇒ 4 Dywizja Piechoty | Front Wołyński | |
| ⇒ 9 pułk ułanów | mjr Józef Dunin-Borkowski | |
 Armia Czerwona
| ||
| ⇒ oddział dywersyjny | ||
Walki pod Dąbrowicą
edytujW październiku 1919 liczący około 600 szabel 9 pułk ułanów obsadził 32 kilometrowy odcinek frontu nad Uborcią od Miłaszewicz do Choczyna. Dowódca pułku zorganizował obronę w linię placówek, a pozostałe odcinki dozorował systemem patroli[3]. Dowództwo sowieckie postanowiło przeprowadzić na tyłach wojsk polskich akcję propagandową.
24 grudnia, w wigilię Bożego Narodzenia, silny kilkusetosobowy sowiecki oddział dywersyjny zaopatrzony w materiały propagandowe przeszedł Uborć po lodzie i, wykorzystując luki między placówkami 9 pułku ułanów, przeniknął między Głuszkiewiczami i Choczynem na tyły frontu[3][4]. Sowieci unikali walki i starali się realizować swój podstawowy cel – agitację i podgrzewanie „rewolucyjnych nastrojów”. Jednakże po pozostawionych na śniegu śladach Polacy szybko odkryli obecność dużego oddziału. 9 pułk ułanów został zluzowany przez oddziały 4 Dywizji Piechoty i ruszył w pościg. Po kilku dniach polscy ułani osaczyli główne siły oddziału sowieckiego w Dąbrowicy nad Horyniem. Walka zakończyła się rozbiciem wyczerpanego marszami przeciwnika. Wzięto do niewoli około stu jeńców. Niedobitki czerwonoarmistów rozproszyły się po okolicznych lasach i małymi grupkami uchodziły w kierunku wschodnim[3][4]. Po rozbiciu oddziału dywersyjnego pod Dąbrowicą, 9 pułk ułanów przeszedł na dłuższy odpoczynek pod Równe[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 29.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 94.
- ↑ a b Tatara 1929 ↓, s. 13.
- ↑ Tatara 1929 ↓, s. 14.
Bibliografia
edytuj- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Jan Tatara: Zarys historji wojennej 9-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.