Benigno Aquino III
Benigno Simeon Cojuangco Aquino III, również Noynoy Aquino (ur. 8 lutego 1960 w Manili, zm. 24 czerwca 2021 w Quezon City[1]) – filipiński polityk, członek Izby Reprezentantów (1998–2007), senator (2007–2010), prezydent Filipin w latach 2010–2016.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 lutego 1960 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 czerwca 2021 |
| 15. Prezydent Filipin | |
| Okres |
od 30 czerwca 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Senator | |
| Okres |
od 30 czerwca 2007 |
| Członek Izby Reprezentantów | |
| Okres |
od 30 czerwca 1998 |
| Przynależność polityczna |
Partia Liberalna |
| |
| Odznaczenia | |
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}   
| |
Syn byłej prezydent Corazon Aquino oraz senatora Benigno Aquino.
Życiorys
edytujMłodość i edukacja
edytujUrodził się 8 lutego 1960 w Manili. Był jednym z pięciorga dzieci i jedynym synem Benigno Aquino, ówczesnego wicegubernatora prowincji Tarlac oraz Corazon Aquino. W latach 1977–1981 studiował ekonomię (licencjat) na Uniwersytet Ateneum Manilski[2]. Po studiach pracował jako promotor sprzedaży detalicznej i asystent ds. promocji w firmie Nike[3].
W 1983 zabójstwo jego ojca stało się symbolem sprzeciwu wobec reżimu Ferdinanda Marcosa. Trzy lata później jego matka została wybrana prezydentem Filipin. 28 sierpnia 1987 Aquino razem z matką stał się obiektem ataku ze strony wojskowych, usiłujących przeprowadzić zamach stanu i obalić władzę prezydent Aquino. W czasie ataku na pałac prezydencki Malacañang Palace, Aquino został pięciokrotnie postrzelony, a jedna z kul na stałe utknęła w jego szyi. Troje z jego ochroniarzy zginęło[4]. W latach 1986–1993 zajmował stanowisko wicedyrektora i skarbnika firmy Best Security Agency Corporation prowadzonej przez jego wuja Anolina Oretę[3]. W latach 1993–1996 pracował jako asystent ds. administracji, a następnie menedżer w cukrowni Central Azucarera de Tarlac.
Kariera parlamentarna
edytujOd początku swojej działalności politycznej był związany z Partią Liberalną. W latach 1992–2002 oraz 2004-2006 pełnił funkcję jej sekretarza generalnego. Od 2002 do 2004 był wiceprzewodniczącym partii na wyspie Luzon. 17 marca 2006 objął stanowisko wiceprzewodniczącego Partii Liberalnej[2].
W 1998 został wybrany w skład Izby Reprezentantów z ramienia Partii Liberalnej w II dystrykcie Tarlac. W wyborach w 2001 oraz w 2004 odnawiał mandat deputowanego. Pełnił go do 2007. Od 8 listopada 2004 do 21 lutego 2006 zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Izby Reprezentantów. Zasiadał w różnych komisjach parlamentu: Komisji Zaopatrzenia, Transportu i Komunikacji; Rolnictwa; Banków i Pośredników Finansowych; Porządku Publicznego i Bezpieczeństwa; Stosunków Międzyparlamentarnych i Dyplomacji; Energii. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Praw Człowieka. Jedną z jego kluczowych inicjatyw legislacyjnych był projekt ustawy nakazującej przeprowadzanie publicznych przetargów na zakup paliwa i ropy naftowej dla wojska[2][5].
W czasie wyborów z 14 maja 2007 dostał się do Senatu i 30 czerwca 2007 oficjalnie objął mandat. Pełnił go do 30 czerwca 2010[6].
Wybory prezydenckie i prezydentura
edytujW sierpniu 2009, po śmierci Corazon Aquino, na Filipinach zaczęły się pojawiać głosy nawołujące jej syna do startu w wyborach prezydenckich w 2010 w celu kontynuowania spuścizny po swojej matce. 1 września 2009 Mar Roxas, przewodniczący Partii Liberalnej i potencjalny kandydat w wyborach prezydenckich, zrezygnował z udziału w nich, wspierając jednocześnie kandydaturę Aquino[7]. 9 września 2009, w 40 dni po śmierci matki, Aquino oficjalnie ogłosił swój udział w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 10 maja 2010. Dokonał tego w klubie Club Filipino w Manili, w którym odbyła się uroczysta inauguracja prezydentury Corazon Aquino. Oświadczył, że chce stworzyć demokrację przyjazną dla wszystkich, a nie tylko dla bogatych i wpływowych[8][9].
Od czasu ogłoszenia swojej kandydatury pozostawał faworytem sondaży wyborczych. Swoją popularność w dużej mierze zawdzięczał autorytetowi i dokonaniom matki[10]. W czasie kampanii wyborczej obiecywał kontynuację jej demokratycznego programu, walkę z korupcją, likwidację skrajnej nędzy panującej w wielu regionach kraju, a także poprawę ściągalności zobowiązań podatkowych od obywateli i osób prawnych[11]. W wyborach prezydenckich 10 maja 2010 zdobył 42,08% głosów poparcia (15,2 mln), pokonując byłego prezydenta Josepha Estradę (26%) oraz senatora Manny’ego Villara (15%). 9 czerwca 2010 został oficjalnie ogłoszony przez Kongres prezydentem elektem[12][13].
30 czerwca 2010 został zaprzysiężony na stanowisku prezydenta w nadmorskim parku Rizal Park w Manili. W uroczystościach uczestniczyło co najmniej pół miliona osób, wielu ubranych w tradycyjne żółte stroje symbolizujące rządy Corazon Aquino. W inauguracyjnym przemówieniu zapowiedział walkę z korupcją i biedą, reformę wymiaru sprawiedliwości oraz zakończenie walk i rebelii na południu kraju, wszczynanych przez islamskich i komunistycznych bojowników. W nawiązaniu do rządów swojej poprzedniczki powiedział, że jego wybór oznacza „koniec przywództwa będącego nieczułym na cierpiących”. Ogłosił także powołanie „komisji prawdy” w celu zbadania oskarżeń korupcyjnych wobec poprzedniej administracji prezydent Macapagal-Arroyo[14][15].
Śmierć
edytuj24 czerwca 2021 we wczesnych godzinach porannych Aquino został znaleziony nieprzytomny przez służącą w swoim domu w Quezon City. Został następnie przetransportowany do Capitol Medical Center w Diliman, gdzie zmarł tego samego dnia[16]. Jako przyczynę zgonu stwierdzono wtórną do cukrzycy niewydolność nerek[17]. Aquino był w trakcie oczekiwania na dawcę nerki do transplantacji[18].
Jego prochy spoczęły w grobie rodziców w Manila Memorial Park w Parañaque[19].
Życie prywatne
edytujBył kawalerem[2], nie miał dzieci, był abstynentem[20]. W 2008 związał się z radną z Valenzueli, Shalani Soledad. W przeszłości pozostawał w kilku nieformalnych związkach, m.in. ze stewardesą, asystentką senatora Francisa Pangilinana oraz dwiema aktorkami[21].
Odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Noynoy Aquino, 15th Philippine president, dead at 61. philstar.com. [dostęp 2021-06-24]. (ang.).
- ↑ a b c d About Noynoy. Noynoy Aquino Site. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ a b Why Noynoy Aquino is not married. INQUIRER.net, 8 września 2009. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Noynoy Aquino also rises. INQUIRER.net, 21 sierpnia 2007. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Senator Benigno S. Aquino III – Biography. Senate of the Philippines. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Senator Benigno S. Aquino III – Resume. Senate of the Philippines. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Roxas throws support for Aquino in 2010. INQUIRER.nrt, 1 września 2009. [dostęp 2009-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-04)]. (ang.).
- ↑ Aquino declares presidential bid. INQUIRER.net, p września 2009. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Aquino son to run for president. BBC News, 9 września 2009. [dostęp 2009-09-16]. (ang.).
- ↑ Philippine poll: Key candidates. BBC News, 4 maja 2010. [dostęp 2010-05-10]. (ang.).
- ↑ Huge challenges face Philippine heir apparent Aquino. BBC News, 12 maja 2010. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
- ↑ Lawmakers declare Aquino next Philippine president. Reuters, 9 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
- ↑ Philippine poll winner confirmed. BBC News, 8 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
- ↑ Benigno Aquino sworn in as new Philippine president. BBC News, 30 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
- ↑ Philippine President Aquino to fight graft and poverty. Reuters, 30 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
- ↑ Former Philippines President Benigno 'Noynoy' Aquino dies at 61 [online], Japan Today, 24 czerwca 2021 [dostęp 2024-03-30] (ang.).
- ↑ https://www.reuters.com/world/asia-pacific/former-philippine-president-benigno-aquino-dies-hospital-sources-2021-06-24/
- ↑ https://news.abs-cbn.com/news/06/25/21/noynoy-aquino-kidney-transplant-hesitant
- ↑ Christia Marie Ramos, Noynoy Aquino ‘comes home’ to Ateneo for public’s chance to pay respects [online], INQUIRER.net, 25 czerwca 2021 [dostęp 2024-03-30] (ang.).
- ↑ Trivia on Aquino and Binay. ABC CBN News, 19 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
- ↑ Sorry, Josh, Tito Noy has a girlfriend. Inquirer.net, 13 sierpnia 2009. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
- ↑ Kuwait’s Amir arrives Friday for five-day state visit. president.gov.ph. [dostęp 2016-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-10)]. (ang.).
- ↑ Briefer: Bintang Republik Indonesia (Star of the Republic of Indonesia). gov.ph. [dostęp 2016-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-10)]. (ang.).
- ↑ Filipino recipients of Japanese decorations and Japanese recipients of Philippine decorations | Official Gazette of the Republic of the Philippines. gov.ph. [dostęp 2016-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-13)]. (ang.).
- ↑ Prince of Order of Malta turns over 350 houses to typhoon victims. orderofmaltaphilippines.com. [dostęp 2016-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)]. (ang.).