Bartłomiej (Riemow)
Bartłomiej, imię świeckie Nikołaj Fiodorowicz Riemow (ur. 21 września?/3 października 1888 w Moskwie, zm. 26 czerwca 1935 tamże) – rosyjski biskup prawosławny, a następnie katolicki obrządku bizantyjsko-rosyjskiego.
| Nikołaj Riemow | |
| Biskup siergijewski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 października 1888 |
| Data i miejsce śmierci |
26 czerwca 1935 |
| Biskup siergijewski (katolicki) | |
| Okres sprawowania |
1933–1935 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
10 czerwca 1911 |
| Diakonat |
23 czerwca 1911 |
| Prezbiterat |
18 lutego 1912 |
| Sakra biskupia |
28 lipca 1921 |
| Data konsekracji |
28 lipca 1921 |
|---|---|
| Konsekrator |
Życiorys
edytujWczesna działalność
edytujBył synem kapłana prawosławnego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym w Moskwie, a następnie w Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie w 1912 obronił dysertację kandydacką. Wieczyste śluby mnisze złożył 10 czerwca 1911 w pustelni św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej przed rektorem akademii, biskupem wołokołamskim Teodorem. Był uczniem duchowym mnichów Pustelni - uznanych następnie za świętych ihumena Germana oraz hieroschimnicha Aleksego[1].
Święcenia diakońskie przyjął 23 czerwca tego samego roku, zaś 18 lutego 1912 został wyświęcony na kapłana. W 1913 obronił pracę magisterską poświęconą Księdze Habakuka i został zatrudniony w Moskiewskiej Akademii Duchownej jako docent w katedrze Pisma Świętego Starego Testamentu. Od 1916 profesor nadzwyczajny, był równocześnie dziekanem cerkwi w Siergijew Posadzie, zaś od 1919 - proboszczem akademickiej cerkwi Opieki Matki Bożej, wtedy też został archimandrytą[1].
Aresztowania, kierowanie tajną wspólnotą mniszą
edytuj6 września 1920 został aresztowany pod zarzutem podburzania ludności wygłoszonym w III niedzielę Wielkiego Postu kazaniem oraz członkostwa w Związku Obrony Ławry Troicko-Siergijewskiej, który według oskarżycieli miał na celu przekształcenie klasztoru w centrum oporu przeciwko bolszewikom. W lutym 1921 zwolniono go z uwagi na zły stan zdrowia[1]. 28 lipca tego samego roku patriarcha Tichon wyświęcił go na biskupa siergijewskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej[1].
Gdy w 1923 Ławra Troicko-Siergijewska została przez rząd zlikwidowana, biskup Bartłomiej stanął na czele wspólnoty Monasteru Wysoko-Pietrowskiego[1], od 1918 formalnie nieistniejącego[2]. W tajnej wspólnocie, którą zgromadził przy czynnych (jako parafialne) cerkwiach dawnego monasteru, zgromadził znaczną liczbę mnichów, przyjmując do niej m.in. zakonników zlikwidowanej Pustelni św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej[1]. Zyskał wśród wierzących sławę świętego starca, przyjmował do wspólnoty kolejnych kandydatów do życia zakonnego, założył także tajny monaster żeński[2].
W 1928 został aresztowany pod zarzutem ukrywania szpiega, w więzieniu zgodził się współpracować z OGPU. Po opuszczeniu więzienia został proboszczem cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Moskwie w rejonie twerskim, przy której ponownie zgromadził nielegalną wspólnotę mniszą[1]. Była to największa taka nielegalna organizacja w ZSRR[2]. Krytycznie odnosił się do działalności zastępcy locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolity Sergiusza i jego polityki lojalności wobec władz radzieckich, twierdził, że działania Sergiusza inspirowały władze[1].
Duchowny katolicki
edytujOd 1928 znał katolickiego administratora apostolskiego w Moskwie, biskupa Pie'a Eugène'a Neveu. Postanowił przejść na katolicyzm, by nie wypełniać wcześniejszego zobowiązania do współpracy z OGPU. Konwersji dokonał w tajemnicy w 1932. W 1933 Kościół katolicki utworzył tytularne biskupstwo siergijewskie i potwierdził prawo Bartłomieja (Riemowa) do posługiwania się tym tytułem. Uczynił go biskupem pomocniczym administratora apostolskiego w Moskwie, odpowiedzialnego za opiekę nad katolikami obrządku bizantyjsko-rosyjskiego. W dalszej perspektywie przewidywano dla niego rolę patriarchy tegoż obrządku, pozostającego w unii z Rzymem[1]. Duchowny nadal kierował w Moskwie tajną wspólnotą zakonną[3].
21 lutego 1935 został aresztowany na terenie dawnego Monasteru Wysoko-Pietrowskiego i uwięziony na Butyrkach. Oskarżono go o zdradę i naruszenie obowiązków służbowych związanych ze współpracą ze służbami bezpieczeństwa, zarzucając, iż zamiast rozpracowywać katolickiego administratora apostolskiego przyłączył się do prowadzonej przez niego "walki z władzą radziecką". Jako dowody w sprawie potraktowano listy, które biskup wysyłał do Rzymu i stamtąd otrzymywał. W czasie śledztwa duchowny przyznał się do winy, złożył również zeznania obciążające część jego duchowych uczniów[1]. Został skazany na śmierć i rozstrzelany[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k ВАРФОЛОМЕЙ
- ↑ a b c Historia klasztoru na jego oficjalnej stronie. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ros.).
- ↑ M. Stadnik, Nec Plus, Nec Minus, Nec Aliter: A Brief History of the Russian Byzantine Catholic Church and the Russian Catholics. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-24)].