Wikipedia

Ból pleców

Ból pleców (łac. dorsalgia) – rodzaj bólu odczuwanego po stronie grzbietowej, wzdłuż osi pionowej ciała. Objaw bardzo niespecyficzny, związany ze schorzeniami kręgosłupa i rdzenia kręgowego lub elementów aparatu kostno-mięśniowego razem z towarzyszącymi nerwami.

Ból pleców
dorsalgia
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

M54

DiseasesDB

15544

MedlinePlus

003024

MeSH

D001416

Epidemiologia

edytuj

Ból pleców jest jedną z najpowszechniej występujących przypadłości. W ciągu swojego życia doświadcza go 50–80% ludzi, a w społeczeństwie jednocześnie występuje u 15–30%. Ból pleców jest trzecią najczęstszą lokalizacją bólu spośród wyszukiwań użytkowników Google'a[1]. U co drugiego chorego ataki każdego roku mają momenty nasilenia. Z powodu różnej tolerancji bólu, wiele przypadków może nie być zgłaszanych służbie zdrowia. Koszty związane z diagnostyką i leczeniem pochłaniają znaczną część nakładów przeznaczonych na opiekę zdrowotną. Jednocześnie na przestrzeni ostatnich lat nie odnotowano znacznej poprawy sposobów jego leczenia lub zapobiegania. Będąc powszechną przyczyną zwolnień lekarskich (szczególnie wśród osób poniżej 45. rż.) oraz powodem przechodzenia na rentę lub wcześniejszą emeryturę, przyczynia się do ogromnych strat produktywności.

Profilaktyka

edytuj

Istnieje szereg czynników, które sprzyjają rozwinięciu zespołów bólowych. Należą do nich: otyłość, brak aktywności fizycznej, narażenie zawodowe, depresja oraz inne uwarunkowania psychologiczne. Nie udokumentowano bezpośredniego wpływu podjęcia zdrowszego trybu życia na zmniejszenie występowania dolegliwości. Zastosowanie się do takich zaleceń niesie jednak inne korzyści zdrowotne (prewencja chorób układu krążenia, cukrzycy), więc i tak jest zalecane wszystkim pacjentom. Programy edukacyjne zorientowane wyłącznie na problem bólu pleców nie okazały się skuteczne. Kolejnym kierunkiem badań było ustalenie, u jakiego typu osób ból pleców staje się chorobą przewlekłą. Okazało się, że ważną rolę odgrywają czynniki psychologiczne: występowanie objawów depresji i lęku, narażenia na stres i sposobu radzenia sobie z nim, zadowolenie z pracy itp. Dominują one nad predyspozycjami fizycznymi.

Rodzaje bólu

edytuj
 
Topografia kręgosłupa

Odczuwane dolegliwości są zwykle umiejscowione wzdłuż konkretnego odcinka kręgosłupa. Z tego względu dzieli się go na ból części szyjnej (karku), ból części piersiowej, ból części lędźwiowej (tzw. lumbago) oraz ból kości krzyżowej ("ból krzyża"). Z powodu największej ruchomości i uwarunkowań budowy anatomicznej część szyjna i lędźwiowa najłatwiej ulegają uszkodzeniu.

Do struktur wrażliwych na ból zaliczamy: okostną kręgów, oponę twardą, powierzchnie wyrostków stawowych górnych i dolnych, pierścień włóknisty krążka międzykręgowego, sploty żylne kręgowe oraz więzadła podłużne kręgosłupa. Proces chorobowy w ich obrębie może wpłynąć na odczuwane dolegliwości nawet jeśli nie występuje bezpośredni ucisk na nerwy rdzeniowe.

Sam ból może mieć dość różnorodny charakter: inaczej opisywany jest ból spowodowany lokalnym podrażnieniem nerwów obwodowych lub stanem zapalnym, inaczej ten rzutowany z narządów wewnętrznych. Ból pochodzenia rdzeniowego układa się wzdłuż zajętych chorobowo dermatomów. Uszkodzenie korzeni nerwów rdzeniowych w przebiegu dyskopatii jest odczuwalne na całej długości nerwu. Wzrost ciśnienia w jamie brzusznej (poprzez kaszel, kichanie, napięcie mięśni brzucha) może prowokować kolejne napady. Bolesne bywają przykurcze mięśni posturalnych grzbietu. Nie do końca wiadomo co jest ich bezpośrednią przyczyną, jednak towarzyszą wielu innym przypadłościom. Zniekształcając sylwetkę, prowadzą do nadmiernego napinania mięśni i ścięgien po stronie przeciwnej oraz powodują tępy ból.

Użyteczny okazuje się podział względem czasu trwania dolegliwości. Ból ostry nie trwa dłużej niż 4 tygodnie; spowodowany jest zwykle odniesionym urazem, lub stanem zapalnym (np. w przebiegu choroby reumatycznej). Najczęściej po tym czasie zanika samoczynnie. Mało swoisty diagnostycznie ból podostry mieści się między 4. a 12. tygodniami. Ból przewlekły towarzyszy pacjentowi dłużej niż 12 tygodni i może wymagać interwencji klinicznej. Objawy mogą się z czasem nasilać, jednak często trudno zlokalizować ich pierwotne źródło. Ból może towarzyszyć choremu przez całą dobę, powracać okresowo lub być sprowokowany pewnymi konkretnymi czynnościami.

Badanie kliniczne

edytuj

Zebrany wywiad pomaga lekarzowi zaklasyfikować przypadek do jednej z trzech obszernych grup: niespecyficznych dolegliwości bólowych, bólu pleców związanego z uciskiem na rdzeń i korzenie nerwowe oraz bólu w przebiegu innej, określonej jednostki chorobowej. W związku z dużym wpływem czynników psychosocjalnych na przebieg i dalsze rokowanie, lekarz powinien zaczerpnąć informacji o aktualnych warunkach bytowych pacjenta oraz oznakach zaburzeń nastroju. Istnieją skale liczbowe, umożliwiające określenie stopnia nasilenia bólu oraz monitorowanie postępów terapeutycznych. W krajach zachodnich najczęściej używanymi są Sickness Impact Profile (w wersji proponowanej przez Rolanda–Morrisa oraz Oswestry Disability Questionnaire.


Tabela 1. Objawy, na które należy zwrócić szczególną uwagę (ang. red flags).

Symptom Możliwe przyczyny
Niewyjaśnione bóle u osoby >50. rż. Przerzuty nowotworowe, złamania kompresyjne kręgów, półpasiec, pęknięcie tętniaka aorty, zwężenie aorty
Niewyjaśnione bóle u osoby <20. rż. Nieprawidłowości wrodzone, choroba Scheuermanna i inne rzadkie zespoły o wczesnym początku
Przebyty uraz Złamania kręgosłupa, stany zapalne więzadeł
Podejrzenie lub rozpoznanie nowotworu Przerzuty nowotworowe
Gorączka, utrata wagi Nowotwór, zakażenia: kości, opon mózgowo-rdzeniowych, itp.
Immunosupresja Osteoporozy
Deficyty neurologiczne Ucisk na rdzeń lub korzenie nerwów rdzeniowych, mielopatie, stwardnienie rozsiane
Nieustający, rozdzierający ból Rozwarstwienie aorty, nowotwór, zaburzenia psychiczne lub umyślna symulacja
Dożylne stosowanie narkotyków Zakażenie kości i szpiku

Badanie fizykalne służy głównie do określenia kierunku dalszego postępowania; samo rzadko jest rozstrzygające. Warto zacząć od osłuchania płuc. Należy sprawdzić tkliwość i ustalić ewentualne opory wewnątrz jamy brzusznej, gdyż ból może być objawem uszkodzenia któregoś z narządów wewnętrznych lub tętniaka aorty. W tym samym celu opukuje się kąty żebrowo-kręgowe (objaw Goldflama) i bada się per rectum kiszkę stolcową.

Wiele informacji można uzyskać obserwując postawę i zachowanie chorego. Niektóre choroby powodują znaczne ograniczenia ruchomości kręgosłupa (skłony, skręty tułowia). Zniekształcona sylwetka może oznaczać pogłębienie krzywizn fizjologicznych, nabyte skrzywienie boczne (skolioza) albo kurcz mięśniowy. Ból może być wyzwalany przez opukiwanie lub wywierany nacisk. Do oceny zaburzeń neurologicznych najczęściej używa się testu Laseque'a (ang. straight leg–raising test, SLR). Kolejnych informacji dostarczają: siła i głębokość odruchów, zaburzenia czucia, atrofia i drżenie mięśniowe, obecność objawów patologicznych (m.in. Babińskiego i Hoffmana).

Zwykle przy pierwszej wizycie nie ma potrzeby zlecań badań dodatkowych. Kosztowne metody obrazowania nie są standardowo wykorzystywane przy leczeniu ostrych bólów co najmniej z trzech powodów: dolegliwości często wcześniej same ustępują, ich wynik i tak nie wpłynie na przyjęty schemat leczenia, obserwowane zmiany cechuje niska swoistość. Oznaki zwyrodnienia w badaniu MRI obserwuje się aż u 30% zdrowych (bezobjawowych) dorosłych. Wskazaniem do podjęcia szczegółowej diagnostyki są ciężkie lub postępujące deficyty neurologiczne, uraz zgłaszany w wywiadzie oraz podejrzenie poważnej choroby organicznej (infekcja, nowotwór).

Zwykły rentgenogram pozwala jedynie wykryć złamania i ewentualne zmiany zwyrodnieniowe w przebiegu np. osteoporozy. Do kompleksowej analizy nadają się badania komputerowe MRI oraz CT. Używając rezonansu magnetycznego można wykryć: występowanie ucisku na rdzeń i korzenie nerwowe, przerzuty nowotworowe oraz ogniska infekcji, wreszcie obecność zespołu ogona końskiego. Tomokomputer również posiada dużą wartość praktyczną, szczególnie jeżeli są podejrzenia zmian w obrębie kości albo rozważana jest operacja chirurgiczna. W celu uwidocznienia przestrzeni podpajęczynówkowej stosuje się mielografię (kontrast podawany dooponowo).

Badania elektrodiagnostyczne oceniają funkcję obwodowego układu nerwowego. Przewodnictwo nerwowe sprawdza przekazywanie impulsów na poszczególnych odcinkach nerwów czuciowych i motorycznych. Elektromiografia wychwytuje zakłócenia wzdłuż całej drogi ruchowej.


Tabela 2. Częstości występowania poszczególnych rodzajów schorzeń.

Rodzaj przyczyny bólu Względna częstość w %
Mechaniczna 80-90%
Pochodzenia nerwowego 5-15%
Inne choroby kręgosłupa 1-2%
Bóle rzutowane 1-2%
Nieokreślone oraz symulowane 2-4%

Możliwe przyczyny dolegliwości bólowych

edytuj

Pochodzenia mechanicznego

edytuj

Urazy

edytuj

Strukturalne

edytuj
 
Budowa anatomiczna kręgu piersiowego
  • Spondyloliza: uszkodzenie struktury kostnej w części międzykręgowej kręgu (fragment pomiędzy dwoma wyrostkami stawowymi). Przyczyną może być uraz lub wada wrodzona.
  • Spondylolisteza (kręgozmyk): wysunięcie się danego kręgu względem kręgu niżej położonego. Zwykle łuk kręgu zostaje na swoim dawnym miejscu, odgięty lub całkowicie złamany. Spotykany m.in. przy spondylolizie, wrodzonych nieprawidłowościach połączenia lędźwiowo-krzyżowego, infekcjach, osteoporozie, guzach, urazach, jako powikłanie pooperacyjne oraz w przebiegu chorób zwyrodnieniowych rdzenia.
  • Ukryty rozszczep kręgosłupa (łac. spina bifida occulta): zaburzenie rozwojowe, polegające na niedomknięciu jednego lub większej liczby łuków kręgowych. Opony i rdzeń kręgowy w tym wypadku pozostają nienaruszone; jedyną oznaką ubytku może być zmiana skórna lub mały tłuszczak nad powstałym otworem.
  • Zespół rdzenia zakotwiczonego (ang. tethered cord syndrome, TCS): nadmierne napięcie włókien tkanki łącznej osadzających rdzeń w kanale kręgowym; może prowadzić do zmian mielopatycznych. Doświadczany przez młodych ludzi jako ból w okolicy kości ogonowej, czasem poprzedzony drobnym urazem. W badaniach obrazowych stożek rdzeniowy (łac. conus terminalis) jest nisko położony, a nić końcowa (łac. filum terminale) – krótka i zgrubiała.

Zwyrodnieniowe

edytuj
  • Spondyloza: zmiany w kręgosłupie w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów. Zwykle następują w późnym okresie życia i obejmują odcinek szyjny oraz lędźwiowy. Bólowi pleców lub szyi towarzyszy uczucie sztywności. Tworzą się osteofity (narośla kostne), osłabieniu ulegają krążki międzykręgowe. Deficyty neurologiczne stwierdza się dopiero przy zmianach lokalnie zaawansowanych.
  • Hipertrofia powierzchni stawowych wyrostków stawowych (ang. facet joint hypertrophy): objawy wynikają z ucisku na elementy kostne. Przy badaniu klinicznym nie do odróżnienia od dyskopatii. Diagnostyka różnicowa oparta na badaniach obrazowych.

Neurogenne

edytuj
 
Położenie rdzenia kręgowego względem kręgosłupa
  • Dyskopatia lędźwiowa: stan przewlekły, cechujący się nawracającymi bólami pleców i kończyn dolnych. Jeden z elementów składających się na obraz choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. W tym wypadku osłabienie pierścienia włóknistego, otaczającego sprężystą masę zwaną jądrem miażdżystym ułatwia jego uwypuklenie się do kanału rdzenia. Zwykle jako przyczynę bólu podaje się miejscowy odczyn zapalny oraz ucisk wywierany na korzenie nerwów rdzeniowych (przykład: rwa kulszowa). Znamienne dla choroby są zaburzenia czucia w obrębie danego dermatomu. Do potwierdzenia zmian zleca się badania obrazowe: MRI, tomografię komputerową z mielogramem. Powiązanie wyniku z obrazem choroby przedstawia duże trudności, gdyż podobne, bezobjawowe zmiany zachodzą z wiekiem u większości ludzi.
  • Dyskopatia kręgów szyjnych: wysunięcie się krążka międzykręgowego jest częstą przyczyną bólu odczuwanego w obrębie szyi, ramion i kończyn górnych. Towarzyszy temu sztywność i ograniczenie możliwości wykonywania ruchów. Masa wywiera nacisk na korzenie nerwów rdzeniowych.
  • Zespół ogona końskiego (ang. cauda equina syndrome, CES): uszkodzenie korzeni nerwów rdzeniowych niższych segmentów, które biegną swobodnie kanałem rdzeniowym do odpowiedniego otworu międzykręgowego. Objawia się nisko umiejscowionym bólem, osłabieniem kończyn dolnych, zanikiem odruchów oraz zaburzeniami funkcji pęcherza. CES występuje po pęknięciu krążka międzystawowego, złamaniu kręgu w tym obszarze, ucisku spowodowanym guzem lub innym rodzajem masy, itp.
  • Zwężenie (stenoza) kanału kręgowego: manifestuje się bólem kończyn i pleców przy utrzymywaniu pozycji stojącej oraz podczas ruchu (tzw. chromanie neurogenne). Samo zmniejszenie światła zwykle nie daje objawów; pogorszenie związane jest np. z podrażnieniem korzeni nerwowych. Przyczyny wrodzone to achondroplazja i stany idiopatyczne, do nabytych należą m.in.: choroby zwyrodnieniowe (spondyloza, spondylolisteza, skolioza), urazy, powikłania pooperacyjne, osteoporoza, akromegalia itp.
  • Zarostowe zapalenie pajęczynówki: włóknienie na tle przewlekłego procesu zapalnego obejmujące korzenie nerwów rdzeniowych, co prowokuje ból oraz zaburzenia czucia i motoryki. Bywa konsekwencją wielokrotnych operacji kręgosłupa, przewlekłych zakażeń, uszkodzeń rdzenia, krwotoków śródoponowych, itp.
  • Półpasiec (łac. herpes zoster): daje objawy bólowe jeszcze przed pojawieniem się pęcherzyków. To choroba zakaźna, wywoływana wtórną infekcją wirusem Varicella zoster (pierwotne zakażenie przebiega pod postacią ospy wietrznej).
  • Nadwrażliwość układu nerwowego – układ nerwowy interpretuje normalne wrażenia dotyku jako bodźce bólowe[2].

Zapalenie tkanki kostnej

edytuj
  • Zapalenie kości i szpiku (łac. osteomyelitis): infekcja (w tym wypadku tkanki kostnej kręgów), spowodowana zwykle bakteriami Staphylococcus aureus. Pierwotnym ogniskiem bywa układ moczowy, skóra lub płuca. Znanym czynnikiem ryzyka jest stosowanie dożylne narkotyków.
  • Gruźlica kręgosłupa (choroba Potta): postać wtórna gruźlicy, przebiegająca z zajęciem przestrzeni międzykręgowych. Obecnie spotykana bardzo rzadko.

Reumatyczne

edytuj
  • Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS): ból szyi, sztywność i ograniczenia ruchu są objawami zajęcia stawów szyi przez postępujący proces chorobowy. Osłabienie więzadła poprzecznego kręgu szczytowego sprzyja jego podwichnięciu (częściowym przemieszczeniu), co może powodować ucisk na rdzeń.
  • Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), inaczej choroba Bechterewa: rodzaj choroby reumatycznej, która początkowo objawia się tylko wzmożonym bólem pleców i pośladków. Chorzy są zwykle mężczyznami poniżej 40. roku życia. Znanym czynnikiem ryzyka jest gen HLA-B27, wchodzący w skład grupy antygenów zgodności tkankowej. Zmiany nieuchronnie stają się coraz bardziej zaawansowane, prowadząc do unieruchomienia dużych odcinków kręgosłupa, złamań patologicznych, ucisku rdzenia, trudności z oddychaniem.
  • Reaktywne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawów, przewlekłe zapalenia jelit również mogą ograniczać ruchomość kręgosłupa.
  • Choroby obręczy miednicznej: np. zapalenia stawów i więzadeł, mogą dawać ból również w obszarze lędźwi. Standardowym testem różnicującym źródło dolegliwości jest rotacja kończyny zgiętej w stawie biodrowym i kolanowym (objaw Patricka, także: FABER)

Przypadłości internistyczne

edytuj
 
Projekcja narządów wewnętrznych na układ kostny człowieka

Onkologia

edytuj

Choroby układu moczowo-płciowego

edytuj

Swoiste dla szyi i karku

edytuj
 
Zdjęcie RTG odcinka szyjnego osoby dorosłej

Ból karku (części grzbietowej szyi) wynika głównie z uszkodzenia odcinka szyjnego oraz przylegających tkanek miękkich. Cierpi na niego nawet do 5% dorosłych.

Natury psychicznej

edytuj
  • Choroby psychiczne: przewlekłe stany bólowe pleców mogą współwystępować z problemami natury psychicznej bądź psychologicznej: depresją, uzależnieniami, stanami lękowymi; również urazy z wcześniejszego okresu życia: przemoc fizyczna bądź wykorzystywanie seksualne.
  • Wyłudzenia, dolegliwości symulowane: z racji swojej niespecyficznej natury i dużych trudności w postawieniu właściwej diagnozy, choroby kręgosłupa są nadal wykorzystywane przez różnych oszustów do osiągnięcia swoich partykularnych interesów. Oprócz korzyści finansowych z różnych świadczeń socjalnych mogą służyć one za pretekst do odraczania spraw sądowych lub utrzymania zainteresowania wokół własnej osoby (ang. secondary gain).

O nieokreślonej etiologii

edytuj
  • Posturalny ból pleców: kiedy wyniki dochodzenia diagnostycznego nie ujawniają żadnych zmian poza przyjmowanej nienaturalnej, wymuszonej postawy ciała, stawia się rozpoznanie "zespołu posturalnego" Jest rodzajem niespecyficznego, przewlekłego zespołu bólowego, leczonego za pomocą fizjoterapii.
  • Fibromialgia: następny mało swoisty zespół bólowy. Rozpoznanie opiera się na wykryciu przynajmniej 11 z 18 dostępnych "punktów spustowych" (ang. trigger points). Są one ulokowane symetrycznie po obu stronach ciała, zwykle w pobliżu dużych stawów. Rozlany ból utrzymuje się ponad 3 miesiące.
  • Zespół gałęzi tylnej (zespół Maigne'a): proponowana jednostka chorobowa, mająca spełniać trzy kryteria: w obszarze unerwionym przez gałąź tylną (grzbietową) nerwu rdzeniowego występują zmiany troficzne skóry, ból ma charakter wywołany uciskiem, brak charakterystycznych zmian w badaniach obrazowych, skuteczne są miejscowe zastrzyki ze środkiem przeciwbólowym.

Należy założyć, że wiele przyczyn bólów pleców pozostaje dotąd niezidentyfikowanych. Każdemu pacjentowi zgłaszającemu takie dolegliwości należy się właściwa uwaga. Błędem jest jednak pośpieszne zlecanie dużej ilości badań dodatkowych albo nakłanianie do poddania się zabiegowi operacyjnemu. Wykorzystując bardziej konserwatywne środki i odczekując pewną ilość czasu można zaoszczędzić wiele środków finansowych i uniknąć ryzyka niepowodzenia terapeutycznego.

Podstawy terapii

edytuj

U znacznej większości ludzi ostry napad bólu pleców mija samoczynnie w czasie 4 tygodni (50–75% przypadków), najpóźniej do 3 miesięcy (90% przypadków). Kontrola bólu na poziomie umożliwiającym normalną aktywność fizyczną jest racjonalnym celem leczniczym u większości chorych. Terapia, głównie z powodu niepewnej etiologii schorzenia, ma głównie charakter objawowy. Nawet w wypadku dyskopatii zwykle nie ma potrzeby przeprowadzać interwencji chirurgicznej. Podejście do problemu w wypadku przewlekłych, nawracających dolegliwości jest zbliżone. W obu wypadkach na osiągnięcie sukcesu większy wpływ zdają się mieć czynniki psychologiczne niż stopień zaawansowania zmian stwierdzonych przy badaniu.

Podtrzymanie zwykłej aktywności fizycznej daje niewielką, ale zauważalną korzyść w przeprowadzonych przeglądach systematycznych. Ewentualny odpoczynek w łóżku nie powinien trwać dłużej niż 2 dni. W wypadku rwy kulszowej pomaga wykorzystanie programu łączącego normalne interwencje lekarskie z serią ćwiczeń fizycznych i wsparciem psychologa. W objawowym leczeniu bólów szyi stosuje się kołnierze ortopedyczne, stabilizujące jej położenie.

Farmakoterapia

edytuj

Podstawowym środkiem leczniczym (szczególnie ostrych zespołów bólowych) pozostają niesteroidowe leki przeciwzapalne. Paracetamol i inne substancje przeciwbólowe ze słabiej wyrażoną komponentą przeciwzapalną mogą być trochę mniej skuteczne, jednak rzadziej dają poważne działania niepożądane. Istnieją mocne podstawy do stwierdzenia, że kortykosterydy doustne nie przynoszą ulgi w cierpieniu.

W wypadkach nagłych, silnych bólów można posłużyć się lekami zmniejszającymi napięcie mięśniowe (cyklobenzapryna, tizanidyna, benzodiazepiny). Nie ma pewności, czy leki te są odpowiednie do łagodzenia dolegliwości trwających dłużej niż kilka dni. Należy mieć na uwadze ryzyko popadnięcia w uzależnienie. Pojawiają się doniesienia o korzystnym wpływie środków przeciwdrgawkowych w rodzaju gabapentyny na przewlekłe bóle dyskopatyczne. Nieliczne są dowody na skuteczność tramadolu.

Większość analiz sugeruje, że przepisywanie psychoanaleptyków (trójpierścieniowych środków przeciwdepresyjnych, selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny) poprawia w niewielkim stopniu wyniki leczenia przewlekłego bólu pleców. W wypadku ciężkich stanów, które nie reagują na zwykłe metody leczenia, można wykorzystać środki opioidowe. Nie wiadomo jednak, czy ich stosowanie ma sens w dłuższej perspektywie czasowej.

Zastrzyki podoponowe z kortykosterydów sprawdzają się jako doraźny środek, przynoszący ulgę w ostrym napadzie bólu dyskopatycznego. Nie ma wskazań do ich wykorzystania przy odmiennych przyczynach. Najrozsądniej byłoby wykorzystywać takie zabiegi w wypadku przewlekłych, nawracających dolegliwości.

Terapie niekonwencjonalne

edytuj

Poniżej zestawiono szereg niekonwencjonalnych sposobów leczenia bólów pleców wraz z krótkim komentarzem.


Tabela 3. Terapie niekonwencjonalne.

Metoda Uwagi odnośnie do skuteczności Rodzaj bólu
Terapia manualna (chiropraktyka) Wykonywana przez profesjonalistów skuteczniejsza od placebo. Korzyści porównywalne do metod konwencjonalnych leczenia bólu. ostry i przewlekły
Stymulacja elektryczna Dowody skuteczności niezadowalające ostry i przewlekły
Ciepłe okłady Skuteczny sposób łagodzenia bólu; korzyści z opatrunków zimnych nie są udowodnione ostry
Terapie kognitywno–behawioralne Pozwalają na skuteczniejsze radzenie z bólem przewlekły
Ćwiczenia kręgosłupa Mogą pomóc w szybszym powrocie do pracy, ale nie chronią przed kolejnymi kontuzjami przewlekły
Akupunktura Może przynieść krótkotrwałą ulgę przy nasileniu dolegliwości przewlekły
Masaż Może przynieść krótkotrwałą ulgę przy nasileniu dolegliwości; akupresura najwydajniejszą metodą[w21] przewlekły

Zabiegi chirurgiczne

edytuj

Większość przypadków bólu pleców nie wymaga przeprowadzenia operacji. Najważniejszym wskazaniem do zabiegu pozostaje ryzyko utraty funkcji neurologicznych z powodu ucisku na struktury nerwowe. Za pomocą interwencji chirurgicznej można stabilizować uszkodzone kręgi, usuwać wgłobione krążki międzykręgowe, przeprowadzać resekcje przerzutów nowotworowych oraz korygować zmiany zwyrodnieniowe. Do często stosowanych technik należą:

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Mikołaj Kamiński, Igor Łoniewski, Wojciech Marlicz, “Dr. Google, I am in Pain”—Global Internet Searches Associated with Pain: A Retrospective Analysis of Google Trends Data, „International Journal of Environmental Research and Public Health”, 17 (3), 2020, s. 954, DOI: 10.3390/ijerph17030954 [dostęp 2020-02-05] (ang.).
  2. ↑ Pain In The Back? Exercise May Help You Learn Not To Feel It : Shots – Health News : NPR

Bibliografia

edytuj
  • Anthony S. Fauci, Dennis L. Kasper, Eugene Braunwald: Harrison's Principles of Internal Medicine 17ed.. New York: McGraw-Hill, 2008, s. 107-117. ISBN 0-07-164114-9.
  • Porter RS, Kaplan JL: The Merck Manual. Objawy Kliniczne. Wrocław: Elsevier Urban&Partner, 2010, s. 64-74. ISBN 978-83-7609-173-0.
  • MJ Turlough Fitzgerald: Neuroanatomia. Wrocław: Elsevier Urban&Partner, 2008, s. 252-254. ISBN 978-83-60290-54-5.
  • Heinz Feneis: Ilustrowana anatomia człowieka. Mianownictwo międzynarodowe. Warszawa: PZWL, 2003. ISBN 83-200-2744-6.
  • Christine Laine, David Goldmann. In the clinic: low back pain. „Annals of Internal Medicine”, s. ITC5: 1-16, 6 May 2008. American College of Physicians. (ang.). 
  • Steven P Cohen, Charles E Argof. Management of low back pain. „BMJ”, 2008. (ang.). 
  • Chou R, Huffman LH. Nonpharmacologic therapies for acute and chronic low back pain: a review of the evidence for an American Pain Society/American College of Physicians clinical practice guideline. „Ann Intern Med”, s. 492-504, 2007. (ang.). 
  • Chou R, Qaseem A, Snow V. Diagnosis and treatment of low back pain: a joint clinical practice guideline from the American College of Physicians and the American Pain Society. „Ann Intern Med”, s. 478-91, 2007. (ang.). 

  Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Ból_pleców&oldid=74503132”