Antonio Giolitti
Antonio Giolitti (ur. 12 lutego 1915 w Rzymie, zm. 8 lutego 2010 tamże[1]) – włoski polityk i publicysta, członek ruchu oporu podczas II wojny światowej. Wieloletni deputowany i senator, trzykrotny minister budżetu, w latach 1977–1985 członek Komisji Europejskiej.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 lutego 2010 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, publicysta |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
minister budżetu (1963–1960, 1970–1972, 1973–1974), komisarz europejski (1977–1985) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Giuseppe Giolittiego i Marii Tami, wnuk polityka Giovanniego Giolittiego. W 1937 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”, przez dwa lata pracował w Turynie, następnie w ministerstwie edukacji. W 1940 dołączył do Włoskiej Partii Komunistycznej i zaangażował się w działalność ruchu oporu. W październiku 1942 aresztowany pod zarzutem dywersji, następnie wypuszczony wobec braku dowodów. Od 1943 działał na rzecz obalenia rządu z ramienia PCI, przystąpił do partyzanckich Brygadach Garibaldiego, gdzie pełnił funkcję komisarza politycznego. W 1944 doznał ciężkich obrażeń po wypadku motocyklowym, następnie do kwietnia 1945 leczył się we Francji, po czym wrócił do Włoch[2]. W latach powojennych zajął się publicystyką, pisywał do gazet politycznych i kulturalnych, wydał kilka książek oraz tłumaczenia, głównie z języka niemieckiego. Pracował jako konsultant wydawniczy i edytor w wydawnictwie Einaudi, m.in. przy prestiżowej serii Serie di politica economica[3].
Od lipca do grudnia 1945 był wiceministrem spraw zagranicznych. W 1946 wybrany do Zgromadzenia Konstytucyjnego, następnie w latach 1948–1977 nieprzerwanie zasiadał w Izbie Deputowanych[4]. W 1957 opuścił komunistów w proteście przeciwko ich postawie w sprawie powstania węgierskiego z 1956. Następnie przeszedł do Włoskiej Partii Socjalistycznej, wchodził w skład jej władz krajowych i kierował jej frakcją parlamentarną. Zajmował stanowisko ministra budżetu (grudzień 1963–lipiec 1964) oraz budżetu i programów ekonomicznych (marzec 1970–luty 1972, lipiec 1973–marzec 1974). W 1978 był rozważany jako kandydat PSI na prezydenta Włoch. W latach 1977–1985 wchodził w skład Komisji Europejskich kierowanych przez Roya Jenkinsa i Gastona Thorna, odpowiadając za politykę regionalną i koordynację funduszy. W 1985 opuścił socjalistów w proteście przeciwko działalności Bettino Craxiego. W 1987 wybrany do Senatu X kadencji jako niezależny z poparciem komunistów[5]. Po 1992 wycofał się z działalności politycznej[3].
Żonaty z tłumaczką Eleną D’Amico, miał troje dzieci[3].
Odznaczenia
edytujW 2006 odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy[6].
Przypisy
edytuj- ↑ Morto a Roma Antonio Giolitti, padre costituente e senatore. rai.it, 8 lutego 2010. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).
- ↑ Antonio Giolitti. anpi.it. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).
- ↑ a b c Giolitti, Antonio. treccani.it. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).
- ↑ Antonio Giolitti. camera.it. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).
- ↑ Antonio Giolitti. senato.it. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).
- ↑ Giolitti On. Dott. Antonio. quirinale.it. [dostęp 2023-01-13]. (wł.).