Antoni Longin Baranowski
Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski herbu Ostoja, ros. Антон-Логвин Юрьевич Барановский (ur. 15 marca 1854 w Burbiszkach, zm. 31 maja 1922 w Wilnie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał podporucznik Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| generał podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1872–1921 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Grupa Wojsk Litwy Środkowej |
| Stanowiska |
dowódca grupy wojsk |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujAntoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w powiecie trockim ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie. 12 stycznia 1872 roku wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w Czugujewie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na chorążego (ros. Прапорщик) ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 roku został przydzielony do 123 Kozłowskiego pułku piechoty (ros. 123-й пехотный Козловский полк), który wchodził w skład 31 Dywizji Piechoty i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878). 14 maja 1896 roku awansował na podpułkownika (ros. Подполковник). W latach 1904–1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Był ranny. W 1907 roku został awansowany na pułkownika (ros. Полковник) ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku. 13 lutego 1907 roku został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego pułku piechoty (ros. 114-й пехотный Новоторжский полк), który wchodził w skład 29 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mitawie (obecnie Jełgawa) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem powiatu bobrujskiego. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Północnosyberyjskiego pułku strzelców generała porucznika Kondratienko (ros. 25-й Восточно-Сибирский стрелковый генерал-лейтенанта Кондратенко полк) stacjonujący w Irkucku. 1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie I wojny światowej zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.
Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał Wojciech Falewicz zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”[1]. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu[3]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4]. Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na cmentarzu wojskowym na Antokolu.
Generał Baranowski był żonaty z Marią Zacharzewską, z którą miał syna (ur. 1898)[5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)[6]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[7]
Przypisy
edytuj- ↑ Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
- ↑ Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.
- ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 72.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 14.
Bibliografia
edytuj- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Artur Kijas, Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 83-211-1340-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Antoni Longin Baranowski, Katoteka projektu armia rosyjska w Wielkiej Wojnie [1].