Antoni Kossakowski (1735–1798)
Antoni Korwin-Kossakowski herbu Ślepowron (ur. w 1735 roku – zm. 25 września 1798 roku) – kasztelan inflancki w 1790 roku, chorąży kowieński w latach 1782–1789, pisarz ziemski kowieński w latach 1765–1782, strażnik kowieński w latach 1759–1765, budowniczy kowieński w latach 1758–1759[1], marszałek konfederacji powiatu kowieńskiego w 1767 roku[2].
.jpg)
| |
 Ślepowron | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Żona |
Eleonorą ze Straszewiczów |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Syn stolnika żmudzkiego Dominika (zm. 1743), brat biskupa Józefa i hetmana Szymona (powieszonych w czasie insurekcji kościuszkowskiej). Jako członek znanej litewskiej rodziny szlacheckiej pełnił szereg funkcji publicznych i wojskowych, był chorążym petyhorskim wojsk litewskich, chorążym kowieńskim, posłem powiatu kowieńskiego na sejm 1780 roku[3] i posłem na sejm 1788 roku, sędzią sejmowym (1789). W 1784 otrzymał Order Świętego Stanisława, w 1791 Order Orła Białego. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4]. Wybrany ze stanu rycerskiego sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku[5]. 30 września 1789 został kasztelanem inflanckim. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[6]. Był konsyliarzem z Senatu w konfederacji generalnej Wielego Księstwa Litewskiego w konfederacji targowickiej w 1792 roku[7], delegowany przez nią do sądów ulitimae instantiae w 1792 roku[8].
Jako stronnik Rosji był więziony w czasie insurekcji kościuszkowskiej; podobno – według własnych wspomnień Kossakowskiego – w sprawie jego zwolnienia interweniował sam Tadeusz Kościuszko.
Został pochowany w Żejmach na Litwie. Z małżeństwa z Eleonorą ze Straszewiczów był ojcem Józefa (1772–1842), generała i adiutanta Napoleona.
Przypisy
edytuj- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. 2, Województwo trockie XIV-XVIII wiek, pod redakcją Andrzeja Rachuby, Warszawa 2009, s. 604.
- ↑ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733-1795, wydała Monika Jusupović, Warszawa 2019, s. 215.
- ↑ Dyaryusz Seymu Ordyngo [!] Warszawskiego Roku 1780 Dnia 2go Pazdziernika Zaczętego, z Wyrażeniem Posłow, Sessyi, Projektow, Mow, &c., Grodno 1780, s. 6.
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 311.
- ↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 99.
- ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 271.
- ↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 64 + dod., s. 586.
- ↑ Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 127.
Bibliografia
edytuj- Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968–1969 (artykuł Bernarda Krakowskiego)