Antoni Jacuński
Antoni Jacuński pseud. Sulima, Andrzej, Rak, vel Piotrowski (ur. 12 marca?/24 marca 1890 w Mierzycach, zm. 7 września 1955) – polski agronom, żołnierz AK.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
agronom |
| Narodowość |
polska |
| Rodzice |
Antoni Jacuński, Bronisława Władysława z d. Wierzycka |
| Małżeństwo |
Alina Marcińczyk, Wacława Niemczynowicz |
| Dzieci |
Hanna, Krystyna Piotrowska |
| Krewni i powinowaci |
Walenty Wierzycki (dziadek), |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujAntoni Jacuński walczył w Legionach Polskich w czasie I wojny światowej. Przybrał pseudonim Sulima (który był herbem jego przodków). W lutym 1917 roku służył w 3 szwadronie 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku dalej służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie z bolszewikami, po której przeszedł do rezerwy[1], mając przydział do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[2]. Został zweryfikowany jako porucznik rezerwy kawalerii z dniem 1 czerwca 1919 roku[3].
W dwudziestoleciu międzywojennym mieszkał w majątku Gordanowo (powiat grudziądzki), pracując jako agronom. Należał wtedy do zarządu Towarzystwa Wiosek Kościuszkowskich[1].
W czasie II wojny światowej, przybrawszy nazwisko „Piotrowski” był administratorem majątku w Bieganowie (powiat włoszczowski). Pod pseudonimami Andrzej i Rak brał udział w działalności konspiracyjnej w ZWZ-AK. Prawdopodobnie od lata roku 1942 do czerwca 1944 roku był komendantem Rejonu III Obwodu AK Włoszczowa, obejmującego placówki Secemin, Szczekociny i Rokitno. W czasie akcji „Burza”, do co najmniej października 1944 roku był oficerem informacyjnym 74 Pułku Piechoty Armii Krajowej. Był ranny 27 października 1944 roku w czasie bitwy pod Krzepinem[1].
Odznaczenia
edytujŻycie prywatne
edytujAntoni był synem Antoniego (1845–1922), ziemianina, weterana powstania styczniowego[5], zmuszonego w ramach represji popowstaniowych do opuszczenia ziemi kowieńskiej, i Bronisławy Stanisławy Lucyny z domu Wierzyckiej (córki Walentego Wierzyckiego; Bronisława była siostrą Walentyny (1848–1910), matki m.in. Anny Podgórskiej). Zamieszkali w jednym z majątków rodzinnych ojca Bronisławy, w Mierzycach. Małżeństwo miało co najmniej ośmioro dzieci:
- nieżywe dziecko (1874)
- Anna Bogumiła Paulina (1875–?), późniejsza Mikoszewska
- Maria Kazimiera Józefa (1877–1967), późniejsza żona Władysława Maciejewskiego
- Tadeusz (1879–~1932), ożeniony później z Haliną Kwiatkowską, nauczyciel, dyrektor gimnazjum w Mołodecznie
- Janina Zofia (1881–1971), późniejsza Szymańska, która wraz ze swoją córką Barbarą otrzymały medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata[6]
- Irena (1882–?)
- Antoni
- Jerzy (1894–?).
Antoni w małżeństwie z Aliną Marcińczyk (1893–?) miał dwie córki: Hannę i Krystynę, późniejszą Piotrowską, matkę prof. Elżbiety Putkiewicz. Jego drugą żoną była Wacława z domu Niemczynowicz (1911–2010)[7].
Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[8] (kwatera 103, rząd 1, miejsce 25).
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Antoni Jacuński (1890–1955) [online], fundacja100.pl [dostęp 2024-09-25].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 598.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 703.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35
- ↑ Nekrolog Antoniego Jacuńskiego [online], wielcy.pl/nekrologia [dostęp 2024-09-25].
- ↑ Karolina Dzięciołowska, Więcej o rodzinie Szymańskich [online], sprawiedliwi.org.pl, listopad 2016 [dostęp 2024-09-25].
- ↑ Nekrolog Wacławy Jacuńskiej z domu Niemczynowicz, „Gazeta Wyborcza”, 5 stycznia 2010.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Antoni Jacuński, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-09-28].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.