Mierzyce
Mierzyce – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Wierzchlas. Jest to duża wieś, w której jest ok. 230 zagród. Znana od 1377 r. Niegdyś były tu czynne: fabryka papieru i smolarnia.
| wieś | |
 Kościół pw. św. Katarzyny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1021[2] |
| Strefa numeracyjna |
43 |
| Kod pocztowy |
98-324[3] |
| Tablice rejestracyjne |
EWI |
| SIMC |
0718542 |
Położenie na mapie gminy Wierzchlas  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu wieluńskiego  | |
 51°09′27″N 18°41′22″E/51,157500 18,689444[1]
| |
Do 1954 roku istniała gmina Mierzyce. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Mierzyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Części wsi
edytuj| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0718559 | Cieślina | część wsi |
| 0718565 | Łęki | część wsi (zniesiona w 2023 r.[6]) |
| 0718571 | Nad Strugą | część wsi |
| 0718588 | Parcela Południowa | część wsi |
| 0718594 | Parcela Północna | część wsi |
| 0718602 | Poduchowne | część wsi |
| 0718619 | Przeczak | część wsi |
Zabytki
edytujDo 1818 r. wieś była własnością kapituły gnieźnieńskiej. Kościół parafialny drewniany w 1460 r. wspomniany w aktach konsystorskich. W miejscu tego kościoła w l. 1837-39, z inicjatywy ks. Ignacego Bolewskiego, stanął nowy, neogotycki, lecz bez wieży, kościół św. Katarzyny. Orientowany, na rzucie prostokąta, po obu stronach nawy dwie kwadratowe niższe kaplice. Otwór tęczowy ostrołukowy. Trzy ołtarze z 1 poł. XIX w. Dwie kropielnice gotyckie: z pocz. XVI w. z ornamentem roślinnym i zatartymi herbami, zapewne Poraj, Jastrzębiec i nieodczytanymi opatrzone datą 15..; druga z XVI w., bez stopy. Kropielnice te są w czasowym posiadaniu kurii diecezjalnej.
W pobliżu cmentarza istniało tu założenie dworskie, a właściciele słynęli z wysokiego poziomu gospodarki rolnej. Po dworze pozostała ruina, a park o pow. 3 ha zachował się tylko częściowo. Ocalało kilka białych topoli, lipy, wiązy, kasztanowce, akacje.
We wsi kultywuje się jeszcze hafciarstwo, tkactwo, ozdabia się pisanki.
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[7] na listę zabytków wpisany jest obiekt:
- kościół parafialny pw. św. Katarzyny, 1837-39, nr rej.: 948 z 30.12.1967
Kultura
edytujW miejscowości działa Koło Gospodyń Wiejskich w Mierzycach, które zawiązało się w 2010r. Stowarzyszenie uczestniczy głównie w imprezach o charakterze obrzędowo-kulturalnym integrującym mieszkańców i organizacje społeczne. Posiada swoje tradycje kulinarne, które są kultywowanie.
Ludzie związani ze wsią
edytuj- Jerzy Antoni Lewiński – major saperów Wojska Polskiego, organizator i dowódca Kedywu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej
- Wiktor z Mierzyc herbu Topór – starosta ruski, halicki, kasztelan jarosławski[8]
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 79981
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 777 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2783)
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
- ↑ Jerzy Sperka: Otoczenie Władysława Opolczyka w latach 1379—1401. Studium o elicie władzy w relacjach z monarchą. Katowice, 2006, s. 445.
Bibliografia
edytuj- Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. II, z. 12 – pow. wieluński, w opracowaniu H. Hohensee-Ciszewskiej i B. Wolff. Warszawa, 1953
Linki zewnętrzne
edytuj- Mierzyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 358.