Anastazy Kiedrzyński

zakonnik pauliński

Anastazy Kiedrzyński (właściwie Piotr Kiedrzyński herbu Ostoja; ur. 1676, zm. 2 maja 1756 w Częstochowie[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, zakonnik, prezbiter, doktor teologii, prowincjał Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika (paulinów), przeor klasztoru wieluńskego, na Jasnej Górze (1716–1719) oraz na Skałce w Krakowie (1722–1728).

Anastazy Kiedrzyński OSPPE
Piotr Kiedrzyński
zakonnik, prezbiter, prowincjał
przeor, doktor teologii
Ilustracja
Portret o. Anastazego Kiedrzyńskiego
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

1676

Data i miejsce śmierci

1756-05-02 2 maja 1756(dts)
Częstochowa

Przeor klasztoru paulinów na Jasnej Górze
Okres sprawowania

1716–1719

Prowincjał polski Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika
Okres sprawowania

1713–1716, 1728–1731, 1731–1736, 1739–1745, 1748–1750

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zakon Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika (paulini)

Śluby zakonne

1695-07-07 7 lipca 1695(dts)

Życiorys

edytuj
 
Jasna Góra – XVIII w.
 
Kościół i klasztor Paulinów na Skałce na obrazie pędzla Adolfa Kozarskiego

Urodził się jako syn Ludwika i Zofii, któremu na chrzcie nadano imię Piotr[1]. Pochodził z Woli Kodrębskiej koło Radomska[1]. Do Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika wstąpił 6 lipca 1694 roku, przyjmując habit pauliński od o. Bartłomieja Szotarewicza OSPPE[1]. Po odbytym nowicjacie, 7 lipca 1695 roku złożył śluby zakonne[1]. Po ukończeniu studiów filozoficznych i teologicznych (uzyskał stopień doktora teologii), a następnie przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wymieniony został przez Adama Bonieckiego w Herbarzu polskim jako członek rodziny Kiedrzyńskich pieczętującej się herbem Ostoja, należącej do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców), wywodzącej się z Kiedrzyna pod Częstochową[3].

Wykładał teologię spekulatywną[1]. Dbał o rozwój nauki i studiów w zakonie paulińskim[1]. Był przeorem w różnych klasztorach paulińskich – w Wieluniu, na Jasnej Górze (1716–1719) i w Krakowie na Skałce (1722–1728), gdzie z jego inicjatywy został wzniesiony barokowy kościół[1]. Wielokrotnie był wybierany na urząd prowincjała, który pełnił w latach: 1713–1716, 1728–1731, 1731–1736, 1739–1745 i 1748–1750[1]. Wspierał rozbudowę wielu klasztorów m.in. w Leśniowie i Wieruszowie[1]. W klasztorze na Jasnej Górze przyczynił się do budowy i wyposażenia biblioteki[2]. W latach dwudziestych XVIII wieku był proboszczem parafii w Dzietrznikach koło Wielunia. Wprowadzony został na to probostwo w Parznie 3 lipca 1719 roku przez biskupa Franciszka Kraszkowskiego, sufragana gnieźnieńskiego i oficjała generalnego[4].

Był historykiem kultu obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej[1]. Znane jest jego obszerne dzieło o cudownym obrazie (łac. Mensa Nazarea)[1]. Ponadto był autorem kazania wygłoszonego na zakończenie uroczystości koronacyjnych cudownego obrazu w 1717 roku pt. Nayaśnieysza Nieba i Królestwa Polskiego Augusta Maryja[2].

Ks. Józef Adamczyk w krótkim biogramie dotyczącym o. Anastazego, zawartym w dziele poświęconym wizerunkom dostojników duchownych w Sali Rycerskiej na Jasnej Górze, tak scharakteryzował jego osobę:

Był wzorem doskonałego zakonnika. Bracia zakonni niezmiernie go miłowali za słodycz w rządzeniu i skromność w obcowaniu; — przytem wielce był szanowany przez dygnitarzy krajowych, dla cnót obywatelskich i wysokiej roztropności w traktowaniu spraw społecznych[5].

Józef Adamczyk

Zmarł 2 maja 1756 roku w Częstochowie, przebywając w klasztorze św. Barbary[1].

Publikacje

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj