Alicja Solska-Jaroszewicz
Alicja Solska-Jaroszewicz z domu Duchińska (ur. 6 października 1925 w Warszawie[1], zm. 1 września 1992 tamże) – polska dziennikarka, żona premiera Piotra Jaroszewicza, uczestniczka powstania warszawskiego, podpułkownik.
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 września 1992 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Warszawski Sztab AL |
| Stanowiska |
kierownictwa kolportażu gazet ZWM, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
dziennikarka |
| Odznaczenia | |
     
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Małżonka premiera Rzeczypospolitej Polskiej Ludowej | |
| Okres |
od 23 grudnia 1970 |
| Małżonek | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Dzieciństwo
edytujByła córką Antoniego Duchińskiego i Marii z domu Pomianowskiej[1].
Okupacja
edytujPorucznik Alicja Duchińska podczas II wojny światowej walczyła, pod pseudonimem „Inka”, w szeregach Związku Walki Młodych i Armii Ludowej. W okresie powstania warszawskiego w stopniu podporucznika była łączniczką i kanałami przedostała się ze Starówki do Śródmieścia, a następnie na Górny Czerniaków. Służyła w Sztabie Głównym Armii Ludowej. W nocy z 13 na 14 września 1944 przepłynęła, wraz z Ewą Prauss-Płoską z Armii Krajowej, przez Wisłę na Saską Kępę, by poinformować dowództwo Armii Czerwonej i sztab 1 Armii Wojska Polskiego o sytuacji w walczącej Warszawie[1][2][3].
Dziennikarstwo
edytujByła dziennikarką Walki Młodych, następnie Głosu Ludu (organu KC PPR). Od 1948 – roku powstania tej gazety – do 1979 była dziennikarką Trybuny Ludu[4]. Specjalizowała się w tematyce gospodarczej, zwłaszcza w handlu zagranicznym. Swoje małżeństwo z Piotrem Jaroszewiczem wykorzystywała do tego, aby docierać do interesujących danych, które dla innych były niedostępne[5].
Rodzina
edytujJej pierwszym mężem był żołnierz szefostwa transportu wojskowego, Paweł Solski, z którym miała dwójkę dzieci. W latach pięćdziesiątych XX w. została żoną ówczesnego wicepremiera Piotra Jaroszewicza, który od 23 grudnia 1970 do 18 lutego 1980 był premierem Polski. Z małżeństwa z Jaroszewiczem miała syna Jana[5].
Zabójstwo
edytujAlicja Solska-Jaroszewicz i jej mąż zostali zamordowani w ich domu w warszawskim Aninie przy ulicy Zorzy 19 w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992. Pochowano ich 10 września tego roku w grobie rodzinnym Jaroszewiczów na Powązkach (kwatera A2-7-12/13/14)[6]. W imieniu współtowarzyszy walki w szeregach Armii Ludowej zmarłą pożegnał generał dywizji (w stanie spoczynku) Edwin Rozłubirski.
Odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy II klasy (1976)[7]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[4].
- Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy – 3 stycznia 1945
- Krzyż Partyzancki
- Warszawski Krzyż Powstańczy
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)[8]
i inne
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Powstańcze Biogramy – Alicja Duchińska. 1944.pl. [dostęp 2012-12-01].
- ↑ Anna Marcinkiewicz-Kaczmarczyk, Żeńskie oddziały sabotażowo-dywersyjne w strukturach armii podziemnej w latach 1940–1944 na podstawie relacji i wspomnień ich członkiń. [W:] Pamięć i Sprawiedliwość, 2 (26), 2015, IPN, Warszawa, ISSN 1427-7476, s. 134.
- ↑ Andrzej Golimont, Piotr i Alicja Jaroszewicze zamordowani. Rabunek, zemsta czy polityka..., Trybuna z 3 września 1992, s. 1, 3.
- ↑ a b Nekrolog od redakcji, Trybuna z 8 września 1992, s. 2.
- ↑ a b Zygmunt Broniarek, Wspomnienie o pani Jaroszewiczowej, Trybuna z 4 września 1992, s. 2.
- ↑ Marian B. Michalik (red.): Kronika 1992. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1993, s. 98, 100.
- ↑ Odznaczenia państwowe dla dziennikarzy, „Echo Dnia”, 3 czerwca 1976, s. 2 [dostęp 2021-07-22].
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15 sierpnia 1967, s. 1–2.