Aleksander Broda (podoficer)

sierżant Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski

Aleksander Broda (ur. 17 lipca 1899 w Wąsowie, zm. 5 września 1939 w okolicach Krośniewic) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Aleksander Broda
Ilustracja
sierżant sierżant
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1899
Wąsowo

Data i miejsce śmierci

5 września 1939
okolice Krośniewic

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

56 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Życiorys

edytuj

Urodził się w Wąsowie, w rodzinie Józefa i Aleksandry z Kandulskich[1]. Absolwent szkoły ludowej. W 1917 powołany został do armii niemieckiej. W grudniu 1918 wstąpił do oddziałów powstańczych i walczył w powstaniu wielkopolskim. W 1919 został żołnierzem 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Tam awansowany na stopień kaprala. W szeregach 2 pułku strzelców wielkopolskich walczył na froncie polsko-bolszewickim. Pod Słonimiem dostał się do niewoli, skąd po ucieczce wrócił do jednostki. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”[1].

Po wojnie został awansowany do stopnia tytularnego sierżanta. Od 1935, zwolniony z wojska, prowadził w Krotoszynie restaurację. W 1939 powołany powtórnie do wojska. Walczył w szeregach 56 pułku piechoty. Zginął wskutek bombardowania przy szosie Kutno-Kłodawa. Pochowany został prawdopodobnie na cmentarzu w Krośniewicach[1].

Żonaty z Zofią z Nochelskich, miał syna Eugeniusza (ur. 1928) i Zdzisława (1932) oraz córkę Mirosławę (1930)[1].

Ordery i odznaczenia

edytuj
  1. Krzyż nr 2406 został nadany podchorążemu Stanisławowi Borzyszkowskiemu z 16 pułku artylerii polowej[2]. Aleksander Broda nie został wymieniony w liście żołnierzy 56 pp odznaczonych Orderem Virtuti Militari[3] oraz Liście kawalerów Orderu Wojennego „Virtuti Militari”, opublikowanej w Księdze chwały piechoty[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 21.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922, s. 467.
  3. Siuda 1928 ↓, s. 47.
  4. Księga chwały 1992 ↓, s. 569–588.

Bibliografia

edytuj