Akonityna

związek chemiczny

Akonitynaorganiczny związek chemiczny, alkaloid o złożonej budowie chemicznej. Jest jedną z najsilniejszych trucizn roślinnych, występuje w liściach, łodygach i korzeniach tojadu mocnego (Aconitum firmum)[4].

Akonityna
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C34H47NO11

Masa molowa

645,74 g/mol

Wygląd

jasnożółte kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

302-27-2

PubChem

245005

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Akonityna łatwo wchłania się przez skórę i błony śluzowe, większe dawki mogą wywołać porażenie ośrodka oddechowego, a podawanie sodu zwiększa toksyczność akonityny. Dawka śmiertelna wynosi około 3 mg akonityny, około 2 gramy surowca roślinnego oraz około 20 ml nalewki.

W okresie renesansu akonityna była często stosowaną trucizną i zyskała miano arszeniku roślinnego.

Objawy zatrucia

edytuj
  • zaburzenia czucia
    • drętwienia
    • palenia
    • uczucie zimna
    • niewrażliwość na bodźce bólowe
  • zaburzenia połykania
  • niepokój
  • podniecenie
  • lęk
  • szum w uszach
  • obfite poty
  • bóle brzucha, nudności i wymioty
  • drżenia i skurcze mięśniowe
  • obniżenie temperatury ciała
  • bradykardia
  • drgawki
  • zaburzenia rytmu serca z migotaniem komór włącznie,
  • później występuje porażenie ośrodka oddechowego i zgon (świadomość jest zachowana aż do śmierci)

Leczenie zatrucia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Akonityna (nr A8001) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-08-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. a b c CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 3-8, 5-88, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
  3. Aconitine (nr A8001) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2018-08-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 9, ISBN 978-83-01-16529-1.